خلیج ‌فارس‌

خلیج فارس به دامان مامش ایران است‌
چو مادری که سر کودکش به دامان است‌
وِرا چون کانِ بدخشان، به پرنیان صدف‌
به سینه، لوءلوء لالا و دُر غلطان است‌
به مکر و خدعه کجا می‌شود، زِمام …

خلیج فارس به دامان مامش ایران است‌

چو مادری که سر کودکش به دامان است‌

وِرا چون کانِ بدخشان، به پرنیان صدف‌

به سینه، لوءلوء لالا و دُر غلطان است‌

به مکر و خدعه کجا می‌شود، زِمام جدا

که پارس، پهنهِ دریادلان و شیران است‌

خلیج فارس چگونه شود خلیج‌ عرب‌

که هر که گفت چنین، مبتلا به هذیان است‌

چگونه منکر نام بلند فارس شود

بر این خجسته لقب، صد دلیل و برهان است‌

مگر نمی‌شنود بانگ فارس از موجش‌

به بخت دولت ایرانی‌اش، خروشان است‌

تلاطمی که به پهنای خود برانگیزد

نشانِخشم وی از مکر بدسگالان است‌

کسی که خانه و خوانش، طفیل بیگانه است‌

خیال خام وی از فکرت پریشان است‌

به پاسداریِ او، ارتش و سپاه و بسیج‌

به مرز پرگهرش، جملگی به فرمان است‌

به یک اشارت رهبر، امیر لشگر عشق‌

بنای کاخ ستم از اساس ویران است‌

اگر که سخت بود عبرت از قرون سلف‌

مرور قصه‌ی‌ صدامیان که آسان است‌

نبوده است زایرانیان یکی بوجهل‌

شناسنامهِ ما بوعلّی و سلمان است‌

مباد خالی از این نام، <عِلویا> هرگز

خلیج‌فارس، که فرزند مامِ ایران است‌

غلامحسین‌محمدی‌گلپایگانی(عِلوی) ۲۷/۸/۸۶