گونه شناسی زبان تعارف در میان عرب زبانان مقیم در تهران

هدی بصیری

دربحث حاضر سعی بر این است که زبان تعارف در میان اقلیتهای عرب ساکن در تهران که جزو دو زبانه ها می باشند، بررسی گردد.در قدم اول بین حوزه ی درون و حوزه ی بیرون تفکیک قائل شده و زبان تعارف با تفاوتهای کیفی آن در هر بخش مورد بحث قرار می گیرد.حوزه ی درون شامل مهمان نوازی و رفتارهای زبانی و غیر زبانی آن است که در قالب تعارفات در این حوزه به کار می رود. حوزه ی بیرون نیز شامل برخورد با افرادی از آشنایی کم تا غریبه ها در محیطهای مختلف کاری ، تحصیلی و سایر روابط اجتماعی بیرونی می باشد.هر بخش در برگیرنده ی  رفتارهای زبانی چون تغییر در افعال و  استفاده از عبارتهای جایگزین و عبارتهای خطاب و همینطور اصطلاحات خاص زبان تعارف است و شاخص های غیر زبانی نیز شامل فاصله ی فیزیکی میان افراد، نحوه ی نشستن و ایستادن ودیده بوسی  می باشد.
در همین راستا لازم است در ابتدا این اقلیت زبانی و قومی از حیث دو زبانگی جایگاهشان تعریف شود و در گام بعدی استفاده از زبان تعارف در میان عرب زبانان در کنشهای ارتباطی شان با در نظر گرفتن تفکیک حوزه ها روشن گردد.
تعارف در میان ایرانیان وجهی اساسی و ملی در فرهنگ ارتباطی شان تلقی  می گردد که بدون آن رابطه ای سامان نمی یابد و به همین رو در این راستا از ابزارهای گسترده ای را با توجه به موقعیت در اختیار دارند اما در میان عرب زبانان اگر چه دارای اهمیت بسزا و غیر قابل انکاری است اما استفاده از آن در هر زمان و مکانی جایز نیست و دارای محدودیت می باشد.که محدودیتها نیز در مقاله ی حاضر بیان شده اند.

برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
7214.doc	115 KB