چه کسی بر دنیا حکومت می کند ؟ (3)

نوام چامسکی برگردان عاطفه اولیایی

گ: کارنامه ی اوباما را چگونه ارزیابی می کنید؟

چ: همان طور که در سال ۲۰۰۸، قبل از اولین دوره ی انتخابات، بر اساس اطلاعاتی که از وب سایتش خوانده بودم  نوشتم،  از او توقعی نداشتم. اغلب  لفاظی های  پوچ. چند نکته ی مثبت وجود داشت: بما در مورد بوش هم می توان چنین گفت. امکاناتی زیادی برای ایجاد دگرگونی های معنا دار  در اوایل ریاست جمهوریش، وقتی که کنگره با او همراهی می کرد، وجود داشت لیکن آن ها از دست داد.  طبق معیار های سیاست های ریاست جمهوری کار قابل تقدیری  نکرده است.

گ: در مورد مرگ میشل رتنر، رئیس قبلی مرکز حقوق اساسی،  وکیل پیشکسوت  حقوق بشر که هفته ی پیش  در ۷۲ سالگی از دنیا رفت صحبت کنید. در مورد بازگشایی سفارت کوبا گفته بود؛ « به غیر از روز تولد فرزاندم ابن بهترین روز زندگیم است.  لااقل از اوایل دهه ی ۷۰  در بریگاد های ونسرموس  فعال بوده ام و کار ساختمانی می کردم. کوبا تصمیم به  استقرار تساوی در جامعه گرفته بود و ما شاهد آن بودیم که ایالات متحده، چگونه  بدون امان آن را مورد حمله قرار داد. اما شاهد پیروزی کوبا هم بودیم. امروز نمی توان گفت کوبا کشوری شکست خورده است.  امروز وزیر امور خارجه از تاریخ امپریالیستی ایالات متحده علیه کوبا، از زمان مداخلات در جنگ اسپانیا ـ آمریکا تا الحاقیه ی پلَت  که ایالات متحده را بخش دائمی  حکومت کوبا کرد سخن گفت، از گرفتن گوانتانامو تا عدم شناسایی موبا در ۱۹۵۹، قطع رابطه در۱۹۶۱ سخن گفت. این پیروزی بزرگی برای کوبایی هاست. هرگز فکر نمی کردم چنین روزی  در تاریخمان برسد.»

نوآم آیا ممکن است در باره ی میشل رتنر ، از کارش در باره ی گوانتانامو که  با دقاع از  حق زندانیان  (در مورد  قرار احضار زندانی)   گوانتانامو را به چالش کشید  و درخواست دادگاهی کردنشان را به در  دادگاه عالی برد و پیروز ش تا نمام فعالیت هایش در مورد کوبا صحبت کنبد.

چ: کارنامه ی میشل رتنز، شخصی با چنان  شجاعت، شعور و تعهد بی سابقه باورنکردنی است.  مرکز حقوق اساسی که او تقریبا یک تنه هدایت کرد، دست آورد هایی  خارق العاده ای در باره کوبا و سایر موارد داشته است.  زندگی، فعالیت های  وی الهامی برای همه است.

در مورد رابطه ی کوبا‌ـ ایالات متحده،‌آنچه رتنر گفت اساسا درست است و اوضاع حتی بد تر است. بعد از خلیج خوک ها، دولت کندی که  عملا دچار  هیستری  انتقام  شده بود، دستور جنگ تروریستی علیه کوبا داد.   طبق  گفته ی آرتور شلزینگر مورخ، هدف کندی «دچار ساختن کوبا به وحشت عظیم» بود.   یکی از اهداف حکومت ترساندن کوبا بود و آنر را بسیار جدی گرفتند. هزاران نفر جان دادند، کارخانجات پتروشیمی و سایر یاختار های زیر بنایی را منفجر کردند.  به کشتی های روسی در بندر هاوانا حمله می کردند. فقط تصورش را بکنید که اگر کشتی های آمریکایی مورد حمله قرار می گرفتند چه می شد! شاید در رابطه با مسموم ساختن محصولات کشاورزی بوده است. تا دهه ی ۱۹۹۰ ادامه داشت. در دهه ی ۱۹۷۰، بعد از شورشی، یکی از هواپیماهای کوبانا منفجر شد. از  همدستان این جنایت یکی مرد و دیگری، لوییس پوسادا، به راحتی  در  میامی زندگی می کنند.

  ایالات متحده بدون کوچترین حقی، جنوب شرقی  کوبا را طبق الحاقیه ی پلت باز پس گرفتند.  حالا نه تنها یکی از بزرگترین پایگاه های ایالات متحده استِ بلکه به عنوان عامل مانع رشد و  توسعه ی کوبا، اتاق شکنجه و نیز جایی برای فرستادن پناه جویان هائیتی فراری  از حکومت میلیتاریستی  مورد دفاع کلینتن  مورد استفاده است.

البته بسیار در مورد نقض حقوق بشر در کوبا می توان گفت. ولی مفتضخ ترین آن تسلط بربخشی از کوباست که دون هیچ حقی و به زور اسلحه در اختیار گرفته ایم؛   الحاق کریمه توسط پوتین  در مقایسه با این جرمی است کوچک. و اما از تصمیم اوباما برای عادی سازی رابطه با کوبا  به مثابه عملی  والا و تاریخی یاد می شود. به گفته ی هود وی و مبرخی مفسران: « پنجاه سال، بدون موفقیت،  در پی استقرار دمکراسی در کوبا بودیم. روش هایمان کارآ نبودند و حالا روشی دیگر اتخاذ می کنیم.». واقعیت آن است که طی  پنجاه سال ایالات متحده دست به ترور، خشونت و خرابی، و نه تنها از طریق جنگ تروریستی بلکه نیزبا  تحریم ویران کننده ، زده است.  برخورد کلینتن به خارج شدن کشتی های روسی ( که بهانه ی آن سیاست ها بود) از صحنه تشدید تحریم بود. در مبارزات انتخاباتی،  کلینتن از موضع راست به جرج بوش  پیش دستی کرد.  توریچلی، دمکرات اهل  نیوجرسی نیز در این زمینه در قوه ی مقننه فعال شد.  بعد با هام ـ بوش اوضاع وخیم تر شد.  این شیوه ی ما در استفرار دکراسی در کوبا بود. 

و اما این دگرگونی در رابطه با کوبا به این علت است که ایالات متحده  در حال اخراج از نیمکره بود. جلسات نیمکره  نماد این واقعیت اند.  درگذشته، حکومت های  آمریکای لاتین کاملا مطیع  آمریکا بودند  و در غیر این صورت به راحتی  برکنار می شدند. در ده، بیست سال گذشته چنین نبوده است. حدودا سال ۲۰۱۲ بود که جلسه ی نیمکره در کلمبیا برگزار شد. در آن جلسه، در دو مورد،  ایالات متحده  و کانادا  کاملا منزوی شده بودند . یکی پذیرش موبا در نظام می کره ای بود و دومین جنگ با مواد مخدر بود. ابن کشور ها به طرق مختلف در پی آزادسازی و اتحاذ معبار های دیکر هستند و آمریکا و مانادا  مخالفت می کند.  روشن بود مه در جلسه آینده ی نیمکره که قرار بود در  در پاناما برگزار شود، کشور های آمریکای لاتین بدون توجه به موضع آمریکا به راه خود ادامه خواهند داد. در حال حاضر نهاد های نمیکره ای مانند       CELAC  و UNASUR  بدون قیول حضور  آمریکا  فعالند. و این جهت حرکتشان در آینده است.اوباما به واقعیت سر خم کرد و به عادی سازی روبابط با کوبا تن داد. این نه حرکتی شجاعانه در خارج کردن کوبا از انروا، بلکه دقیقا مخالف آن، برای نجات ایالات متحده از انروای خود است.

در بقیه ی دنیا نیز  وضع آمریکا بهتر از این نیست. به رأی گیری های سالانه ی ملل متحد در مورد تحریم های ایالات متحده  توجه کنید. فکر می کنم نتیجه ی آخرین چنین رآی گیری ها ۱۸۰ به ۲ بوده است: ایالات متحده و اسرائیل!   و این روند چند سال اخیر است.

گ: و بالاخره در مورد کتابتان: چه کسی بر دنیا حکم می راند؟ شما در حدود صد کتاب دیگر نوشته اید. شما متفکرو کنشگر جهانی هستید و از چهادره سالگی  در باره ی اوضاع ایالات متحده و جهان می نوشتید.   در صورتی که با لوتر کینگ موافقید که  دنیای اخلاق به سمت عدالت خم می شود،  پرسشم از شما این است که امروزه کجای کاریم؟

چ: در واقع از ده سالگی شروع به نوشتن کردم و البته این موردی برای خودستایی نیست. اگر۷۵ سال گذشته را در نظر بگیریم، حرکت به سمت عدالت بوده است.  در زمینه ی حقوق زنان تا حدودی، و حقوق مدنی پیشرفت هایی جدی داشته ایم.  به یاد بیاورویم که تا اوایل دهه ی ۱۹۵۰ در جنوب سیاهان را لینچ می کردند.  در حال حاضر اوضاع چندان خوب نبیت ولی لااقل لینچ کردن ممنوع است. گام های مثبتی برداشته شده است. ایستادگی  امروزه در مورد خشونت  سابقه نداشته است.   دغدغه های زیست محیط وجود نداشت. این گام ها تاریخ را به سمت عدالت می راند.  پس رفتگی البته وجود داشته است.  سیر  پیشرفت  مسیری مستقیم  و آسان نیست.   در گدشته بر سختی ها فايق آمده ایم . به نظر من امکانات حل مشکلاتی که  بشر از ۲۰۰ هزار سال با آن روبرو نبوده است، و حالا بر اپ عازض شده است وجود دارد.  مشگلاتی که بود و نبود بشر به آن ها بستگی دارد.  البته به چنین مشکلات بسیاری از انواع  با کشتنشان پاسخ داده ایم! 

 

 

 

 

 

بخش اول
http://www.anthropology.ir/node/31560

بخش دوم
http://www.anthropology.ir/node/31561

،‌

 

 

************

این مطلب بخشی از کتابی است که  به زودی از طرف انتشارات انسان شناسی و فرهنگ منتشر خواهد شد. نقل قول و هر گونه  انتشار این مطلب بدون اجازه  کتبی و رسمی موسسه انسان شسی و فرهنگ ممنوع و قابل پیگرد قانونی است. متن منتشر شده برای جلوگیری از تقلب های احتمالی فاقد  منابع 

درونی بوده و بخش هایی از متن اصلی در آن خذف شده است یا بدون آنکه به اثر خدشه ای وارد شود تغییر کرده اند. متن نهایی و کامل در  شکل  کتاب منتشر خواهد شد.

******************

http://telegram.me/atefeholiai