پیرپسر - OLDBOY

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : کره جنوبی
محصول : لیم سئونگ ـ یونگ
کارگردان : پارک چان ـ ووک
فیلمنامه‌نویس : لیم چون ـ هیونگ، هوانگ جو ـ یون و چان ـ ووک برمبنای داستان گارون چوچیا از داستان مصور نابوکائی مینگیشی
فیلمبردار : جئونگ جئونگ ـ هون
آهنگساز(موسیقی متن) : آنتونیو ویوالدی
هنرپیشگان : چوی مین ـ سیک، یو جی ـ تائه، کانگ هایه ـ جئوگ، جی دائه ـ اوه دال، سو و کیم بیئونگ ـ اوک
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۰ دقیقه


̎اوه دائه ـ سو (مین‌ ـ سیک) پدر خانواده‌ای است که به زنبارگی شهرت دارد. یک روز، به دلیلی که از آن سردرنمی‌آورد، او خود را در سلولی زندانی می‌یابد. ̎اوه دائه ـ سو̎ نمی‌داند به چه جرمی زندانی شده و زندانبان‌هایش چه‌ کسانی هستند. تنها ارتباطش با دنیای بیرون، تلویزیونی کوچک است و جیرهٔ روزانه‌اش، مقداری پیراشکی گوشت. ̎اوه دائه ـ سو̎ تلاش دارد ذهن و جسمش را سالم نگه دارد؛ ولی یک روز وقتی از طریق گزارش تلویزیونی باخبر می‌شود که همسرش به قتل رسیده، نقشه می‌کشد تا پروژهٔ طولانی و دشوارِ کندنِ تونل به پایان برسد، ̎اوه دائه ـ سو̎ با همان چند کلام توضیحِ موقعِ زندانی شدن آزاد می‌شود و دیری نگذشته که مردکی توی خیابان، دسته‌ای اسکناس و تلفنی سیّار در اختیارش می‌گذارد. ̎اوه دائه ـ سو̎ که پس از پانزده سال حبس، از لحاظ عاطفی درهم شکسته ولی از نظر جسمی هنوز پرقدرت است، این‌در و آن‌در می‌زند تا دریابد چه‌کسی مسئول محبوس کردنش بوده، چه اتفاقی برای همسر و دخترش افتاده و از چه راهی بهتر می‌تواند از اسیرکننده‌هایش انتقام بگیرد...
● پیرپسر به دنیا کارگردانی را معرفی کرد که در زمینهٔ ̎نمایش̎ خشونت فیزیکی و مهم‌تر از آن خشونت روحی و حسی می‌تواند صاحب ادعا و سبک باشد: پارک چان ـ ووک (سازندهٔ فیلم‌های منطقهٔ حفاظتی مشترک، ۲۰۰۰ و هم‌دردی با آقای انتقام، ۲۰۰۳) در پیرپسر آن‌قدر غیرعادی، خلاق و خستگی‌ناپذیر بود که آه از نهاد بسیاری از جمله کوئنتین تارانتینو (یکی از مدعیان اصلی کمدی ̎خشونت رفتاری̎ در سینما) برآورد و فیلم که خود براساس شرح و بسط یک هیپنوتیسم انتقام‌جویانه ساختار یافته است، ضمناً تماشاگرش را هم در کمال ناباوری هیپنوتیسم می‌کند (دست‌کم در بار اول). فیلم باعث جلب توجه به موج نوی سینمای کره شد (کشف متأخر جشنواره‌های جهانی) که ویژگی‌اش ظاهراً عمل کامل به شعار قدیمی ساموئل فولر است: ̎فیلم یعنی احساس̎ و برای پارک چان ـ ووک لطمات عاطفی و ضربات عصبی هیچ‌گاه کافی نیستند. بیهوده نبود که این ملودرام فجیع حال بسیاری تماشاگران را بد کرد. پیرپسر، تا به آخر حماسه‌ای تب‌آلود باقی می‌ماند و مدام سعی می‌کند وحشتناک‌ترین نوع انتقام ـ مایهٔ مورد علاقهٔ کارگردان ـ را تصور کند و بعد تحقق بخشد. تماشاگر از شور و انرژی وحشیانه و سخاوتمندانهٔ فیلم مبهوت می‌شود (مایکل اتکینسن در ویلج وویس فیلم را هم‌اکنون یک ̎کلاسیک̎ نوع خود دانست) و این سئوال که ̎از کجا آمده است؟ ذهن را قلقلک می‌دهد. انتقام یک تمهید داستانی نیست، بلکه کارگردان می‌خواهد آن را به سیر و سلوکی دور و دراز در پی حقیقت اعتلا بخشد و برگ برندهٔ او بازیگری به نام چوی مین‌سیک است که روئین‌تن بودن را با درد و رنج آشتی می‌دهد و آدم حس می‌کند خودِ بازیگری را به‌عنوان یک آئین از خودگذشتگی پذیرفته است. کاری که در این زمانه منسوخ است.