پندهایی از تجارب تاریخی

پدیده <احزاب دولت ساخته> در ۱۸ سال گذشته، بی‌گمان یک واقعیت تاریخی و سیاسی است. پدیده‌ای که می‌توان درتحلیل آن، به نامطلوبیت‌های بسیاری اشاره کرد و از مصائبی سخن گفت که در اثر نضج گرفتن آن حادث شده است. می‌توان از بی‌اعتمادی ذهنیت عمومی جامعه به این احزاب داد سخن سرداد و ...
اما چه حاجت است به تکرار مکررات. آن هم مکرری که تلخ است و شاید هراس آور. هراس از تفوق جزمیت اندیشی و دگماتیسم نقابدار، هراس از ابزار انگاشتن تمایلا‌ت غالب اجتماعی و سرمایه‌های معنوی یک جامعه. این هراس، نه از سر حب و بغض است و نه از سر سیاست‌ورزی‌های خاص. بلکه از باب مهر به وطن اسلا‌می و نظم معنایی دیانت موضوعیت می‌یابد.
بعد از سوم تیر که به مثابه <تجدید حیات معنوی> جامعه محسوب می‌شود، توقع ما اخلا‌قی شدن بیش از پیش عرصه سیاست و فرهنگی شدن آن بود. توقع ما این بود که مطالبات فرهنگی ـ اجتماعی نخبگان اصولگرا جامه عمل بپوشد، مهر خاتمت بر روش‌های نامطلوب و فایده گرایانه زده شود. حال اما بهتی به ما مستولی شده که شاید وصف ناشدنی است. عدول‌هایی را از <ذات معنایی سوم تیر> شاهدیم که قلب را می‌فشارد و ذهن را می‌آزارد.
اگر قرار است از خدمت صادقه به <خلق‌الله> رایحه‌ای طرب‌انگیز برانگیخته شود، چه حاجت به این است که این امر را در سیاست خلا‌صه کنیم و بلوک قدرت سامان دهیم؟آیا قرار است تجربه‌های تاریخی احزابی چون کارگزاران و مشارکت در وجهی دیگر تکرار شود؟ برخی طوری رفتار می‌کنند که گویی اصل و اساس رویداد مهمی چون سوم تیر یکسره به ید قاهره آنان بوده است و ملت به چراغ هدایت آنان از ضلا‌لت رهایی یافته‌اند!
کوچکترین نقد و نقادی نسبت به دولت و رئیس‌جمهور با انواع هجمه‌ها و هتاکی‌ها بی‌حد و حصر مواجه می‌شود تا جایی آدمی به یاد لجن پراکنی‌ ورق پاره‌های شبه‌اصلا‌ح‌طلبان در دوران تاریک تفوق اباحه‌گرایان می‌افتد.
احمدی‌نژاد <نور چشم> ماست، اما ما به عنوان دوستداران او و دولت <حق> داریم از او انتقاد کنیم، چه آنکه تصریح بیانات رهبر حکیم انقلا‌ب نیز بر <حق منتقد بودن> دلا‌لت دارد و امام(ره) نیز می‌فرمودند نقد و حتی تخطئه از مواهب الهی است؟ آیا حامیان دولت می‌خواهند رئیس دولت از موهبت نقد بی‌بهره باشد؟ و آیا دکتر احمدی‌نژاد عزیز ما نیز می‌خواهد سخن برخی ناآگاه را بر توصیه‌های منتقدان اصولگرا ترجیح دهد. البته در این باب، ماحساب منتقدان را از هتاکان جدا می‌کنیم. بدیهی است که جنگ روانی‌ای که برخی از روزنامه‌ها به راه انداخته‌اند به هیچ رو با حقیقت و حق‌گرایی سرسازش ندارد و مطامع سیاسی در پس آن نهفته است. مراد ما این است که چرا دایره اصولگرایی را برخی آن قدر تنگ می‌کنند که حتی خودی‌ترین خودی‌ها نیز از آن بیرون می‌مانند و حتی فراتر از آن به تکفیر و توهین دست می‌یازند؟
اصولگرایان <حق> دارند که در برابر برخی از تطهیرهای شبه‌ناک از عملکرد برخی نهادها لب به اعتراض بگشایند و این <حق> را به واسطه التزام تام به تکالیف خود به دست آورده‌اند، نه از اتصال به منابع قدرت.به هر روی واضح و آشکار است که رئیس دولت با آن پشتکار در خور تحسین و روحیه انقلا‌بی و ساده زیست و ذهنیت پویا مورد احترام قاطبه اصولگرایان است و اگر نقدی هم ابراز می‌شود، از سر همین احترام و نگرانی از خدشه‌دار شدن جایگاه او است. اما در عین حال بر ذمه ایشان است که دایره مشاوران و نزدیکان را توسیع دهند و از تجارب متراکم تاریخی استفاده بهینه کنند تا ان‌شاء‌الله <دولت اسلا‌می> تحقق کامل یابد.

محمدعلی حسینی

منبع : روزنامه سیاست روز