همایش خودستایی

● انواع ایمان
ایمان را از نظر سود به چهار دسته تقسیم کرده اند:
۱) ایمانی که سودی برای دنیای شخص ندارد و تنها به درد آخرت می خورد. مصداق این نوع ایمان را می توان در ایمان ساحر های فرعون شناسایی کرد؛ زیرا ساحران به حضرت موسی(ع) ایمان آوردند و در همان زمان به صلیب کشیده و شهید شدند.
۲) ایمانی که تنها به درد دنیا می خورد و هیچ سودی برای آخرت ندارد. این نوع ایمان را می توان همان ایمان منافقان دانست که تنها برای سود و بهره مندی از فواید شهروندی و ترس از مردم و دولت اسلامی ایمان می آورند و هیچ سودی برای آخرتشان ندارد .
۳) ایمانی که به درد دنیا و آخرت نمی خورد و آن ایمان در هنگام مرگ و احتضار است و قرآن بیان می دارد که این گونه ایمان هیچ سودی برای دنیا و آخرت شخص ندارد. مصداق این گونه ایمان را قرآن ایمان فرعون دانسته است که در هنگام غرق شدن گفت: به پروردگار موسی و هارون ایمان آوردم.
۴) ایمانی که در دنیا و آخرت سودمند و مفید است و آن ایمان واقعی است که مصداق بارز آن ایمان مخلصان و پیامبران است.
● انواع ستایش
بر این اساس ستایش نیز می تواند این گونه باشد:
۱) ستایشی که سودی برای دنیا ندارد و تنها به درد آخرت می خورد و آن ستایشی است که شخص آن را نمی شنود و تنها دیگران از آن حکایت می کنند و کارهای شایسته و ستایش آمیز او ذخیره آخرت وی می شود و هر کسی عملی کرد سودش به او نیز می رسد؛ زیرا که کارهای او موجب شده تا فرهنگی پدید آید و مردم گرایش به کار شایسته ای پیدا کنند. این شخص چون آن را نمی داند سودی در دنیا از آن ستایش ها نمی برد و اعتبار و منزلتی کسب نمی کند؛ مانند کسی که پنهانی و ناشناخته به مردم کمک مالی می کند و مورد ستایش قرار می گیرد ولی خود از ستایش آنان آگاه نیست چون این ستایش کلی است واعتباری برای او در دنیا ایجاد نمی کند.
۲) ستایشی که تنها به درد دنیا می خورد و آن ستایش مدح کنندگان و چاپلوسان است؛ زیرا شخص، کاری نیکو انجام نداده تا شایسته باشد و مردم تنها از باب چاپلوسی او را مدح و ستایش می کنند و برای او اعتباری فراهم می شود و در آخرت دست خالی است.
۳) ستایشی که به درد دنیا و آخرت نمی خورد و آن ستایشی است که از شخص می کنند و اعتباری هم برای او ایجاد نمی کند و به درد آخرتش هم نمی خورد؛ زیرا کاری شایسته نکرده که دست کم پاداش آخرتی داشته باشد و در دنیا نیز چون ستایش گرانش چاپلوسانی هستند که در پیش رویش از وی ستایش و در پشت سرش از او بدگویی می کنند او را فریب می دهند و حتی به جای اعتبار موجبات بی اعتباری و بی ارزشی وی را فراهم می آورند. این ستایش بسیار زیانبارتر است و شخص مصداق خسرالدنیا و الاخره می شود. بلکه در دنیا ستایش، واکنش منفی نسبت به وی پدید می آورد که بسیار بدتر است.
۴) ستایشی که هم به درد دنیا و هم به درد آخرت می خورد و آن ستایش خداوند است که می فرماید: رضی الله عنهم و رضوا عنه؛ خداوند از ایشان خشنود است و ایشان نیز از خدا خشنود و راضی می باشند؛ و یا می فرماید: یحبهم و یحبونه؛ خدا ایشان را دوست و محبوب خود می دارد و ایشان هم خدا را محبوب و دوست خویش می شمارند.
با توجه به گفته های بالا، می توان در میان مردم همه این گروه های چهارگانه را یافت، ولی بدبخت تر و زیانکارتر آن کسی است که همایش خودستایشی به همراه گروهی از چاپلوسان راه اندازی می کند که نه سودی برای دنیایشان دارد و نه آخرتشان؛ زیرا باعث مضحکه مردم می شوند.
برخی ایرانیان به ظاهر عادت کرده اند که همواره برای خودستایی خویش برنامه هایی داشته باشند و این بسیار بد است. در دولت های طاغوتی وضع این گونه بود و شایسته است که این سنت در دولت اسلامی پس از انقلاب نیز از بین برود.
در دوره امیرمؤمنان مردم ایرانی شهر انبار عراق به سنت عصر طاغوت ساسانی به دنبال سواران دولتی و شاهان می دویدند و به این شیوه از آنان استقبال می کردند. حضرت امیر(ع) هنگامی که این گونه دید از اسب پیاده شد و به میان ایشان رفت و فرمود: این گونه آداب پذیرایی موجب می شود که شما خوار و پست گردید و سودی نیز برای استقبال شوندگان نداشته باشید. کاری است بیهوده و بلکه زیانبار و اکنون این خودستایی و همایش هایی از این دست نیز همانند سنت ناپسند و آیین نادرست استقبال انباری می بایست کنار گذاشته شود؛ زیرا نه به درد دنیای ایشان می خورد و نه آخرت.

علی رضایی

منبع : روزنامه کیهان