سوینگ (سبک جاز)

سوینگ نام یکی از سبکهای فرعی از موسیقی سبک جاز است. اوج رواج سبک سوینگ در امریکا در دهه میلادی بود. مشخصه اصلی سوینگ قویتر بودن نقش گروه ریتم‌ساز در آن است. سوینگ از جمله سبک‌های موسیقی جاز است که در آن بداهه‌نوازی نقش بسیار کمرنگی دارد.
سوینگ همان موسیقی کسانی چون کانت بیسی یا دوک الینگتون یا خوانندگانی مانند فرانک سیناترا یا الا فیتزجرالد است. موسیقی سوینگ اغلب بصورت ارکستر بزرگ (Big Band) با سازهای بادی مانند ترومپت، ساکسوفون، شیپور کشوئی (ترومبون) (هر کدام چهار نوازنده!) از یک طرف و سازهای پیانو، کنترباس، گیتار و طبل (drums) از طرف دیگر اجرا می‌شود. در سوئینگ براحتی حالت پرسش-پاسخ را مشاهده می‌کنید: حالتی که بخشی از ارکستر شروع به نواختن بخشهای تکرار شونده تند به نام ریف (Riff) می‌کند و بعد ساکت می‌شود و قسمت دیگر پاسخی را ارائه می‌کند.
با وجود زیبایی بسیار و پرانرژی بودن این سبک از موسیقی جاز، از اواخر دهه ۵۰ به بعد حضور سوئینگ در سبک جاز کمرنگ تر شد، بگونه‌ای که در سالهای ۱۹۷۰ به بعد تقریبآ اثری از ارکسترهای بزرگ سوینگ باقی نماند. بسیاری دلیل این موضوع را نیاز این موسیقی به ارکستر بزرگ و هزینه‌های اجرای آن می دانند. امروز تعداد کمی از ارکسترهای بزرگ جاز در اروپا و امریکا سوینگ اجرا می‌کنند ولی کار برجسته و تازه‌ای ارائه نداده‌اند و همچنان آثار دوره طلائی ۱۹۳۰-۱۹۵۰ را اجرا می‌کنند.
● مشخصات موسیقایی سوینگ
بخش ملودی در این سبک از موسیقی عمومآ از نت‌های تریوله سیاه و چنگ (مجموعآ یک نت سیاه) بجای دو نت چنگ و یا با استفاده از نت‌های چنگ نقطه دار و نت دولاچنگ بجای دو نت چنگ تشکیل می‌شود، میزان تغییر کشش نت‌های چنگ کاملآ بستگی حس نوازنده دارد گاهی بسیار سنگین و گاهی بسیار سبک تغییر کشش در نت‌های چنگ دیده می‌شود. این در حالی است که که بخش باس عمومآ با حرکت نت‌های سیاه، پایه‌های آکورد را تحکیم می‌کند و پیانو یا گیتار با زدن آکوردهایی خارج از ضرب باس، هارمونی هر قسمت را مشخص می‌کنند. به همین دلیل موسیقی حاصله در این شکل حالت ریتمیک فوق العاده محکم و قوی یی دارد و این توان را دارد که در ثانیه‌های اول اجرای موسیقی، با مخاطب ارتباط برقرار کند و او را به حرکت موزون وادارد.

منبع : مطالب ارسال شده