جراحی در کدام بیمارستان؟

این روزها باز برچسب هدیه انتخاباتی بر هر گام سیاستمداران جا خوش کرده و بر هر اقدامشان نشانی از گام انتخاباتی می‌بینند. قصه کهنی است و پایان هم ندارد چنانکه با یک تورق کوتاه می‌بینیم که اقتضای یک یا دو جریان خاص هم نیست و اساسا آنها که شانس حضورشان از گردونه قدرت بیشتر از رانده‌شدگان این عرصه است بیشتر مجال عرض اندام می‌یابند و دامن اقداماتشان نیز بیشتر به ابهام اتهام انتخاباتی آلوده می‌شود.
سنگفرش‌های خیابان ولی‌عصر در پایتخت وقتی نو می‌شود، از گوشه و کنار زمزمه می‌آید که این یک دورخیز انتخاباتی است از سوی قالیباف که گوشه‌چشمی ‌به انتخابات آینده دارد که چنین شهر را نونوار می‌کند. طرح تثبیت قیمت‌ها وقتی بر مصوبات مجلس نشست باز هم همه آن را دورخیز دیگر مجلس تحت نظارت حدادعادل برای انتخابات در راه دانستند چنانکه وقتی استعفای لا‌ریجانی در آستانه انتخاباتی دیگر تقدیم شد نیز آن را غیر از دورخیز انتخاباتی نمی‌شد تحلیل کرد.
فارغ از آنکه چرا عرصه سیاسی ناگهان تهی از عرض اندام و دورخیز اصلا‌ح‌طلبان یا دگراندیشان برای مانورهای انتخاباتی می‌شود و در این میانه تنها داعیه‌داران اصولگرایی دارای فرصت و جایگاه می‌شوند تا توانایی و کارآمدی خویش را به رخ ملت کشند هرگز نمی‌شود بر این انگیزه سیاستمداران خرده گرفت و هر بار هر کارشان که به مثابه گام انتخاباتی در نظر نشست آن را از اساس مردود و نامقبول پنداشت.
در این راستا هدفمند کردن یارانه‌ها نیز تصمیم سال‌های پایان عمر دولت است که تعمیم دادنش به شگرد انتخاباتی قطعا کمکی به ملت نخواهد کرد و چه‌بسا اگر بشود از بزنگاه‌ها و انگیزه‌های انتخاباتی نیز نمدی برای ملت بافت، راه دوری نخواهد رفت لذا آنان که در حاشیه نشسته و اندیشه رقبای انتخاباتی خویش را نیز هر از چندگاه کشف می‌کنند می‌توانند با خروج از انفعال، فعل جدید را در دولت مددرسان باشند تا شاید در این رهگذر دشواری معیشت برای توده مردم کمی ‌آسان شود و این البته مستلزم یاری طلبیدن دولت است و نه بی‌نیاز نشان دادن از هرگونه مشاوره و بستن راه مجریان پرتجربه‌ای که با آنان می‌شود راه رسیدن به هدف اصلی را تسهیل کرد.هدفمند کردن یارانه‌ها که همانا اجرای یکی از مهم‌ترین بندهای قانون برنامه چهارم است و به کرات بر زبان دولت‌های پیشین نیز جاری شد اینک در دولت نهم نوید اجرا داده شد.
در بودجه سال ۱۳۸۷ بودجه جاری دولت حدود ۴۵ هزار میلیارد تومان است و قرار است کمتر از نصف این مبلغ به عنوان بودجه عمرانی مصرف شود. جمع بودجه جاری و عمرانی دولت کمتر از ۷۰ هزار میلیارد تومان خواهد شد.
یارانه انرژی کشور (برق و نفت) نیز بالغ بر یکصدهزار میلیارد تومان در سال است و این یعنی بودجه یارانه ۵/۱ برابر بیشتر از بودجه اداره کشور است و به معنی دیگر برای هر ایرانی در سال حدود ۵/۱ میلیون تومان و اگر یک خانواده ۵ نفری مفروض باشد ۵/۷ میلیون تومان به هر خانواده اعم از فقیر و غنی یارانه داده می‌شود و اینجاست که قانونگذار دولت را مکلف به هدفمند کردن یارانه‌ها می‌کند چرا که از محل این یارانه‌ها براساس همان تمثیل کهن ایرانی هرکه بامش بیش، برفش بیشتر عمل می‌شود و طبقات مرفه و نیمه‌مرفه به تناسب تعداد خودرو و اتومبیل‌ سواری و خانه‌های بزرگ، از یارانه بیشتری برخوردار می‌شوند آن زمان که هنوز سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی در قید حیات سیاسی و اقتصادی بود با استناد به اطلا‌عات آماری خود اعلا‌م کرده بود که درصد بالا‌یی از جامعه نمی‌تواند از این یارانه‌ها بهره ببرد.دولت نهم که عدالت‌محوری شعار نخست آن بوده است اینک در سال آخر حکومت دولتمردانش، به این فکر افتاده که آب رفته را به جوی بازگرداند و دست به یک جراحی بزرگ بزند. بی‌شک باید آفرین آنان که در تمام این سالها بنای اجرای عدالت اجتماعی و اقتصادی داشته‌اند را برانگیزد.جراحی بزرگ، امکانات و ملزومات خود را می‌طلبد، پزشک حاذق و فوق‌تخصص، دستیاران مجرب، اتاق عمل و تجهیزات مناسب و قطعا دولت می‌باید در تمام این سه سال مقدمات چنین جراحی بزرگی را در اقتصاد ایران تدارک دیده باشد که در سال پایانی عمر چهارساله خویش به اجرای آن اندیشه می‌کند؛ یک سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی تقویت‌شده با مطالعه و به‌کارگیری تجربیات ده‌ها کشوری که از دهه۱۹۹۰ یارانه‌های خود را حذف کرده‌اند، جمع‌آوری اطلا‌عات جامع از سراسر کشور در مورد وضعیت درآمد کشور و معیشت مردم و ده‌ها و صدها اطلا‌عات و تحلیل‌های جامعی که این جراحی نیاز دارد.سوال اینجاست دولتی که در دومین سال صدارتش تنها بیمارستانی ( سازمان مدیریت) که یک اتاق عمل نیم‌بند و اما مناسب برای این کار داشت را به جای تجهیز تعطیل کرد و به یکباره تمامی ‌پزشکان حاذق و نیمه‌حاذق سازمان مدیریتی که می‌توانست برای درمان این بیماری یاریگر باشد را از کار بیکار کرد اینک چگونه می‌خواهد بدون داشتن امکانات مناسب وارد میدانی چنین سرنوشت‌ساز و حیاتی شود؟ آیا این نگرانی وجود ندارد که با برداشتن این گام نیز همانند بقیه اقدامات نظیر سهام عدالت، صندوق مهر و ... نه‌تنها جراحی اتفاق نیفتتد بلکه زخم دیگری سر باز کند که تا التیامش درد بر پیکر بیمار معیشت همان قشر آسیب‌پذیر بنشیند؟ آیا در سال آخر دولت اگر باز هم قرار باشد از سفره گسترده نفت به بهانه هدفمند کردن یارانه‌ها باز هم در میان بخش عمده‌ای از جامعه که همواره از فشار فقر، خموده و بی‌صدا نشسته‌اند، توزیع پول شود تا برای چند روزی خوشحال شوند چه اتفاق بزرگ‌تری بر سر بیمار اصلی که اقتصاد تب‌دار کشور است خواهد افتاد؟هدفمند کردن یارانه‌ها حرف میمون و مبارکی است که خیلی‌ها نیز در این رهگذر به نان و نوایی خواهند رسید و شاید از انتظار طولا‌نی برای کاهش تورم برهند و هرچند کوتاه خرسند و آرام شوند ولی مسوولیت نگران شدن برای آینده آنان با دولت است و آنها که امید و عادتشان نگاه کردن به دست دولت است شاید هرگز ندانند که در اتاق جراحی چه آسیب جدی‌تری بیمار اصلی را تهدید می‌کند.

مسیح علی نژاد

منبع : روزنامه اعتماد ملی