تیراندازی برای کشتی - Shoot To Kill

سال تولید : ۱۹۸۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ران سیلورمن و دانیل پتری جونیر
کارگردان : راجر اسپاتیس‌وود.
فیلمنامه‌نویس : هارو زیمل، مایکل برتن و پتری جونیر، برمبنای داستانی نوشته زیمل.
فیلمبردار : مایکل چاپمن.
آهنگساز(موسیقی متن) : جان اسکات.
هنرپیشگان : سیدنی پواتیه، تام برنجر، کریستی الی، کلانسسسی براون، میلتن سلرز، جانت راتبلاتف ریچارد میسور، اندرو رابینسن، کوین اسکانل، فردریک کافین و مایکل مک‌ری.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۰ دقیقه.


وقتی «برگر» (سلرز)، صاحب یک جواهر فروشی، هنگام سرقت الماس‌ها مغازه خودش دستگیر می‌شود، نزد پلیس اعتراف می‌کند که مردی مسلح به نام «استیو» (براون)، همسرش (راتبلات) را گروگان گرفته است. «اسیتو» در تهاجم بعدی‌اش دختری را می‌کشد و با «خانم برگر» می‌گریزد. «وارن استنتین» (پواتیه)، مأمور FBI او را تعقیب می‌کند. او که یک زندانی فراری است، نزدیک مرز کانادا، با شلیک به چشم‌های «خانم برگر»، او را می‌کشد و سوار قایق ماهی‌گیرانی می‌شود که راهنمای‌شان، «سارا» (الی) است. «جاناتان ناکس» (برنجر)، مجبوب «سارا»، که قصد دارد به تنهائی در پی آنان برود، ناچار می‌پذیرد که «استنتین» را با خود ببرد. «استیو» چهار ماهی‌گیر را به قتل می‌رساند و در اینجا با یافتن جسدها، «استنتین» متوجه می‌شود که مقتولان به همان شیوه قتل «خانم برگر»، از پای درآمده‌اند. بالاخره «فاکس» و «استنتین» به «استیو» و «سارا» دست پیدا می‌کنند، اما قاتل به همراه گروگانش از دست آنان می‌گریزد. «استنتین» با یافتن شماره تلفنی در ونکوور، سرنخی از «استیو» پیدا می‌کند و در یک پیست اسکیت با او درگیر می‌شود؛ اما او، پس از آنکه «سارا» از دست می‌دهد. دختر دیگری را گروگان می‌گیرد و می‌گریزد. «استنتین» با عوض کردن جا یخود با دخترک، به‌عنوان گروگان در اختیار «استیو» قرار می‌گیرد. وقتی «استیو» قصد دارد با شلیک گلوله میان چشم‌های «استنتین» او را بکشد، اسلحه شلیک نمی‌کند و سرانجام «استنتین» موفق به کشتن او می‌شود.
* فیلم‌نامه تیراندازی برای کشتن را همان فیلم‌نامه‌نویس پلیس بورلی هیلز (مارتین برست، 1984) نوشته و همان کارگردان زیر آتش (1983) کارگردانی کرده است. اما این تریلر پُر از صحنه‌های تعقیب و گریز بیشتر به کلیشه‌های قابل پیش‌بینی فیلم اول گرایش دارد تا رادیکالیسم پُرطنین فیلم دوم. تقابل میان پلیس شهرنشین و مرد کوهستان‌ها به بدترین شکل ممکن ارائه می‌شود و فیلم را به دو بخش کاملاً متمایز از یکدیگر تقسیم می‌کند. علاوه بر این، قطع‌های مداوم به تعقیب کننده و تعقیب شونده، که البته ضرووری است و گریزی هم از آن نیست، باعث کند شدن ریتم روایت می‌شود. پواتیه پا به سن گذاشته، نقشی به مراتب زمخت‌تر از همیشه ایفا می‌کند، اما برنجر در ارائه یک بازی متقاعد کننده موفق نیست. برعکس او، براون بسیار خوب ظاهر می‌شود.