به شکرانه میوه‌های ممنوعه در رسانه ملی

ساختن سریال‌های مناسبتی چندین سال است که در سیمای جمهوری اسلامی ایران جای خود را درمیان مردم باز کرده و مخاطبان زیادی را بعد از افطار پای تلویزیون نشانده است.
ساخت فیلم‌هایی با موضوعات مختلف و با بازیگران متفاوت و گاهی اوقات معروف در بسیاری از فیلم‌‌ها کشش و جذابیت خاص خود را دارد چرا که اگر قرار است به مردم جامعه مطالبی را بفهمانیم یا گوشزد کنیم خوب است که در ساعات خاصی که هر فردی اعم از کوچک و بزرگ تلویزیون تماشا می‌کنند، به آن مطالب بپردازیم.
اما ذکر نکاتی قابل اهمیت است که در ذیل به آنها اشاره می کنیم. اگر جهت مثبت فیلم ها را در نظر بگیریم می‌توانیم به حق‌الناس در شکرانه اشاره کنیم که بارزترین نکته مثبت این فیلم است اما سریال دارای نکات منفی هم می باشد که در ذیل می خوانید:
۱) چند سال پیش فرودگاه جمهوری اسلامی ایران خبر از این مطلب یا بهتر است بگوییم این واقعه می‌داد که پرواز به کشورهای تایلند و دبی همیشه فول است و اصلا و در هیچ زمانی جایی حتی برای یک نفر هم پیدا نمی‌ شود؛ انگار بعد از فیلم شکرانه کشور تاجیکستان نیز به دو کشور مذکور افزوده شده و معلوم نیست که ظرفیت هوایی این کشور چه زمانی تکمیل شود.
۲) اگر فیلم در کشوری خارج از ایران ساخته می‌شود پس بهتر نیست که اهالی آن کشور (تاجیکستان) در محاوره‌های روزمره خود (صحبت‌های دو تاجیکی بین یکدیگر) به زبان رسمی کشورشان صورت بگیرد و فقط با یک متن زیرنویس ترجمه آن را به بیننده فارسی زبان بفهمانیم.
۳) اگر دست اندرکاران سیما در نظر دارند که فقط از یک زن بی‌حجاب که آن هم به زبان فارسی آشنایی دارد در مجموعه‌ها استفاده کنند، چرا برای یک فیلم این همه هزینه می‌شود و آن را در کشوری خارج از ایران می‌سازند که هزینه‌های گزافی را متحمل کشور می کند می توانند از همین هنرپیشه ها در کشور خودمان استفاده کنند.
۴) اگر می‌خواهیم به مسئله حجاب بپردازیم و آن را در جمهوری اسلامی ایران طبق منابع فقه شیعه پیاده کنیم پس چرا بعضی از برنامه‌های تلویزیونی ما از این شیوه پیروی نمی‌کنند. برای مثال فیلم مدار صفر درجه که بازیگران آن در هنگام فیلم‌برداری و بازی در خارج از ایران بدون حجاب هستند و در ایران هنگام بازی کلاهی بر سر دارند و زمان مصاحبه با یکی از برنامه‌ها روسری بر سر می‌گذارد آیا حجاب را به این شکل درک کرده‌ایم که مقطعی و زمانی است!؟
این مباحثی بود که تا به امروز در فیلم شکرانه وجود داشت و اتفاق افتاده بود و شاید به عقیده بسیاری از طرفداران این قبیل فیلم‌ها که معتقدند جوجه را آخر پاییز می‌شمرند باید صبر کرد و آخر پاییز را دید!
در مورد سریال میوه ممنوعه هم باید گفت که چرا اینگونه فیلم ها با چنین مضامین اجتماعی پخش می‌شود و فیلمی همچون فیلم سنتوری ساخته داریوش مهرجویی بین وزارت ارشاد و سالن‌های سینما در رفت و‌ آمد است؟ اگر بنا داریم به مشکلات اجتماعی بپردازیم چرا فقط عشق آتشین یک پیرمرد را به تصویر می‌کشیم؟ چرا فرار دختر و عقد بدون اذن پدر را به راحتی به نمایش می‌گذاریم؟ چرا اجازه می‌دهیم در تلویزیون به راحتی به جانبازان هشت سال دفاع مقدس و افرادی که به خاطر همین بازیگران شیمیایی شده‌اند را مورد تمسخر قرار ‌دهیم البته ناگفته نماند شاید همین بازیگران، جنگ را تجربه کرده‌ باشند که جا دارد آن زحمات را ارج نهیم.
اما این سوال مطرح می شود که آیا ما تمام مسائل روحی و آرامش جوانان ایران زمین را فراهم کرده‌ایم که بخواهیم به فکر ساختن عشق دوران پیری عده‌ای متمول باشیم؟
اگر قرار است که همه مردم فیلم را ببینند و خود به نتیجه و واقعیت پی ببرند پس چرا فیلم‌هایی همچون سنتوری، در این وادی قرار نگرفتند؟
آیا دلیلی دارد به این موضوع بپردازیم که ازدواج در بین افراد کهنسال امری عادی شده است؟
پس چرا اعتیاد جوانان که در جامعه بیداد می‌کند، ازدواج‌های غیرقانونی و بسیاری از مسائل دیگر را که فیلمسازان ما با آن آشنایی دارند ساخته نمی شود؟
در راهروهای مجلس شورای اسلامی با نمایندگان مردم صحبتی در این رابطه داشتیم و نظر آنها را در مورد سریال های ماه مبارک رمضان جویا شدیم که آنها به این شکل پاسخ گفتند:
"ستار هدایت خواه" عضو کمیسیون فرهنگی می گوید: قضاوت نهایی را در پایان مجموعه باید انجام داد اما آنچه که این دو مجموعه به تصویر کشیده می شود به جای اینکه مذهب را در بین افراد یک جامعه بخصوص جوانان ترویج دهد بیشتر به تخطئه کردن مذهب و افراد مذهبی می پردازد.
نماینده بویر احمد در ادامه سخنان خود می افزاید: بخصوص در میوه ممنوعه ما شاهد این موضوع هستیم که افراد مذهبی زندگی هایی آشفته دارند و در ظاهر به افرادی متدین معروف هستند ولی باطن چیز دیگری هستند. این فیلم انسان های مذهبی رامورد تمسخر قرار می دهد.
وی خاطر نشان می کند: در سریال شکرانه هم صدا و سیما به این مقوله پرداخته است که انسان هایی که در یک جامعه زندگی می کنند همه دنیا طلب هستند و به همین علت هم به یکدیگر خیانت می کنند و تنها فرد مذهبی این سریال یعنی حامد را در غالب فردی ساده لوح به نمایش می گذارد.
"هاجر تحریری نیک صفت" نایب رییس کمیسیون آموزش و تحقیقات می گوید: با دیدن این سریال ها باید تذکری به خود بدهیم و آن اینکه تا آخرین لحظه حیات به نفس خود اعتماد نکنیم و مورد بعدی اینکه به خانواده ها یادآوری می کند در ازدواج جوانان اگر فردی مناسب و مورد تایید قرار گرفت برای کمک کردن به جوانان پیشقدم شویم نه اینکه زیر پای آنها را خالی کرده و بدون پشتوانه، آنها را رها کنیم.
"حسن زمانی" نماینده ملایر می گوید: فیلم های شکرانه و میوه ممنوعه، فیلم های خوبی هستند البته می شد به این قبیل موضوعات به نوع دیگری پرداخته و از زاویه بهتری به آن ها نگاه شود.
"سعید ابوطالب" عضو کمیسیون شورای اسلامی هم می گوید: فیلم شکرانه، هم قصه جدیدی ندارد و هم فاقد کشش های لازم در فیلم است. شکرانه به جز اینکه کلیشه است در بازیگری و کارگردانی هم فاقد امتیازهای لازم برای یک فیلم مناسب است و در مجموع فیلمی متوسط و یا رو به ضعیف ارزیابی می شود.
نماینده مردم تهران می افزاید: شکرانه دارای فراز و فرود و پیچیدگی هایی که باید در یک سریال مناسبتی وجود داشته باشد نیست و اگر بنا بود که این سریال هفته ای یک بار پخش شود بیننده خود را پیدا نمی کرد.
عضو کمیسیون فرهنگی درباره میوه ممنوعه یاد آور می شود که این سریال در مجموع سریال خوبی است که هم در بازیگری و هم در تدوین ویژگی شاخصی دارد. اگر چه دارای قصه ای کلیشه ای است و همین امر موجب ضعف قصه شده است اما در مجموع سریال در خور توجهی است.

ریحانه شاهسون

منبع : مجله خانواده سبز