لباس عروس های دلیجان سبز رنگ است

در شهرستان دلیجان از توابع استان مرکزی پوشاک عروس را از جنس‌های اعلایی مانند حریر، چیت و کندواری به رنگ سبز تهیه می‌کردند. دو طرف چارقد را با سنجاقی به نام «زیرگلویی» که عبارت بود از دسته‌هایی از مهره آبی و کجک سفید یا پول‌های شاهی نقره که نخ کرده و از سنجاق قفلی آویزان بود به همی وصل می‌کردند.عروس هم مثل بقیه پیراهن (پاچین) از جنس مرغوب و گران‌قیمت ،مثل مخمل، بر تن می‌کرد اما حاشیه پایین پیرهن و شلیته او را یراق دوزی می‌کردند. یل (کت) عروس هم از جنس مخمل و به رنگ سبز بود که لبه‌های دو طرف آن را یراق دوزی، نواردوزی و سکه دوزی می‌کردند.
بر پیشانی عروس پارچه‌‌ای به نام «پیشانی بند» به عرض ۱۰ سانتیمتر و طول ۴۰ الی ۵۰ سانتی‌متر از جنس مخمل قرمز می‌بستند، روی آن را با دوختن سکه‌های شاهی ریز و درشت تزیین می‌کردند. «کیش» هم پارچه چهارگوشی از جنس ابریشم و به رنگ قرمز یا سبز بود که روی صورت عروس انداخته می‌شد و روی آن چادر قرار می‌گرفت.
زینت گردن عروس، «گلوبنده» نام داشت. این گردنبند از سکه‌های نقره دوزاری (دو ریالی) و پنج زاری و مهره‌های عقیق نخ شده تشکیل می‌شد. موهای عروس را در قسمت پیشانی به صورت چتری و موهای دو طرف شقیقه را تا زیر گوش کوتاه می‌کردند که به آنها «زلف» می‌گفتند. به هنگام فوت عضوی از خانواده یا یکی از اقوام درجه اول، زنان به مدت چهل شبانه روز چارقد مشکی به سر می‌کردند. لباس‌ها را معمولا زنانی و کسانی که در این امر مهارت داشتند می‌دوختند.

پوشاک مردان در عروسی و عزا
مردان برای شرکت در مراسم عروسی یا جشن و سرور، لباس نو می‌پوشیدند. داماد هم در مراسم عروسی پیراهنی از چلوار سفید و شلواری از جنس حاج علی اکبری به رنگ مشکی می‌پوشید.
در مراسم سوگواری و به هنگام فوت عضوی از خانواده و یا اقوام درجه یک به مدت چهل شبانه روز مردان پیراهن مشکی می‌پوشیدند.

منبع : مرکز علمی و پژوهشی فرش ایران