عروسی بهترین دوستم - MY BEST FRIEND'S WEDDING

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جری زوکر و رانلد باس
کارگردان : پ. ج. هوگان
فیلمنامه‌نویس : باس
فیلمبردار : لاسلو کوواکس
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز نیوتن هوارد
هنرپیشگان : جولیا رابرتس، درمت مالرونی، کامرون دیاز، روپرت اورت، فیلیپ باسکو، م. امت والش، پل جیامتی و سوزان سالی‌ون
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه


̎جولیان پاتر̎ (رابرتس) و ̎مایکل اونیل̎ (مالرونی) دو دوست نزدیک و صمیمی هستند که تصمیم گفته‌اند اگر تا بیست و هشت سالگی مجرد مانده باشند، با هم ازدواج کنند. چیزی به جشن تولد بیست و هشت سالگی‌شان نمانده که ̎مایکل̎ با ̎جولیان̎ تماس می‌گیرد. ̎جولیان̎ ابتدا تصور می‌کند که ̎مایکل̎ قصد دارد به او پیشنهاد ازدواج بدهد، اما درمی‌یابد که ̎مایکل̎ قصد ازدواج با دختری ثروتمند به نام ̎کیمی والاس̎ (دیاز) را دارد. ̎جولیان̎ که حسادتش گل کرده، به هر کاری دست می‌زند تا مانع ازدواج آن دو شود، و تا حدودی هم موفق می‌شود، اما وقتی به علاقهٔ واقعی آن دو پی می‌برد، خودش دوباره واسطه می‌شود و ̎مایکل̎ و ̎کیمی̎ را به هم می‌رساند.
● پس از عروسی میوری‌یل (ساختهٔ خود هوگان، ۱۹۹۴)، عروسی بهترین دوستم بار دیگر دربارهٔ دختری است که تماشاگر عروسی دیگران است. دختر فیلم قبلی سرانجام آزادی را انتخاب می‌کرد، دختر این فیلم یاد می‌گیرد که تماشاگر بماند. این دومی به راستی فیلم گرم و شیرین دل‌پذیری است با پیامی که در گفت‌وگوی رابرتس و مالرونی در ایستگاه قطار، بر آن صحه گذاشته می‌شود ̎هرگز عشق را به خاطر حساب‌گری ـ حالا از هر نوعی ـ کتمان نکنید.̎ مالرونی فاش می‌کند که کلید پیوند او و دیاز ـ که رابرتس نتوانسته بر همش زند ـ این بوده از معارفه تا آن کلمهٔ جادوئی چندان زمانی طول نکشیده، در حالی‌که رابرتس سال‌ها دل به قراری خوش کرده بود که مدت‌ها پیش با مالرونی گذاشته بودند. ظرافتی که این کمدی رمانتیک گرم و شیرین با قهرمانان دوست‌داشتنی‌اش را در تقابل با اغلب معادل‌های هالیوودی‌اش قرار می‌دهد در این است که آب رفته را به جوی بار نمی‌گرداند و رابرتس را از پشیمانی، نه به کامیابی، بلکه به عبرت و خودشناسی می‌رساند. ضمن اینکه ارزش دوستی را به‌رغم همه چیز خاطرنشان می‌کند، هر چند که این دوست با بازی درخشان روپرت اورت یک هم‌جنس‌دوست باشد؛ شخصیتی بسیار جذاب که بامزه‌ترین قسمت‌های فیلم به لطف حضور او شکل می‌گیرند: جائی‌که نقش محبوب رابرتس را با شور و شوقی غیرمنتظره بازی می‌کند و سر میز غذا یک قطعه موزیکال فی‌البداهه را به راه می‌اندازد (مثل عروسی میوری‌یل، هوگان ذوق خاصی در استفاده از آواز ـ چه فیلم‌نامه و چه در حاشیهٔ صوتی ـ برای پرداخت شخصیت‌ها و نقطه‌گذاری مراحل داستان نشان می‌دهد)، ما تمام مدت همراه شخصیت خطاکار رابرتس هستیم، به‌رغم دوز و کلکش با او همدلی می‌کنیم و نمی‌توانیم محکومش سازیم. با این‌حال ناکامی او، ناکامی ماست و عروسی بهترین دوستم می‌آموزد که این همان ناکامی تعلقات ذهنی و به تعویق انداخته شده است، شکست تصور رمانتیکی که یادش می‌رود زندگی آن بیرون، مستقل از آن ادامه دارد. بازی‌ها عالی‌اند و رابرتس پس از مدت‌ها ایفای نقش‌های بی‌مایه، محمل مناسب خود را یافته است. کوواکس فیلم‌بردار، نیوتن هوارد آهنگ‌ساز و ریچارد سیبلرت طراح صحنه اوقات خوبی را برای چشم و گوش تماشاگر تضمین می‌کنند.