کودکم علاقه ای به برنامه کودک ندارد!

شهرزاد: ۱- پسری یکسال و یازده ماهه دارم که ناخنش را خیلی می‌جود چه کارکنم این عادتش برطرف شود؟
معمولا ناخن جویدن یکی از علائم اضطرابی در کودکان است. به این معنی که در مورد پسر شما اگر یک رفتار عادتی برای دندان در آوردن نباشد حتما چیزی نگران و مضطربش می‌کند، مثل بکن و نکن‌های بیش از حد والدین، اختلافات خانوادگی در حدی که پسر ۵/۱ ساله متوجه آن شود، یا دوری از هر والد و ... بنابراین شما باید در ابتدا علت و ریشه این اضطراب را پیدا کنید تا این مشکل به طور اصولی حل شود و بعد‌ها به شکل علائم دیگر ظاهر نشود. به عنوان راه حل موقت و مقطعی می‌توانید از لاک‌های تلخ که در داروخانه‌ها موجود است، استفاده کنید و برای پیدا کردن علت نگرانیش از مشاور راهنمایی بگیرید.
۲- پسری ۴ساله دارم که درست نمی‌تواند صحبت کندو بسیاری از حروف را اشتباه تلفظ می‌کند مثل ک خ ر ف و جمله‌سازیش هم ضعیف است، راهنمایی‌ام کنید.
ساختار تکلم درکودکان به شیوه‌های گوناگون شکل می‌گیرد در بعضی رشد سریع دارد و از ابتدا حروف و سپس کلمات و در پی آن جملات را صحیح و کامل ادا می‌کنند، در برخی دیگر این فرایند کند‌تر و مرحله به مرحله صورت می‌گیرد. اما در اغلب کودکان تا حدود ۴ سالگی تکلم نه به صورت کامل بلکه به صورت واضح و قابل فهم می‌شود. اگر فرزند دلبند شما فقط در تلفظ بعضی حروف مشکل دارد با گفتار درمانگر مشاوره کنید .چنانچه مشکلات بیشتری داشت مشاوره‌های تخصصی‌تر نیاز دارد. پیشنهاد آخر این‌که مهدکودک قطعا به سرعت رشد کلامی‌اش کمک می‌کند.

۳- پسر دو ساله و نیمه‌ای دارم که خوب کلمات را نمی‌گوید. لطفا راهنمایی‌ام کنید و ابزار کمکی پیشنهاد بدهید. گفتاردرمانی هم می‌رود، بهتر شده اما هنوز روان حرف نمی‌زند می‌خواستم بدانم مشکلش برطرف می‌شود؟
در این مرحله بهترین کاری که می‌توانستید برای پسر گلتان انجام دهید کمک گرفتن از یک گفتاردرمانگر بوده است. این متخصصان ابزارهای کمکی متناسب و خوبی دارند که می‌توانند به شما معرفی کنند. در صورتی که متخصص تشخیص دهد که او مشکل خاصی در ساختار مغزی‌اش وجود ندارد قطعا به مرور زمان و با صبر و تحمل شما این مشکل برطرف خواهد شد، در‌‌نهایت مهدکودک و بودن با همسالانش می‌تواند کمک‌کننده باشد.
۴- پسری 2 ساله دارم که به شدت به پدرش وابسته است. طوری که وقتی با پدرش هست با من کاری ندارد وقتی با بچه‌های هم سن و سالش هست با آن‌ها بازی نمی‌کند و دست پدرش رامی‌گیرد و با اوبازی می‌کند. چه کارکنیم تا وابستگی‌اش کمتر شود؟
در کودکان وابستگی به یکی از والدین تا ۳ سالگی طبیعی است چراکه هم در مرحله همانندسازی با والد خویش هستند هم ‌اینکه هنوز زندگی روانی- اجتماعی‌شان کاملا شکل نگرفته و آمادگی ورود به اجتماع و بازی با همسالان را به تنهایی ندارند. درمورد پسر شما چند احتمال وجود دارد: ۱- به عنوان پسر با پدرش همانندسازی می‌کند و او را بسیار دوست دارد. ۲ – پدرش را به دلیل کار یا مشغله‌های دیگر کمتر می‌بیند و در نتیجه زمانی که با اوست بیشتر به او می‌چسبد۳- برعکس به دلیل شاغل بودن شما او را بیشتر می‌بیند و به او وابسته شده ۴- کودکان همسن خودش در اطرافش کم است و از بازی کردن با پدرش لذت می‌برد. در این مرحله هیچ کدام از این موارد اشکالی ندارد و می‌توانید به تدریج در کنار پدرش بازی با کودکان دیگر را یادش بدهید و لذت بازی با پدر را با لذت بازی با همسالان در پارک، مهد کودک یا جمع‌های خانوادگی جایگزین کنید. قطع وابستگی از هرکدام از والدین با صبر و حوصله و به تدریج صورت می‌گیرد ولی قطعا موفق خواهید شد.
۵- دختر۳ سال ونیمه‌ای دارم که هیچ علاقه‌ای به برنامه‌های کودک ندارد. خصوصا به برنامه‌های کارتونی، زیاد هم به اسباب بازی علاقه نشان نمی‌دهد. باتوجه به اینکه من همیشه وقت سرگرم کردن او را ندارم لطفا یک راه خوب پیشنهادکنید.
تماشای بیش از حد کارتون و تلویزیون در شرایط عادی هم زیاد توصیه نمی‌شود و برای کودکان در این سن اصلا مناسب نیست. بهتر است اسباب بازی‌های متناسب با سنش را تهیه کنید و با حوصله بازی با آن‌ها را به او یاد بدهید تا به رشد عقلانی‌اش کمک شود. همینطور در این سن بیشتر بازی‌هایی که تحرک و جنب و جوش بیشتری دارند توصیه می‌شوند مثل بازی درفضای آزاد پارک، حیاط یا مهد کودک، که هم به رشد جسمانی‌شان کمک می‌کند هم از کم تحرکی و تنبلی و چاقی در آینده پیشگیری می‌کند.
۶- پسر ۲ ساله‌ای دارم که خیلی لجبازی می‌کند و براى این‌که به خواسته‌اش برسد جیغ می‌کشد پا‌هایش را به زمین می‌کوبد و از همه مهم‌تر سرش را به زمین می‌زند و تف می‌کند. می‌خواهم بدانم چه رفتاری داشته باشیم و در ضمن ۲ فروردین صاحب یک فرزند دیگر هم شده‌ایم.
2 تا 5 سالگی اوج لجبازی‌های کودکان است که معمولا می‌خواهند به خواسته‌های خودشان به هر صورتی که شده برسند، مثل جیغ و فریاد که رفتارهای قشقرق راه انداختن گفته می‌شود و نباید به آن‌ها بها داد. تا جایی که به خودش آسیب نمی‌رساند رفتارش را ندیده بگیرید تا از بین برود. رفتاهای منفی مثل تف کردن را که قطعا از کسی آموخته با محرومیت از چیزهایی که دوست دارد خاموش کنید و در عوض رفتارهای مثبتش مثل گفتن خواسته‌هایش یا گوش کردن به صحبت‌های خودتان را بلافاصله تشویق کنید. نکته‌ایی که در مورد پسر شما حائز اهمیت است این است که شاید نمی‌تواند کامل صحبت کند و همین یا تولد نوزاد جدید بیشتر باعث لجبازی و منفی کاری‌هایش شده است. پس توصیه می‌شود در این شرایط صبورانه عمل کنید و از روان‌شناسان کودک مشاوره بگیرید تا لجبازی‌هایش ادامه پیدا نکند و به یک مشکل رفتاری در آینده تبدیل نشود.