گریه کردن نوزاد، هفت باور اشتباه

چند اشتباه رایج راجع به گریه نوزاد که بیشتر والدین مرتکب می شوند
1) اگر خوب به نوزاد برسیم، اصلا گریه نمی‌کنداین طور نیست.
همه نوزادان لااقل روزی 2 ساعت گریه می‌کنند. گریه بخشی از زندگی نوزادان (بچه‌های زیر یک ماه) و شیرخواران (بچه‌های زیر 2 سال) است؛ یعنی نمی‌شود حذفش کرد ولی می‌شود علتش را فهمید تا راحت‌تر و زودتر آرامشان کرد.
2) وقتی یک نوزاد گریه می‌کند، یعنی یک مشکلی دارد
نه لزوما! گریه نوزادان گاهی طبیعی است، گاهی غیرطبیعی. گاهی ممکن است یک نوزاد حتی متعاقب یک شادی یا هیجان معمولی هم بزند زیر گریه.
3) این بچه خیلی شدید گریه می‌کند! حتما کولیک دارد
نه لزوما! گریه‌های شدید، علل متعددی دارند. گریه‌ ناشی از کولیک، گریه شدیدی است که اقلا 3 ساعت در روز طول بکشد، دست‌کم 3 روز در هفته تکرار ‌شود و حداقل تا 3 هفته پشت‌سر ‌هم ادامه پیدا ‌کند. کولیک شیرخواران در 3 ماهه اول عمر شایع‌تر است و معمولا تا پایان 3 ماهگی تمام می‌شود. با این حساب، می‌شود حدس زد که خیلی از گریه‌های شدیدی که به کولیک نسبت می‌دهیم، ربطی به کولیک ندارد.
4) باید به گریه نوزاد بی‌اعتنایی کنیم تا خودش آرام شود
این بدترین کار است. اولا باید سعی کنیم نوزادمان حتی‌المقدور به گریه نیفتد. مثلا می‌توانیم جلوی گریه‌های قابل‌پیش‌بینی‌اش را بگیریم، یعنی نباید آنقدر صبر کنیم که بچه از شدت گرسنگی و تشنگی به گریه بیفتد. حتی بعضی بچه‌ها وقتی به این مرحله می‌رسند، آنقدر عصبی می‌‌شوند که دیگر حاضر به غذا خوردن نیستند. در برابر گریه‌های غیرقابل پیش‌بینی هم باید صبور باشیم. بچه‌هایی که والدینشان، آنها را در آغوش می‌گیرند و به آنها محبت می‌کنند، خیلی زودتر آرام می‌شوند.
5) گریه‌ این بچه به خاطر گرسنگی نیست، همین دو ساعت پیش غذا خورده!
بیشتر شیرخواران نیاز دارند هر 2 تا 3 ساعت یک بار چیزی بخورند. در این میان، بعضی شیرخواران هستند که وقتی گرسنگی سراغشان می‌آید، بدجوری شلوغ می‌کنند. این کودکان ممکن است آنقدر هنگام شیر خوردن هل بزنند که همراه با شیر، مقداری هوا ببلعند و در نتیجه، دچار نفخ و دل‌درد شوند و بزنند زیر گریه.
6) گریه این بچه به خاطر خواب‌آلودگی نیست، امروز 10 ساعت خوابیده!
نوزادان در طول روز نیاز دارند که 16 ساعت (و گاهی بیشتر) بخوابند.
7) گریه نوزادان در بدو تولد، نمادی است از درد و رنج‌هایی که باید در طول زندگی تحمل کند
شاید این حرف از نظر خیلی‌ها اشتباه نباشد ولی پزشکان، نظر دیگری دارند. یک بادکنک را در نظر بگیرید که می‌خواهید بادش کنید. اولین دمی که در این بادکنک می‌دمید، باید آنقدر قوی باشد که بتواند آن را از حالت خوابیده خارج کند. بعد که مقداری بادش کردید، می‌توانید خیلی راحت‌تر و با زور کمتری در آن بدمید. ریه‌های ما هم تا وقتی در رحم زندگی می‌کنیم و هنوز به دنیا نیامده‌ایم، کاملا خوابیده‌اند و هیچ هوایی داخلشان نیست. اولین نفسی که باید در بدو تولد، این ریه‌های خوابیده را باز کند، باید قوی و عمیق باشد. گریه‌، همان اولین تنفس عمیق و قوی است.