چگونه پدر و مادر بهتری باشیم؟

گروه ترجمه نی نی بان: والد یک بچه بودن چه معنایی برای‌تان دارد؟ به عنوان یک مادر، شغل بزرگ‌کردن فرزند را چگونه تعریف می‌کنید؟ طبعا این وظیفه را می‌توان به صورت ساده‌ای یعنی رساندن فرزند از کودکی تا بزرگسالی تعریف کرد، اما به باور من، چنین کاری پیچیده‌تر از این تعریف ساده است. والد بودن شغلی است بی‌شباهت به سایر مشاغل و هیچ شرح وظایف مشخص یا الزامات و پیش‌نیاز تعریف‌شده‌ای ندارد. از نظر من، والدین باید فضای لازم را برای رشد فرزند‌شان تا تبدیل‌شدن به آن چه باید بشود، فراهم آورند.

 

منظورم تبدیل‌شدن به نسخه‌هایی کوچک تر از خودمان نیست، بلکه تبدیل‌شدن به بهترین و اصیل‌ترین نسخه از خودشان. کسانی که قابلیت بهترکردن جامعه و ظرفیت تفکر را دارند، تصمیمات‌شان را خود می‌گیرند و به آنها جامه عمل می‌پوشانند، کسانی که سخت کار کنند، کارشان را به بهترین نحوه انجام دهند و ملاحظه دیگران را کنند.

من سه فرزند پنج تا هجده ساله دارم و می‌توانم بگویم هر کدام شخصیت متفاوت و منحصربه‌فردی دارد. از این رو، آن چه از پرورش فرزند اولم یاد گرفته‌ام، در مورد دومی و سومی نیاز به اصلاح و بازنگری دارد. والدین تنها خود می‌دانند توصیه‌هایی را از این دست چگونه اصلاح کنند و به اجرا درآورند تا به نیازهای خود و فرزندان‌شان پاسخ دهند. در این جا توصیه‌هایی می‌آورم که می‌تواند در تبدیل شدن ما به والدینی بهتر، موثر باشد.
1. برای فرزندتان حد و مرز تعیین کنید
برای آنها حدودشان را مشخص کنید و به آنان بفهمانید پاسخ منفی شما، از روی بدخواهی نیست. ورای لب‌ورچیدن و اشک‌ریختن و لرزش چانه که همگی برای ایجاد احساس ناراحتی یا تردید در ما به عنوان پدر یا مادر اجرا می‌شوند، هر کودکی نیاز به حد و مرزی در رفتارهایش دارد. وجود محدودیت‌هایی از این دست نشان می‌دهد شما در صحنه حاضرید، شما به آنها اهمیت می‌دهید و شما بر کارهای‌شان نظارت دارید. از همین روست که با تعیین محدودیت، فرزندتان به کرات می‌کوشد آنها را به چالش بگیرد و به گونه‌ای جدیت شما را بیازماید.

2. در نظر داشته باشید کیفیت و کمیت به یک اندازه اهمیت دارند
در سال‌های نخست تجربه‌ام به عنوان یک والد، مواردی بود که به خاطر محذوریات شغلی، نمی‌توانستم به اندازه‌ای که فرزندانم می‌خواستند با آنها باشم. اما به گونه‌ای رفتار می‌کردم تا بدانند بودن با آنان برایم موقعیتی خاص و ارزشمند است. ما سنت‌هایی کوچک بین خودمان ایجاد می‌کردیم، مثل شب‌های پخت پیتزا، تهیه گروهی صبحانه در روزهای تعطیل و بازی‌های خاص پدر-دختر.

 

سنت‌های داخلی یک خانواده کارهایی‌اند که هنوز هم فرزندانم به آنها پایبندند و با رسیدن به بزرگسالی هم آنها را رعایت می‌کنند. در این میان، سنت‌های شاد و مفرح موجب ایجاد احساس خوب سلامت در خانواده می‌شود. البته به همان اندازه کیفیت زمانی که با فرزندتان می‌گذرانید، کمیت این وقت نیز مهم است. فضایی در محیط زندگی‌تان ایجاد کنید که در آن وقت گذاشتن برای فرزندتان دارای اولویت و مهم باشد.

3. با فرزندتان همدل باشید
به فرزندتان بیاموزید رگه‌های انسانیت و انسان‌بودن را در دیگران بیابند و بفهمند. درک این که چرا فردی ممکن است رفتاری متفاوت با ما داشته باشد، به کودک کمک می‌کند ماهیت انسانی را در خود و به تبع آن، در دیگران بفهمد.

4. به فرزندتان احترام بگذارید
بهترین روشی که برای آموزش احترام به فرزندانم در پیش گرفته‌ام، احترام‌گذاشتن به خود آنها و به دیگران است. به فرزندتان فضای رشد بدهید و حق آن که خودش تصمیم بگیرد. در مقابل، وی یاد خواهد گرفت به افکار، ایده‌ها، خواسته‌ها و متعلقات دیگران احترام بگذارد.

5. فرزند‌تان را تشویق کنید
هر کسی در مواردی به تشویق‌شدن نیاز دارد و کودکانی که چیزهای جدید می‌آموزند بیشتر. البته تشویق‌کردن به معنای لوس‌کردن فرزندتان یا انجام وظایف‌شان به جای آنها نیست. تشویق یعنی آن که از آنان حمایت کنید و بگذارید زمین بخورند، و در همین حال دریابند کمک  شما به آنها تا چه اندازه مهم است. برای یک کودک، دانستن همین که شما در صحنه حاضرید تا در صورت لزوم به کمکش بیایید مهم‌ترین انگیزه برای انجام کاری خواهد بود. تجارب جدید به فرزندتان می‌آموزد چگونه رشد کند.

6. از فرزندتان قدردانی کنید
توانایی قدردانی و تشکر از کسی یا چیزی، یک ویژگی و خصوصیت مهم است. من به فرزندانم می‌آموزانم به جای تمرکز بر نداشته‌های‌شان، قدردان داشته‌های‌شان باشند. این کار به کودک کمک می‌کند شکست و ناکامی را بپذیرد و در همان حال، به پیروزی‌هایش افتخار کند. این خصلت به کودک، به جای احساس ناآرامی، رنجش و نومیدی، احساس رضایت و آرامش درونی می‌بخشد.

7. به فرزندتان گوش بدهید
وقتی با فرزندتان صحبت می‌کنید، بکوشید واقعا به آن چه می‌گویند گوش بدهید. وقتی او ترس‌هایش را بیان می‌کند، به این معناست چیزی وجود دارد که باعث نگرانی‌اش است و او را می‌ترساند. بکوشید نگرانی‌هایش را با توجه نشان دادن و ابراز همدردی مهار کنید و فروبنشانید.
ما والدین درک می کنیم هر کودک با همتای دیگر خود تفاوت دارد – سرعت رشد آنها، آن چه فرا می‌گیرند و بازی‌هایی که به آنها تمایل دارند، نشان از شخصیت‌های متفاوت آنان دارد. پس در این مسیر، شاد بمانید، اشتباه کنید و از تمام مراحل این سفر منحصر به فرد لذت ببرید.