۱۲ ماه مه ۱۹۶۴ ـ خالهای سرطانی دمکراسی

نشست اندیشمندان و استادان علوم سیاسی «برای بحث درباره عوامل اداری که دمکراسی را تضعیف می کند» ۱۲ ماه مه ۱۹۶۴ با صدور قطعنامه ای پایان یافت که «کاتلین نویل» بعداً شرح مذاکرات ، …

نشست اندیشمندان و استادان علوم سیاسی «برای بحث درباره عوامل اداری که دمکراسی را تضعیف می کند» ۱۲ ماه مه ۱۹۶۴ با صدور قطعنامه ای پایان یافت که «کاتلین نویل» بعداً شرح مذاکرات ، متن و تفسیر این قطعنامه را به صورت کتابی قطور در آورد. قبلا هم در زمینه این نشست کتابی در۱۲۸ صفحه تحت عنوان «خال های سرطانی دمکراسی» انتشار یافته بود.

هدف از نشست سال ۱۹۶۴ عمدتاً بحث درباره عوامل داخلی (اداری) تضعیف دمکراسی بود. باتوجه به تجربه سالهای ۱۹۰۴ تا ۱۹۶۴، خالهای سیاه سرطانی دمکراسی به این شرح مشخص شده بود:

-- سوء استفاده مقامات انتصابی (دولتی) و انتخابی (نمایندگان) از قدرت.

-- سوئ استفاده از آلودگی کارکنان نهادهای عمومی به اعتیادات زیان آور؛ وجود دورویی و چاپلوسی در سازمانهای دولتی؛ قوم وخویش بازی و رعایت حال نزدیکان و دوستان(نپوتیسم)، استخدام و انتصاب بدون انتشار آگهی های عمومی و گزینش بهترها، تسلیم شدن مقامات اداری به تهدید و ارعاب اصحاب نفوذ و قدرتمندان، ارتشاء، بی حالی (تنبل بودن) کارکنان و مقامات، عدم دلسوزی، عدم احساس و قبول مسئولیت، قانون گریزی حقوق بگیران دولت و ....

بر این خالهای سرطانی، سهل انگاری مردم و بی توجهی رسانه های گروهی در این زمینه اضافه شده بود. به این ترتیب به نظر می رسد که نشست سال ۱۹۶۴، پنجاه درصد مسئله را به گردن بی حالی مردم و بی اعتنایی رسانه ها انداخته بود.

از این قطعنامه چنین بر می آید که اگر رسانه ها انتقاد و مردم شکایت و اعتراض کنند نیمی از خالهای سرطانی با جراحی برداشته خواهد شد و برداشتن نیم دیگر تکلیف مشترک سه قوه حکومتی است که چه بهتر، که متفقا اقدام کنند.