چرا کفاره گناه دیوانه ای در بلخ آلمان را ما باید در شوشتر خاورمیانه بدهیم

یادی از جلال آل احمد

جلال آل احمد از آن قشر انسانهای حق باوری بود که ما معمولا او را با کتابهایی مانند غربزدگی می شناسیم و اصولا شاید اطلاع نداشته باشیم که وی به عنوان یکی از روشنفکران ایران زمانی از طرف دولت صهیونیستی و برای تبلیغ در مورد خوب بودن این رژیم و ماهیت بخشی به آن در عصر پهلوی به سرزمینهای اشغالی دعوت شد. جلال این ماجرای سفر را در کتابی به نام «سفر به ولایت عزرائیل» به رشته تحریر درآورد. کتابی است کم حجم و حدود ۹۰ صفحه. بخش اعظم آن نوشته های خود جلال است از سفرش و مقداری هم ضمائم ترجمه ای و غیره .

آنچه جالب است این است که وقتی چهار فصل اول را می خوانی، گمانت بر این می رود که نگارنده نوعی همدلی با صهیونیستها دارد و ناخود آگاه نگاهی منفی به شخصیت او می گیری. جلال در ابتدای کتاب به شرح پیشرفتهای اقتصادی و صنعتی اسرائیل می پردازد و گاهی زبان به تحسین می گشاید، اما درست از نیمه کتاب مخاطب را به پشت پرده این ماجرا می برد و چهره صهیونیسم را از لابلای انگاره های موهوم آن به مخاطب می نمایاند. آنچه در پی می آید آخرین فصل این کتاب تحت عنوان " آغاز یک نفرت" است که خواندن آن خالی از لطف نیست. گذشته از اینها نگاه جلال به عنوان یک روشنفکر به مسئله فلسطین همان چیزی است که هر حقیقت بینی امروز به آن می رسد.

وین زمان فکرم این است که درخون برادرهایم ناروا

در خون غلطان

بی گنه در خون پیچان

دل فولادم را رنگ کند دیگرگون

این متن ِنامۀ دوستی از پاریس است که من چیزهایی به آن افزوده ام. پرت و پلاهایش بیخ ریش من و حرف حسابش از او. جلال آل احمد

تنها سر بزنگاه هاست که معلوم می شود هر فرقه و هر کس چند مَرده حلاج است

دو هفته است که گوشم به رادیوست و چشمم به روزنامه ها و حالا نتیجه این سیر و سیاحت را در «فلسفه اروپا» به صورت درد دل برایت می نویسم. تنها در بحرانهای سیاسی و اجتماعی حاد است که کلمات و عبارات و اعمال و اقدامات، مفهوم واقعی خود را پیدا می کنند. تنها سر بزنگاه هاست که معلوم می شود هر فرقه و هر کس چند مَرده حلاج است و تنها سر پلهای خر بگیری است که می توان بدقت نیروهای دوست و دشمن را بررسی کرد. و چنین شرایطی اخیراً به مناسبت جنگ خاورمیانه پیش آمد و مهره ها را نشان داد و داغها را بر پیشانی ها زد آنچنانکه پاک کردنش با ... خوردن نامه هم میسر نیست.

مردم فرانسه از خرد و کلان و چپ و راست، چه نژادپرست و چه ضد عربند! هیچ کس فکرش را نمی کرد – ومن از همه کمتر- که داغ الجزایر چنین بر دل اینها مانده باشد. و ماجرای لشکر کشی کانال سوئز در ۱۹۵۶ و ناکام ماندن آن، چنین به انتقام کشی تحریضشان کرده باشد. به قول امه سه زر«همه این حیوانات رنگارنگ، لشکریان جرّار استعمارند؛ همه شان برده فروشند و همه شان به انقلاب بدهکار».

دو هفته تمام، «آماده کردن افکار عمومی» طول کشید. آنوقت که اول به میدان جَست؟ دست چپی ها! حضراتِ «وجدان جهانی» - آنهایی که در مغز پوسیدۀ خود فکر می کنند که «رسالت» دفاع از حق را در تمام دنیا دارند. آنهایی که حسن و حسین و تقی و نقی را در اقصا بلاد عالم به نام «انسانیت» محکوم می کنند! همه آنها یکمرتبه به میدان ریختند. از سارتر گرفته (و این یکی کمتر از دیگران) تا کرگدنی یا خوکی «اوژن یونسکو» نام – که وقاحت را به آنجا رساند که ادعا کرد: «آوارگان بی وطن فلسطین که بیست سال است در اردوگاه های جنگ بسر می برند و جیره غذایی نصف یک آدم معمولی را از راه سازمان ملل دریافت می کنند، همگی می خواهند کاری را بکنند که هیتلر نکرد».

وقیحترین روشنفکر فرانسوی:از انسان بودن خود هم متنفرم، ولی به یهودی بودنم افتخار می کنم

یعنی می خواهند این یهودی های رنگ وارنگ اروپایی و آمریکایی را که نماینده تمدن غربند در وسط ممالک عربی قتل عام کنند! مالیخولیایی دیگری به نام «لانزمن» که جزو دار و دستۀ «تان مدرن» ِ سارتر است، آنچنان از این وحشیگری خیالی اعراب از کوره در رفت که هر آنچه از چنتۀ علیلش در می آمد نثار این مردم کرد. فدراسیون چپ و حضرت مندس فرانس که جای خود دارند. اما وقیحتر و بی آبروتر از همه، جناب «دانیل مایر» بود که رئیس مجمع دفاع از حقوق بشر است! و به نام رسالت تاریخیی که به عهده دارد، چنین تخم فرمود که: «من از سوسیالیست بودن(!!) خود متنفرم، از انسان بودن خود هم متنفرم، ولی به یهودی بودنم افتخار می کنم».

به مدت یک هفته این جوری دور به دست این اراذل ادبی و سیاسی بود و چه سیرکی! جایت خالی، اما پس از اینکه دهن این ها از عربده کشی کف کرد، آنوقت صاحبکارهای اصلی که سر نخ به دستشان است وارد گود شدند. زمینه آماده بود. چپ فرانسه (منهای کمونیست ها که خودشان هم نمی دانند چه ... می خورند!) به طور یکپارچه، احساسات را برای ماهیگیری بعدی آماده کرده بودند. مطبوعات بورژوا و ارگان های پول و منفعت از دوش این روشنفکران چپ! بالا رفتند. اسم نویسی داوطلبان شروع شد و پول جمع کردند. حضرت بارون ادمون دو روچیلد دبیرکل اتحادیه طرفداران اسرائیل در میتینگ های هیستریک و راسیستِ ضد عربی در کنار نامدارترین عناصر دست چپ قرار گرفت. همه با هم به کمک اسرائیل متمدن، به جنگ اعراب جاهل و وحشی! شتافتند.

● جمع آوری ۳۰۰۰ فرانک برای صهیونیست ها در فرانسه

برای اینکه حساب دستت باشد و حرف هایم را حمل بر اغراق نکنی، فقط یک نمونه دستت می دهم. پنج ماه است که کمیته ای به نام «نهضت یک میلیارد فرانک برای ویتنام» دارد فعالیت می کند که هدفش از اسمش پیداست و تا به حال، فقط دویست میلیون فرانک پول جمع کرده. اما در عرض ۴۸ ساعت، میزان پولی که در فرانسه برای اسرائیل جمع شد از ۳ میلیارد فرانک گذشت! که فقط نصف آن را حضرات روچیلد ِ پاریس و لندن هدیه کردند. و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

خوب. چرا این بشردوستان این طور به دست و پا افتاده اند؟ چرا یک مرتبه این جوری همبستگی عمومی با اسرائیل تظاهر کرد؟ جواب، ساده است. بیست سال است که یک مشت زورگو به کمک سرمایه های بین المللی و به برکت سازمان های تروریستی صهیون و «هاگانا»، خاک فلسطین را اشغال کرده اند و یک میلیون ساکنان آن را بیرون ریخته اند. بیست سال است که مرتب ذره ذره از خاک اعراب را تصرف می کنند. بیست سال است که سازمان ملل از آنها می خواهد که آوارگان فلسطین را بگذارند به وطنشان برگردند و آنها با گردن کلفتی رد می کنند.

در عرض این مدت، درست یازده مرتبه از طرف سازمان ملل محکوم به تجاوز شده اند. و سه مرتبه عملاً به خاک همسایگان تجاوز کرده اند و هیچ وقت اعراب مقیم فلسطین را اسرائیلی قبول نداشته اند. به دلیل این است که حالا بشردوستان غربی چنین یک مرتبه، چون تنی واحد برای دفاع از آنها قیام کرده اند، رفتاری را که دیروز نازیها با یهود کردند امروز یهود به کمک وجدان ناراحت اروپا و آمریکا دارد با اعراب می کند.

به مناسبت اینکه نازیسم – این گل سر سبد تمدن بورژوایی غرب شش میلیون یهودی فلک زده را در آن کوره های آدم پزی ریخت – امروز دو سه میلیون عربهای فلسطین و غزه و غرب اردن باید در حمایت سرمایه داران وال استریت و بانک روچیلد کشته و آواره بشوند. و چون حضرات روشنفکران اروپایی در جنایت های هیتلر شریک بوده اند و در همان ساعت دم بر نیاورده بوده اند، حالا به همان یهودی ها در خاورمیانه سرپل داده اند تا ملل مصر و سوریه و الجزایر و عراق شلاق بخورند و دیگر خیال مبارزه ضد استعمار غرب را در سر نپرورند و دیگر کانال سوئز را رو به ملل متمدن نبندند! تف بر این تمدن گند بورژوا!

● حضراتی که سالها به گوش ما فرو کردند اسرائیل یک کشور سوسیالیستی است الان شب با وجدان آرام می خوابند؟

من تعجب می کنم که حضراتی که سالها به گوش ما فرو کردند که اسرائیل یک کشور سوسیالیستی است آیا الان شب با وجدان آرام می خوابند؟ اسرائیلی که به عنوان شعبۀ خاورمیانه امپریالیسم و «سیا» الان دارد تمام شبکه جاسوسی و ضد انقلابی آن اطراف را اداره می کند؟ اسرائیلی که حتی اسمش را به عنوان دهن کجی به فلسطینی ها انتخاب کرده است؟ آیا به این علت که رئیس حکومت مصر، میانه اش با حکومت ما شکرآب است، باید صد و اندی میلیون عرب را در این قضیه فدا کرد؟ الان ۹۰ درصد نفت اسرائیل را ایران می دهد و آنوقت حکومت ایران از ترس اعراب، اعلامیه می دهد که «ما در مقابل کمپانی هیچ کاره ایم. ایشان خودشان نفت را به هر که بخواهند می فروشند!» و آیا این عذر بدتر از گناه نیست؟ آخر این دم خروس را ببینیم یا کمک های شیر و خورشید سرخ را به آوارگان اردن که از حدود یک عوامفریبی در داغترین شرایط سیاسی فراتر نمی رود؟

سربازان فراری عرب در صحرای سینا دسته دسته دارند از تشنگی می میرند، آنوقت تمام مطبوعات فارسی پر است از انتقام گرفتن از ناصر. و هیچ کس نیست بنویسد که آقایان! این اسرائیلی های متمدنند که لوله های آب را بریده اند تا برای نگهداری از اسرا دچار خرج بیشتر نشوند! موشه دایان همین شش ماه پیش از ویتنام برگشت که به استاژ رفته بود تا ببیند ملت متمدن آمریکا چگونه ملت گرسنه و وحشی! ویتنام را با ناپالم و بمب های افشان و پرّان قتل عام می کنند! بگذریم.

● شلاق حوادث، بیدارکننده تر از هر پند و موعظه ای است

شلاق حوادث، بیدارکننده تر از هر پند و موعظه ای است. مطبوعات فرانسه که همچون دیگر بنگاه های انتشاراتی این ملک در دست یهودیان سرمایه دار است، چنان افکار را مسموم و تخدیر کرده اند که نظیرش را تا سال های دیگر نمی توان دید. رادیوهای خصوصی و دولتی هم که با پول تبلیغات اینها می گردد. مگر نه آن است که نخست وزیر مملکت فرانسه رئیس بانک روچیلد است؟ و زمام امور «هاشت» و «رنو» در دست سرمایه داران؟ و جناح چپ تماماً در ید قدرت گی موله- همان که به سوئز لشکر کشید؟ و تبلیغاتش به دست آنهایی که هنوز خواب «الجزایر فرانسه» را می بینند؟ اینها عجب نیست؛ عجب این است که وجدان روشنفکر مملکت ایران را هم اینها می سازند.

من این روزها از فارسی دانستن خودم بیزارم. در سراسر مطبوعات فارسی جز یک مقاله در یک مجله سپید و سیاه، هیچ چیز دیگری ندیدم که بشود گفت آن را یک ایرانی نوشته. اگر وجدان روشنفکر اروپایی ناراحت است که چرا به آن یهود کشی ها رضایت داده، روشنفکر ایرانی چه می گوید که «اِستر» ملکه اش بود و «مردخای»، وزیر شاه هخامنشی اش! و دانیال نبی امامزاده اش؟

وجدان روشنفکر ایرانی باید از این ناراحت باشد که چرا نفت ایران در تانک و هواپیمایی می سوزد که برادران عرب و مسلمانش را می کشد. وجدان روشنفکر ایرانی باید از این ناراحت باشد که چرا نفت سعودی و کویت، در تانک ها و هلیکوپترهایی می سوزد که ملت فقیر ویتنام را به توپ بسته اند.

چه کسی گفته است که وجدان روشنفکر ایرانی را هم باید مطبوعات فرنگ بسازند؟ و مالیخولیاهای روچیلد و لانزمن؟ این حرف و سخن کهنه ای است که چرا کفاره گناهی را که دیوانه ای در بلخ آلمان و اروپا کرد، باید ما در شوشتر خاورمیانه بدهیم. بحث در این است که اسرائیل – این دست نشاندۀ دست اول سرمایه داری و استعمار غرب در خاورمیانه- که سرمایۀ فراوان دارد، مگر نمی داند که هر اصله نخلی را که کمپانی نفت در خارک به هزار تومان خرید؟ اسرائیل اگر می خواهد در خاورمیانۀ آرام زندگی کند، باید مرکز توطئه ضد نهضت های دموکراتیک نباشد.

اگر اسرائیل می خواهد که برادران عرب به رسمیت بشناسندش، باید به جای اینکه استخوان لای زخم باشد، مرهم نهنده باشد دردهای خاورمیانه را. که بزرگترینش نفوذ استعمار است و غارت نفت.

بگذار حالا رمز وقایع این مدت را بسرعت برایت بنویسم، چرا که دیده ام سانسور با مطبوعات فارسی چه می کند و می دانم که چیزی درست و حسابی در این باب نمی دانی. چون دیده ام که مطبوعات فارسیِ این مدت، انگار اصلاً در تل آویو چاپ می شده است.

روز دوشنبه ساعت شش صبح به وقت اینجا، هواپیماهای اسرائیل با کمک هواپیماهای آمریکا و انگلیس که از مالت و پایگاه های لیبی برمی خاستند (و به این دلیل، تهدید به بستن آنها کرد)، تمام فرودگاه های مصر و سوریه و اردن و حتی عراق را بمباران کردند و محافل مصری اعلام کردند که جزو این فرودگاه های بمباران شده – حتی یکی بوده در مرز سودان و مصر که هنوز تمام نشده بود و از وجود آن، فقط مقامات دولتی مصر اطلاع داشته اند و مقامات آمریکایی!

بعد هم یک مانور ساختگی شد که کشتی «لیبرتی» آمریکایی را بمباران کردند که نتواند خبری از حرکت هواپیماها ضبط کند که از کدام سمت به کدام سمت می رفته اند. و این جوری نیروهای هوایی اعراب در همان ساعات اول روی زمین از کار افتاد، و نتیجه از همان اول معلوم بود. و آنوقت حمله تانکها شروع شد. صحرای سینا در دو روز اشغال شد. زیر بمباران شدید اسرائیل، ششصد تانک و هفت لشکر مصری از هم پاشید، چرا که حفاظت هوایی نداشتند. عده کشته، بین ۷ تا ۱۰ هزار نفر. و مهمتر از این، ده پانزده هزار نفری هستند که الان در صحرای سینا سرگردانند و دارند از تشنگی می میرند (مثل اینکه تکرار کردم) و آنوقت ارتش فاتح اسرائیل، حتی از اسیر کردن آنها ابا می کند. چرا که در آن صورت باید به آنها آب و نان و خوابگاه و اردوگاه بدهد. و یهودی جماعت البته که مقتصد هم هست. و این را از قدیم می دانیم. این جوری به ایشان فقط شاید یک گور دسته جمعی بدهد!

اما در جبهۀ اردن. زیر بمباران اسرائیل، اردنی ها سه روز بیشتر مقاومت نتوانستند. و چهارده هزار کشته بر زمین گذاشتند. تمام نواحی غرب اردن را متمدن های یهود تصرف کردند و الان یک میلیون دیگر عرب را دارند از خانه و کاشانه شان بیرون می کنند و جالب اینجاست که در همان حال که مطبوعات و رادیوی اسرائیل (که بدقت گوش کرده ام)، جنگ را جنگ مذهبی بین متعصبان مسلمان و متمدنان اسرائیل معرفی می کردند، در همان حال، تمام هیئت دولت و امرای ارتش اسرائیل پای دیوار ندبه در بیت المقدس داشتند گریه و زاری می کردند.

● خبر استعفای ناصر را گوینده رادیو قاهره نتوانست تا آخر بخواند و گریه اش گرفت

و در همین حال، رادیو قاهره طبقه کارگر انقلابی را برای برداشتن سلاح و دفاع در مقابل استعمار تهییج می کرد. تمام زندانیان سیاسی قاهره آزاد شدند که هیچ، مسلح هم شدند و برای دفاع راه افتادند. اما اسرائیلی ها از کانال سوئز عبور نکردند – گرچه می توانستند. چرا که نمی خواستند گزکی به دست استعمار بدهند که وسیله شده اید برای بستن کانال. به هر صورت، روز چهارشنبه مصر در میان بهت و حیرت همه دنیا اعلام کرد که فرمان آتش بس شورای امنیت را می پذیرد و روز بعد، جمال عبدالناصر در نطق نیم ساعتۀ خود اطلاع داد که از تمام مسئولیت های خود استعفا می دهد (و من حتم دارم که کوچکترین مطلبی از این نطق، در مطبوعات فارسی منتشر نشده است!).

خبر استعفای ناصر را گوینده رادیو قاهره نتوانست تا آخر بخواند و گریه اش گرفت و اروپاییان متمدن هنوز از تعجب این خبر در نیامده بودند که در کشورهای عربی غوغا شده و در عرض نیم ساعت به گفته رادیو اسرائیل (بدقت می نویسم) پانصد هزار نفر در قاهره ریختند به خیابان که استعفای ناصر باید پس گرفته بشود. باز به قول رادیوی اسرائیل از کرانۀ اقیانوس اطلس تا کنار خلیج فارس، در عرض چند لحظه، پریشانی شکست چنان به اراده به برگرداندن ناصر بر سر کار مبدل شد که همه فراموش کردند که در جنگند و جنگ را هم باخته اند.

یک ساعت بعد، ناصر اطلاع داد که تا فردا استعفای خود را پس می گیرد تا مجلس تکلیف او را روشن کند. و فردا ناصر نتوانست به مجلس برود. از منزل تا مجلس، دریایی از آدم راه را بر هر نوع عبور و مرور بسته بود آنطور که در تلویزیون می شد دید. نظیر چنان تظاهری را فقط در پکن می توان سراغ داد.

در عرض این مدت، روابط سیاسی تمام دولت های عربی با آمریکا و انگلیس قطع شد. کانال سوئز بند آمد. و شیرهای نفت تمام ممالک عربی بسته شد. شکست نظامی اعراب که مسجل شد و خیال بشردوستان و متمدنان از این لحاظ که آسوده شد- آنوقت در تمام فرانسه، رادیو و روزنامه و تلویزیون همه رفتند به سراغ نفت. چرا که نکند قضیه جدی شود و فرنگ بی نفت بماند؟ و این است آنچه از افادات دستگاه های انتشاراتی فرانسه درباره مسئلۀ نفت دستگیر من شد: ملت فرانسه! آسوده بخوابید که نفت برای آمریکا و انگلیس قطع می شود نه برای شما.

و بعد اینکه، نفت خاورمیانه ارزانترین نفت دنیاست و نفت ایران (که از آن خیلی حرف می زنند)، ارزانترین نفت خاورمیانه و این نفت رو به همه ما باز است. و برای جایگزین کردن آن، مقامات محلی کمپانی ها حتی جایزه معین کرده اند که هر دستگاهی بیشتر بجنبد و بعد علاوه بر ما، آمریکایی ها هم هستند که در ویتنام بی نفت ایران و خلیج فارس نمی توانند بک لحظه دوام بیاورند (نمی دانم آنجا هم منعکس شده است یا نه که در سایگون، مردم چنان هجومی به فروشگاه های نفت برده اند که دو تا پمپ خراب شده!). دیگر اینکه نفت حوزه خلیج، هفت مرتبه ارزانتر است از نفت الجزایر و ده مرتبه ارزانتر است از نفت حوزۀ پاناما، و بیست مرتبه ارزانتر از نفت آمریکا. و اگر قرار باشد آمریکایی ها خودشان نفت به ویتنام برسانند بودجۀ جنگی شان پنج برابر می شود و ناچار اقتصادشان ورشکسته.

پس خدا را شکر کنید که هنوز ایران نفت دارد و قول داده است که استخراج نفتش را چنان بالا ببرد که جبران کمبود نفتهای عربی را کرده باشد. عین همان کاری که در ملی شدن نفت ما، کویتی ها کردند. بله این است بزرگترین علامت همبستگی برادران مسلمان که هم در آن سالها و هم اکنون، فقط به نفع متمدن های اروپایی و یهودی و آمریکایی تمام می شود!

اینها درست. اما هنوز کار تمام نشده است. در جبهه سوریه جنگ ادامه دارد. رادیو دمشق می گوید جنگ تمام نشده بلکه به تعویق افتاده. تمام زن و بچه ها را از دمشق دارند می فرستند به لبنان و از قاهره به نواحی دیگر. سنگربندی درمقابل هر خانه و عمارت و هر اداره دارد دنبال می شود. تمام اهالیِ غیر علیل، مسلح شده اند و رادیوهای عربی تبلیغ می کنند که حتی اگر باز در جبهه ها شکست بخوریم، جنگ را مبدّل می کنیم به جنگ پارتیزانی. این طور که من می بینم قضیه دارد ریخت جنگ صلیبی مجدد را به خود می گیرد. منتها جنگی که دیگر اصول مذهبی محرکش نیست، بلکه سیری و گرسنگی محرک آن است. اما همان میان ملل مسیحی و ملل مسلمان. سردمدار ملل مسیحی در این جنگ، استعمار است و سردمدار ملل مسلمان، ضد استعمار!

و اگر در آن جنگ های صلیبی، اروپاییان باختند، در عوض علم و صنعت عالم اسلام را به غنیمت بردند و این بار به کمک همان علم و صنعت و به کمک یک یاور بزرگ دیگر که استعمار بین المللی است و یک نوچۀ کوچک که عبارت باشد از صهیونیسم، از نو به همان جنگ آمده اند. و آیا ممکن است که ملت های مسلمان عالم در این جنگ جدید، آنچه را که در آن یکی به غرب داده بودند، باز بستانند؟ بگذرم. و خبرها را دنبال کنم.

● توصیه نمایندگان آمریکا و شوروی به جمال عبدالناصر

عبدالناصر در نطق خود گفت که «درست در شب چهارم ژوئن که فردایش حمله اسرائیل شروع شد، نمایندگان آمریکا و شوروی به من توصیه کردند که اقدام به حمله نکنم و اطمینان دادند که در این صورت، اسرائیل هم حمله نخواهد کرد و مسئله از راه سیاسی حل خواهد شد.» و بعد گفت که «ما منتظر حمله اسرائیل از شرق و شمال بودیم ولی از غرب مورد حمله قرار گرفتیم (پایگاههای هوایی مهمی در لیبی است که دربست در اختیار ارتش آمریکاست ولی ناصر به صراحت اسم نبرد) و گفت که سی. آی. ا. دراین ماجرا بی شک دخیل بوده است. و از این قبیل.

اما آخرین اخبار اینکه خسارت جنگی مصر (غیر از خسارات جانی)، به پانصد میلیون تا یک میلیارد دلار تخمین زده می شود. چین ده میلیون دلار وجه نقد و صد و پنجاه هزار تن گندم به عنوان کمک فوری به مصر فرستاده است. از شب استعفای ناصر تاکنون سفارتخانه های شوروی در ممالک عربی در حمایت پلیس است. چرا که مردم ممالک عربی از عدم ترک شوروی ها – که با توافق آمریکایی ها آتش بس داده اند – و از شل آمدن آنها سخت خشمناکند. و گرچه این یک بار دیگر همان تجربه تلخ صد بار تکرار شده زن کردن به احلیل همسایه است. اما معلوم نیست شوروی چطور می تواند این آبروی رفته را دوباره به دست آورد. گو اینکه جلسه فوق العادۀ رؤسای احزاب کمونیست اروپای شرقی بسرعت تشکیل شده و همه روابط خود را با اسرائیل بریدند ولی قطع روابط کجا و انتظار اعراب به کمک مستقیم کجا؟

«بومدین» حواری که آتش بس را نپذیرفت می دانی که به مسکو رفت تا به عنوان مترقی ترین جناح حاکمه عربی، تکلیف دولت های عربی را با ستاد سابق زحمتکشان روشن کند. و به همین علت، باز مطبوعات آزادیخواه(!) فرنگی از آتش افروزی این سرباز انقلابی سابق، ترش کردند. چون هنوز خیال می کنند که غیرت و حمیتی در ستاد زحمتکشان موجود است و کور خوانده اند. دست بالا باز هم اعلامیه است. و اعلامیه هم تا به حال کسی را به نان و آبی نرسانده. شنیده ام که کوسیکین به تیتو گفته بود (ناصر از راه تیتو کمک فوری از روس ها خواسته بود) که خیال می کنند ما می رویم کنار کانال به خاطر مصری ها قربانی بدهیم؟ (و راست هم می گفتند. آن حضرات حتی در ویتنام جرئت نکردند قدمی بردارند.) اسلحه بهشان داده ایم اگر کاره ای هستند خودشان بجنبند دیگر! این است جواب کمک. یعنی که صحرای سینا یک لابراتوار مجدد است برای آزمایش سلاح ها. و آبروریزی مهمتر این است که سلاح های شوروی اعتبار خود را باخته اند. وسلاح های آمریکایی وفرانسه و انگلیسی اعتبار یافته اند.

به هر صورت، این جنگ عاقبت وخیمی دارد. اسرائیلی ها بصراحت اعلام کرده اند که گذشته باز نمی گردد یعنی که مناطق اشغالی را پس نخواهند داد که هیچ، ساکنان عرب آن را هم بیرون می کنند. که شروع هم کرده اند. روس ها زور می زنند که بقبولانند جدی هستند و آمریکا و انگلیس هم که بر خر مراد سوارند ولی شک نیست که در دنیای عرب، دگرگونی عمیقی رخ داده. شلاقی به گُردۀ به خواب رفتگان قرون وارد آمده که نتایجش بزودی آشکار خواهد شد. اگر هیئت های حاکمۀ عربی که اغلبشان دست نشانده های مستقیم کمپانی های نفتی اند، عرضه داشته باشند وشیر نفت را بسته نگه دارند، فلسطینی ها در سراسر مناطق اشغالی اسرائیل از نو کمیته های مقاومت تشکیل داده اند و از قرار روایت نمایندگان سازمان ملل که از آنجا آمده اند، زمین ها را با مین های چینی دارند مین گذاری می کنند.

و وای به روزی که پای چین به این ناحیه باز شود! و لابد خبر بمب هیدروژنی شان را هم شنیده ای. و عیب اساسی کار این است که من می ترسم اسرائیل با این قلدربازی ها و ژاندارم خاورمیانه شدن ها (مسافری می گفت در نیویورک با سه میلیون یهودی اش در روزهای واقعه چنان محیط تروری از طرف یهودیان ایجاد شده بود که همه جا زده اند!) از نو یک نهضت ضد یهود را تحریک کنند. و راستش را بخواهی صهیونیسم است که خطرناک است. چرا که پشت سکۀ نازیسم و فاشیسم است. و به همان طریقه عمل می کند. یک «هاگانا» برای من با دسته های اس. اس هیچ فرقی ندارد. آندره فیلیپ ِ سوسیالیست نوشته بود که شرم آور است که اینجا در فرانسه عده ای از یهودی ها نوشته اند و گفته اند که ما وطنمان اسرائیل است نه فرانسه. و متأسفانه می بینم که مطبوعات فرانسه در دست یهودی هاست (اکسپرس، با «سروان شرایبر» ش – که زبان ایشان است وتمام زنجیرۀ مطبوعاتی «لازارف»ها با فرانس سوار، ال. ماچ، پاری ماچ و الخ...) علاوه بر اینکه تمام فرستنده های تلویزیونی نیویورک را (۱۳ زنجیر فرستنده) یهودی ها اداره می کنند و اغلب امور انتشاراتی و روزنامه ها را.

درست است که فرق میان اسرائیل و اعراب، فرق میان قرن بیستم و ماقبل تاریخ است. اسرائیل از اروپا یا آمریکا مهاجرت کرده، مرد تکنیک این قرن است وعرب خاورمیانه ای، همان مرد اهرام سازِ «ایدول» پرست. و اسرائیل با درآمد سرانۀ هزار دلار در سال و اعراب با ۷۵ دلار. و خرج روزانۀ آوارگان فلسطینی بین ۷ تا ۱۱ سنت یعنی هفت هشت قِران. وحشت آور نیست؟ ناچار اسرائیلی می برد. اما چه کسی مرد عرب را در دوره اهرام سازی نگه داشته؟ جز استعمار؟ و جز کمپانی؟ و جز اعوان و انصارش؟ و تجربۀ کوبا و الجزایر و چین نشان داده که دست استعمار را فقط با تبر می توان برید نه با وعده و وعید و قول وقرار و اصول بشری و انسان دوستی! این است واقعۀ حتمی که اعراب خاورمیانه هم فهمیده اند. و خطر اینجاست.

پس سر ژاندارم های محافظِ لوله های نفت به سلامت باد! و من از این ناصر چنان کلافه ام که نگو. تو که با ملک حسین و امیر سعودی می خواهی به چنین جنگی بروی، آیا نمی دانی که کور خوانده ای؟ آیا نمی دانی که به امید حکومت کویت و قطر به سر هیچ چشمه ای نمی توان رسید؟ جالب این است که نمایندۀ حکومت سعودی در سازمان ملل، یک مسیحی لبنانی است و اجیر است و خدمت آن را می کند که مزد بیشتر می دهد. در حالی که نمایندۀ آمریکا «آرتور گلدبرگ» یهودی است. با چنین طناب پوسیده ای به چاه جنگ رفتن وتازه به امید واهیِ کمک های فوری ستاد زحمتکشان به چنین خطری دست زدن، حقا که چنین درسی را باید در پی می داشت! و آیا اعراب بیدار شده اند؟

جالب است که حضرات روشنفکران چپِ این ولایت، مدام سنگ اقدامات عمرانی و پیشرفت های اسرائیل را توی سر اعراب می زنند. و نتیجه می گیرند که پس اعراب لیاقت ندارند و اسرائیلی دارد ولی هیچ کس نیست بهشان بگوید که حضرات نگاهی هم بکنید کویت که تا دیروز یک کویر لوت بود وحالا به کمک سرمایه نفت، بهشت عربی شده است و بعد نگاهی هم بکنید به باغهای شاهی در ریاض پایتخت سعودی که پای هر درختش یک دهنه کولر باز است و هوای خنک به تن درخت ها می زند. بحث این نیست که چه کسی لیاقت دارد و چه کسی ندارد. بحث از این است که سرمایه گذاری کلان را هر جا که بکنی، از شیرمرغ تا جان آدمیزاد حاضر است. منتها شیر مرغش برای اسرائیلی هاست و جان آدمیزادش را فعلاً از اعراب دارند می گیرند.

لابد می پرسی خوب به نظر تو چه باید کرد؟ خیلی ساده است. الدروم ناصر و دیگران که به دنبال یک عوامفریبی مسخره مدام صحبت از به دریا ریختن اسرائیل می کنند بیهوده است. و راه حل مسائل آن، فقط تشکیل یک حکومت فدرال عرب و یهود است و به اسم «فلسطین». همان حرفی که «مارتین پوپر» فیلسوف یهودی سالها پیش از تأسیس حکومت اسرائیل زد. در غیر این صورت، من می بینم که حضرات از هر دو طرف دارند سرنیزه ها را تیزتر می کنند! صهیونیسم همان اندازه خطرناک است که حکومت های دست نشاندۀ عربی. اسرائیل باید سرنوشت خودش را از صهیونیسم جدا کند و مصر و الجزایر و سوریه باید سرنوشت خودشان را از حکومت های نفتی عرب جدا کنند.

و در آخر اینکه ما در اینجا در تکاپوی جمع آوری دارو برای زخمی های جنگیم. امکان دارد که شما هم در آنجا چنین کاری را شروع کنید؟ حکومت ایران نمایش هایی دارد در اردن می دهد که هیچ کس گویا جدی نگرفته. چون بر هیچ کس پوشیده نیست که چه نوع کمکی است و به قصد مخفی کردن آن کین توزی هاست. از طرف مردم باید قدمی برداشته شود. آخر علاوه بر همۀ مسائل، ناسلامتی با همکاری و همبستگی اسلامی هم سر و کار داریم.

از: جلال آل احمد، سفر به ولایت عزرائیل، (چاپ اول، تهران: انتشارات رواق، ۱۳۶۳)، صفحات ۸۶ تا ۱۰۲ و نیز: اسرائیل؛ عامل امپریالیسم، (چاپ دوم، بی جا، نشر نذیر، مهرماه ۱۳۵۷)، صفحات ۹ تا ۲۵.

پانویس

در پانوشت صفحه ۸۶ کتاب سفر به ولایت عزرائیل که شروع همین مطلب است ظاهراً به قلم شمس آل احمد چنین آمده است: «این بخش از کتاب، اول بار در سال ۴۶ و دهمین شمارۀ «دنیای جدید» در آمد. هفته نامه ای که به علت چهار صفحه «جُنگ هنر امروز»ِ وسطش، که تنفسگاهِ سیروس طاهباز بود، شهرتی داشت. و مخفی نماند که با همان شماره هم به تعطیل ابدی دچار آمد. در آن سال، و در آنجا، این مقاله نامی نداشت. اما سال بعد، آن مقاله را در قم به صورت رساله ای چاپ کردند با نام «اسرائیل؛ عامل امپریالیسم». در دستنوشته های جلال، نام اصلی همین است که آمد.» در انتهای همین مقاله در جزوۀ چاپ قم هم تاریخ نگارش آن چنین آمده است: «شنبه سوم تیرماه ۴۶».