وویجرهای ۱ـ۲ VOYGER

هدف اصلی برنامه‌ای که دو سفینهٔ بی‌سرنشین (مسافر) یعنی وویجر ـ ۱ و وویجر ـ ۲ در ماه‌های اوت و سپتامبر ۱۹۷۷ روانه سفری دور و دراز در فضای منظومه شمسی ساخت، بود.
وویجر پس از دیدار …

هدف اصلی برنامه‌ای که دو سفینهٔ بی‌سرنشین (مسافر) یعنی وویجر ـ ۱ و وویجر ـ ۲ در ماه‌های اوت و سپتامبر ۱۹۷۷ روانه سفری دور و دراز در فضای منظومه شمسی ساخت، بود.

وویجر پس از دیدار با سیاره مشتری و آنگاه زحل راه خارج از منظومهٔ شمسی را در پیش گرفت و ارتباط آن با زمین عملاً قطع گردید.

اما وویجر ـ ۲ پس از گذر از کنار مشتری به‌سوی زحل رفت و پس از گزارش نکته‌های علمی بسیار جالب به‌سوی او رانوس و آن‌گاه به یکی از آخرین سیاره‌های منظومه شمسی یعنی نپتون شتافت و سرانجام از منظومه شمسی خارج شد و به پیش‌بینی کارشناسان دستگاه‌های وویجر ـ ۲ تا سال ۲۰۲۰ می‌توانند باقی بمانند و به مخابره اطلاعات ادامه می‌دهند. با این همه حتی پس از سال ۲۰۲۰ که دستگاه‌های وویجر از کار بیفتد باز هم وویجر ـ ۲ به حرکت خود در فضا ادامه خواهد داد.

وویجر سفینهٔ نسبتاً کوچکی است به‌صورت یک ماشین خودکار که یک آزمایشگاه دقیق که تجهیزات بسیار پیچیده علمی در آن کار گذاشته شده است، در سمتی ازین بدنه نوعی آنتن بشقابی به قطر ۷/۳ متر قرار دارد که وسیله ارتباطی سفینه با زمین است و همواره باید در سمت ایستگاه‌های کنترل زمینی قرار گیرد تا دریافت و فرستادن پیام‌های رادیوئی امکان‌پذیر باشد.

از بدنهٔ سفینه دو بازوی مکانیکی به بیرون افراشته شده که یکی از آنها محل سه مولد حرارتی ـ الکتریکی است. سوخت این ژنراتورها اکسید پلوتونیم رادیواکتیو است.

بازوی مکانیکی دوم محل تعدادی از تجهیزات علمی از جمله دوربین بر بدنه وویجر ـ ۲ صفحه‌ای با روکش پرتوسنج و غیره است.

بر بدنه وویجر ـ ۲ صفحه‌ای با روکش طلائی قرار دارد که بر آن جملاتی به ۵۵ زبان مختلف زمینی ـ از جمله فارسی حک و نقش شده و این نوشته‌ها و چهره‌ای از زن و مرد زمینی را برای این به روی آن نقش کرده‌اند که اگر موجودات جاندار غیرزمینی آن را دیدند شاید بتوانند تا حدی از زمین و احوال زمینیان آگاه شوند. [۲۳]

۲۳ـ دکتر محمد سعیدیان