حرکت با چراغ خاموش

چهارمین دهه از عمر مبارک انقلاب اسلامی در حال آغاز شدن است و گام چهارم انقلاب تفسیری جز نقش بر آب شدن سی سال خدعه گری دشمنان نظام اسلامی ندارد

۱) چهارمین دهه از عمر مبارک انقلاب اسلامی در حال آغاز شدن است و گام چهارم انقلاب تفسیری جز نقش بر آب شدن سی سال خدعه گری دشمنان نظام اسلامی ندارد. پشت سر نهادن پیروزمندانه انواعی از تهدیدهای سازمان یافته سخت و نرم دشمنان، از سوی ملت ایران نمایه ای شفاف از آغاز فصلی نوین در ظفرمندی اسلام و نوید بخش اعتلای آن در قرن بیست و یکم است.

در نزاع های سیاسی و نظامی، بخشی از سرمایه گذاری نیروهای مهاجم به یارگیری از درون جبهه حریف معطوف شده و بر پتانسیل این نیروی نفوذی در راستای فضاسازی، جاسوسی، ایجاد تفرقه میان ارکان سیاسی و ... حساب ویژه ای گشوده می شود. بخشی از کارکرد جریان های نفوذی به عنوان هم مسلکان دشمن بیرونی در سطوحی نازل و عمدتاً در بازده های زمانی کوتاه مدت به اجرا در می آیند که در تاریخ انقلاب اسلامی نمونه های از این قبیل بسیارند، عملکرد سازمان مجاهدین خلق در خرابکاری، ترور، بمب گذاری، جاسوسی، در این زمره قرار می گیرد. اما بخش گسترده ای از معارضه دشمن در قالب پروژه های دراز مدت و با بهره گیری از ابزارهایی متفاوت صورت می پذیرد. در این میان برخی جریان های سیاسی، احزاب، روشنفکران، NGO های فعال و ... مهره های اصلی تشکیل دهنده پازل نیروهای دشمن در داخل جبهه حریف هستند. چرا که این نوع از تهدیدات نرم در بازده زمانی طولانی مدت به بهره وری رسیده و در بسترهایی به دور از خشونت، نظیر دانشگاه، قابلیت تحقق دارد. در این رویکرد هدف غایی دشمن، تهی نمودن انبان حریف از ظرفیت های اعتقادی برای دفاع است.

۲) رفتارشناسی نیروهای موسوم به اپوزیسیون در برهه های مختلف انقلاب اسلامی و بازخوانی رویکردها، استراتژی ها و تاکتیک های این جریانات، طرحی نسبتاً شفاف از عملکرد ایشان را در دو قالب نمایان می سازد، اول. همسانی سیاست ها با اهداف دشمنان انقلاب دوم. سرمایه گذاری ویژه بر مراکز حیاتی نظام.

در سالیان پس از انقلاب، در میان نیروهای اپوزیسیون فعال در کشور، نیروهای موسوم به ملی - مذهبی نقش آفرینی گسترده ای را در قامت مجریان پروژه های طولانی مدت مطلوب نظر دشمن عهده دار بودند. در این میان دانشگاه، نقطه کانونی اهداف همه گروه های اپوزیسیون بوده است.

ارتباط شاخصین اپوزیسیون با فعالین دانشجویی از اواسط دهه هفتاد رو به گسترش گذاشته و در سال های پایانی دوران اصلاحات به نقطه اوج خود رسید. در آن سال ها تساهل ورز های سیاست ورزان دوم خردادی و فضای بی قاعده و تعریف «توسعه سیاسی» حاشیه ای امن را برای تردد مخالفین نظام به دانشگاه های کشور و حضور در محافل دانشجویی مهیا ساخت، آن چنان که کمتر همایش و کنفرانسی بدون حضور عناصر ملی - مذهبی به اجرا در می آمد. البته این رویداد تنها به عرصه دانشگاه ها محدود و محصور نشد و در قالب ائتلافی عمیق میان اصلاح طلبان و عناصر اپوزیسیون نمودی گسترده تر یافت. اما سخن اصلی این است که مطلوب اصلی جریان مطرود نظام از دانشگاه چه بود که اینچنین سرمایه گذاری را در محافل دانشگاهی باعث شد؟ شاید اعتراف عزت ا... سحابی؛ از سرکردگان گروه های ملی - مذهبی در دیدار با بخشی از افراطیون تحکیمی در تاریخ سیزدهم شهریورماه سال ۸۶، تعبیری از خواب آشفته دشمنان برای دانشگاه های کشورمان باشد: «گروه های منتقد داخلی باید به سوی شکل گیری یک ائتلاف ملی حرکت کنند.»

و یقیناً نهاد دانشگاه به مثابه کانون پرورش نخبگان کشور جایگاه ویژه و اثربخشی در این ائتلاف داشت.

طرح این پروژه شوم تنها چند روز پس از سخنان سحابی، در مقاله ای به قلم محمد ملکی با عنوان «دانشگاه، سنگر» شفاف تر گردید، وی در نوشتار خود نقش دانشگاهیان را در براندازی نظام بدین شکل تشریح نمود:

«باید خانه ای نو بنا نهاد و ملت و ملک را از نابودی نجات داد و این کار سترگ تنها و تنها از دست جوان ها و دانشجویان که در معماری و ساختمان این بنای پوسیده نقشی نداشته اند صورت می گیرد و سنگر بانان باید برافراشتن پرچم آزادی و عدالت و آگاهی مردم را با حقوق خود بهتر آشنا کنند تا بار دیگر حرامیان نتوانند با فریب مردم دوران ظلم و جنایت و بی عدالتی را طولانی تر کنند.»

طرح به میدان آوردن دانشگاهیان به عنوان پیاده نظام دشمن، از جمله آرمان های دیرین بیگانه پرستان وطنی بوده است و از آن جا که این طرح با هماهنگی سرویس های امنیتی خارج از کشور طراحی و به اجرا درآمده است رعایت اصول امنیتی در آن از جمله شروط اساسی قلمداد می شود، از همین روست که سحابی در شهریورماه ۸۶ به تحکیمیان تأکید می کند:

«در دوره فعلی باید با مقابله سیاسی و با چراغ خاموش حرکت کرد. البته هیچ گاه نباید موضع اعتراضی و انتقادی را کنار گذاشت.»

۳) هشدارهای رهبر حکیم انقلاب اسلامی مبنی بر حراست از حریم دانشگاه موضوعی است که توجه جدی را به خود معطوف نداشته است. تعرض روز افزون زخم خوردگان انقلاب اسلامی و نمایندگان تابلودار دشمنان نظام به حریم مقدس دانشگاه شاهدی متقن بر این ادعاست و نگارنده بر آن است تا در سلسله نوشتارهایی به تبیین هجمه گسترده طرد شدگان انقلاب و تشریح طرح شوم ایشان برای دانشگاه ها بپردازد. قدر متقن این تحلیل ها شواهد و قراین گسترده ای است که در لابلای گفتارها و نوشتارهای فعالین اپوزیسیون موج می زند و اندکی تأمل در آنها حکایت از خیز حساب شده دشمن برای دانشگاه های این مرز و بوم می دهد.

ـ مقام معظم رهبری:

«من شک ندارم که در آینده ی نه چندان دور ، در بین اسناد محرمانه ی دستگاه های جاسوسی - که بالاخره این اسناد یک وقت هایی هر جا باشد منتشر می شود -خواهید یافت و خواهید خوا ند که عوامل دشمن ، روی دانشگاه های ما چگونه کار می کردند ، روی فلان دانشگاه چگونه کار می کردند ، روی فلان شخص دانشگاهی چگونه کار می کردند! الان این طوری است ، دارند کار و فعالیت می کنند. دشمن خیلی فعال است. چون اهمیت دانشگاه را می داند ، هم برای حال، هم برای آینده ، دانشگاه اینگونه است. دانشگاه هم برای حال مؤثر است ، هم برای آینده.»

جریان های به حاشیه رفته و سرخوردگان عرصه سیاست هیچ گاه تیغ پرکین خود علیه انقلاب را بر زمین ننهاده اند گرچه سال هاست که توطئه افکنی های این طیف ها در پس نقاب تزویر و پرده پوشی های سیاسی مدارانه نهان گردیده است. اما پویشی در فرازهای زهرآلود واگویه های ایشان در هر برهه ای نمایه ای شفاف از دشمنی های این جماعت با نظام اسلامی را برملا می سازد. در نوشتار پیشین به بخشی از طرح های گروه های اپوزیسیون برای دانشگاه اشاره شد و در ادامه به توضیح مصداقی تر این مقوله می پردازیم.

بسیاری بر این باورند که جریان های دانشجویی دگراندیش و سکولار مسلک همواره در معرض القائات جریان های بیرون از دانشگاه بوده اند، این نظریات آن گاه نمودی واقعی تر می یابد که رویکرد جریان های سیاسی تأثیرگذار بیرون از دانشگاه مورد تدقیق قرار گیرد. برجسته ترین نکته ای که این گونه بررسی ها به دست می آید گستردگی و شدت تمحیدها و تمجیدهایی است که گروه های مخالف نظام با هدف جلب اعتماد خطاب به جنبش دانشجویی روا می دارند. پخته شدن چنین تحلیلی آن گاه است که نقش اپوزیسیون را در قالب حقیقی آن و در نمایه ای چند وجهی ببینیم. حقیقت آن است که گروه های موسوم به اپوزیسیون اصلی ترین و مهم ترین پایگاه آمریکا در کشور ما قلمداد می شوند، این جریان نه تنها هم اکنون مولد فکر، ایده و ایدئولوژی نیست بلکه به جرأت می توان گفت هیچگاه نقشی فراتر از انعکاس دیدگاه های خصمانه آنسوی مرزها به داخل ایران را برعهده نداشته است. این گروه ها نقش سرپل ها و کانال های چراغ خاموش ارتباط با بیگانه را در کشور برعهده گرفته و یارگیری از داخل برای دشمنان را در صدر فهرست وظایف خود قرارداده اند. سیطره فکری و مدیریتی ایشان بر تمامی احزاب اصلاح طلب موجود نکته ای است که از چشمان تیزبین هوشمندان عرصه سیاست پنهان نمی ماند. بخشی از این استیلا نیز به گروه های دانشجویی تخصیص یافته و ابتدا با فضا سازی های روانی اعتمادساز برای دانشگاهیان آغاز گردیده است. تمجیدهای بی محتوا و تحریک آمیز گروه های مخالف نظام آن گاه که با مشرب جاهلانه و درون تهی برخی جریان های دانشجویی پیوند می خورد زمینه ساز اقدامات هزینه ساز و شالوده شکنانه ای می شود که نقشی خود ویران گر را برای جنبش دانشجویی رقم می زند. این طیف راهزنان سرمایه های انقلابند که به انبان ذخیره های انقلاب یعنی دانشگاه هجومی خاموش برده اند.

تلاش اغواگرانه عناصر اپوزیسیون در راستای واداشتن دانشجویان به رویکردهای رادیکال منشانه و هنجار شکنی های قانون ستیزانه، از جمله رهنمودهایی است که از تریبون این جریان مخالف نظام صادر گردیده است. به این نمونه ها که تنها بخشی از گفتارها و نوشتارهای تحریک آمیز القا شده به جریان های دانشجویی در سال های گذشته است دقت فرمایید:

« در دوره فعلی باید با مقابله سیاسی و با چراغ خاموش حرکت کرد. البته هیچ گاه نباید موضع اعتراضی و انتقادی را کنار گذاشت. باید با نقدهای مستدل ومنطقی اوضاع را بررسی کرد.»

ـ عزت ا... سحابی . دیدار با اعضای شورای دفتر تحکیم. ۱۱ شهریور ۸۶

« حتی عده ای گفته اند دانشجویان نباید به سمت رادیکالیسم بروند، مگر دانشجویان چه کرده اند که یک حرکت رادیکال بوده است؟ امکان رفتار مسالمت جویانه تری هم وجود دارد؟ ... اگر دانشجو تا این حد هم از حق خودش دفاع نکند که دیگر نمی توان او را دانشجو نامید.»

ـ محمد ملکی. دیدار با اعضای شورای عمومی تحکیم. ۳۱ تیر ۸۶

« دانشجو با حضور در فعالیت های اجتماعی و بها دادن به اینگونه فعالیت ها در کنار موضع دفاع و مقاومت در برابر فشارهای سیاسی، در این دوره که نمی توان فعالیت های گسترده انجام داد، به دور از انفعال پشت سرگذارند.»

ـ حبیب ا... پیمان. نشست دفاع از آزادی های آکادمیک. ۱۱خرداد ۸۶

« محکم و قوی باشید و برای کارهای عملی مانند تحصن، مکاتبه با مراجع بین المللی و ... برنامه ریزی داشته باشید.»

ـ محمد ملکی. دیدار با اعضای شورای عمومی تحکیم. ۳۱ تیر ۸۶

« از استادان و دانشجویان می خواهم آن گونه که در گذشته عمل شده یار و یاور هم باشند. همبستگی را در مرحله نخست در درون خود و با مردم حفظ کنند و اعتراض خود را به دستگیری و ستاره دار شدن و فراخوانی دانشجویان به حراست و همچنین به اخراج و بازنشسته شدن بی موقع استادان هر چه بیشتر گسترش دهند.»

ـ مقاله محمد ملکی. ۱۳ دی ۸۶

«دانشجویان را به ایستادگی در برابر هرگونه تفکر استبدادی چه در سطح دانشگاه و چه در سطح جامعه دعوت می کنم.»

ـ بابک احمدی. نشست فراکسیون مدرن. ۲۹ آبان ۸۶

« باید خانه ای نو بنا نهاد و ملت و ملک را از نابودی نجات داد و این کار سترگ تنها از دست جوان ها و دانشجویان که در معماری و ساختمان این بنای پوسیده نقشی نداشته اند صورت گیرد.»

ـ محمد ملکی. مقاله «دانشگاه سنگر» . وبلاگ پژواک دانشجو. ۷ مهر ۸۶

« انتقاد و اعتراض به این وضعیت وظیفه ماست.»

عزت ا... سحابی . دیدار با اعضای شورای مرکزی طیف غیرقانونی دفتر تحکیم وحدت. ۱۱ شهریور ۸۶

« این جمله]«زندان دانشگاه است» جمله ای که بر روی دیوار حیاط زندان اوین نوشته شده[ از جهاتی درست است زیرا این دانشجویان می توانند درس شهامت، استقامت و حق طلبی را از آن جا بیاموزند.»

ـ مقاله محسن کدیور.۴مرداد ۸۶

« انجمن های اسلامی باید هویت اصلی خود را حفظ کنند و به آن هویت برگردند... اگر درها به رویشان بسته شد و محدودیت هایی برایشان ایجاد شده از فعالیت نیفتند و حرکت خود را ادامه دهند.»

عزت ا... سحابی. مراسم افطاری انجمن اسلامی دانشگاه تهران .۱۰ مهر۸۶

طی قریب یکسال گذشته، سلسله نشست های عناصر اپوزیسیون با دانشجویان علاوه بر تئوری پردازی های نظری، در بردارنده راهکارهایی کوتاه مدت برای جنبش دانشجویی بوده است. بخشی از این راهکارها در قالب مشوق های مبارزاتی و بخشی دیگر رهنمودهایی در راستای ایجاد انسجام تشکیلاتی و دسته ای نیز به شکل رهنمودهای عملیاتی ارائه گردیده است.

گروهکی ها در نخستین مرحله از اهدافشان، اقداماتی تاکتیکی را مطرح نموده و رهنمودهایی بدین شرح به دانشجویان ارائه نموده اند. نسخه پیچی عناصر گروهکی برای دانشگاهیان در چند بخش قابل بررسی و مداقه است:

۱) تقبل هزینه های مبارزاتی

۲) القای فضای بسته و خفقان آمیز در دانشگاه ها و تحریک دانشجویان در جهت بدست آوردن آزادی های آکادمیک و اتحاد با سایر تشکل ها برای نیل به این هدف.

۳) تشویق جنبش دانشجویی به برگزاری جلسات مختلف جهت ارتباط گیری با جامعه دانشجویی.

۴) تأکید به آوانگارد بودن دانشگاه از مطالبات اجتماعی و سیاسی و تشویق دانشجویان به مقابله و مقاومت.

۵) سوق دهی تشکل های دانشجویی به تعامل با توده مردم و بازیابی جایگاه اجتماعی.

۶) تأکید به دانشجویان جهت حضور در فعالیت های اجتماعی .

محمد عبدالهی