آثار خودپسندی

یکی از آثار خودپسندی آن است که فرد، گناهان خویش را کوچک می‌شمارد، بلکه خویشتن را از هرگونه گناه و پلیدی پاک و پاکیزه می‌داند.

یکی از آثار خودپسندی آن است که فرد، گناهان خویش را کوچک می‌شمارد، بلکه خویشتن را از هرگونه گناه و پلیدی پاک و پاکیزه می‌داند. در واقع، عجب و خودخواهی نمی گذارد که بدی های خود را ببیند و ازاین رو، در پی استغفار و پوزش خواهی بر نمی آید. نیز چنین شخصی خود را میان مردم، انسانی خوب و بلندمرتبه می‌پندارد.

رسول خدا صلی‌الله علیه و آله فرموده است که: فَانه لیس عَبْدٌ یَتَعَجَبُ بِالْحَسَناتِ اِلا هَلَک؛ هیچ بنده ای نیست که از کارهای خود دچار غرور و خودپسندی شود، مگر اینکه هلاک شود. خودپسندان و از خود راضیان، دیگران را کوچک و ناچیز می‌شمارند و برای آنها ارزشی قائل نیستند و بدین ترتیب، تنهایی و گوشه گیری بر سراغشان می‌آید. حضرت علی علیه‌السلام از این بیماری چنین یاد می‌کند:‏ و أوحشُ الْوَحْشَهِٔ العُجْبُ وَلا وَحْدَهٔ اَوحشُ مِنَ الْعُجْبِ. هولناک ترین تنهایی، خودپسندی است و هیچ تنهایی، وحشتناک‌تر از خودپسندی نیست. اثر دیگر اینکه عجب، آتش دشمنی و کینه توزی را در فرد خودخواه می‌افروزد. از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام نقل شده است: ثَمَرهُٔ العُجبِ البَغضاهُ؛ میوه خودپسندی، دشمنی و کینه‌توزی است.‏