لجبازی کودکان را بپذیرید!

تعجب کردید؟ قبل از این که از این تیتر عصبانی شوید تا انتهای مطلب را بخوانید. قطعا هیچ کس تحمل بچه ای لجباز و یک دنده را ندارد.

تعجب کردید؟ قبل از این که از این تیتر عصبانی شوید تا انتهای مطلب را بخوانید. قطعا هیچ کس تحمل بچه ای لجباز و یک دنده را ندارد. اما واقعیت این است که لجبازی جزو مراحل طبیعی رشد کودک است و استثنا بردار هم نیست. برخی اوقات از والدین می‌شنویم که «این بچه نیم وجبی داره تو روی من می‌ایسته»؛ این ایستادگی در مقابل والدین نیست و تا ۶ یا ۷ سالگی ادامه دارد و کم کم به مرحله نهفتگی وارد می‌شود. به طور کلی کودکان از صفر تا ۲ سالگی به شدت به ما وابسته‌اند. از ۲ تا ۳ سالگی آغاز لجبازی و منفی کاری است. آنها می‌خواهند خود را ثابت کنند و به استقلال برسند و همین را والدین لجبازی می‌نامند. در حالی که این‌گونه رفتار‌ها لجبازی نبوده بلکه نوعی منفی کاری برای اثبات وجود و به دست آوردن استقلال است.

همه کودکان کارهایی را انجام می‌دهند که از آن منع شده‌اند. در این صورت عده‌ای از والدین یا با تنبیه کلامی یا بدنی با فرزند مقابله می‌کنند. گروهی هم تلاش می‌کنند با دلیل و برهان خطای کودک را به او گوشزد کنند. برخی هم چشم‌پوشی می‌کنند و بی‌تفاوتند و در واقع نمی‌دانند چه واکنشی باید نشان دهند. اما انضباط خشک و خشن و بی‌رحمانه قابل پذیرش نیست بلکه رفتار والدین باید قاطع، محکم و توام با محبت باشد. به‌گونه‌ای که کودک بدون تنبیه خود را ملزم به رعایت قوانین کند و این اطاعت زمانی به بهترین نحوه عمل می‌کند که کودکان احساس مسئولیت کنند و با این احساس از کاری که منع‌شان می‌کنیم صرف نظر کنند.