نگاهی به فیلم یک سطر واقعیت

فیلم یک سطر واقعیت آخرین ساخته علی وزیریان است که آثاری مانند " خدا نزدیک است" و " یک وجب از آسمان " را در کارنامه کاری دارد. وزیریان در آخرین ساخته اش سعی داشته فیلمی را عرضه کند …

فیلم یک سطر واقعیت آخرین ساخته علی وزیریان است که آثاری مانند " خدا نزدیک است" و " یک وجب از آسمان " را در کارنامه کاری دارد. وزیریان در آخرین ساخته اش سعی داشته فیلمی را عرضه کند که نیم نگاهی به جامعه فرهنگی و فرهیخته قلم به دست دارد . فیلمی که با همه تلاشی که بر نقد جامعه مطبوعاتی داشت عملا به نقد کارگردان منتهی شده است . داستان چند خطی فیلمنامه که از سکانس ابتدایی حدس زدن فینالش کار ساده ای است نه تنها هیچ فراز و فرودی ندارد بلکه در سکانس های انتهای فیلم به شدت ضعیف عمل می کند و تماشاگری که تا پایان، سکانس هایی تکراری و خسته کننده را تحمل کرده است نمی داند با این همه شلختگی چه کند. فیلم نه تنها در پردازش فیلمنامه می لنگد، بلکه در بسیاری از سکانس ها با دیالوگ های زائد و تصاویری روبروهستیم که هیچ تاثیری در پیش برد قصه ندارد. وزیریان سعی کرده است با نشان دادن " کسری شایگان" به عنوان نمادی از اقشار مطبوعاتی این روزگار به نقد اعتماد و به نوعی وطن فروشی آنها به بیگانگان بپردازد .رویکردی که در عمل نه تنها دستاویزی برای این قضیه نیست بلکه کارگردان با نشان دادن این مدیر مسئول مغرور و بی فکر که بدون هیچ مشورتی همه زندگی اش را به بهانه اعتماد کودکانه اش به تماسی از آن طرف آبها به باد فنا می دهد و جلای وطن می کند تا با استفاده از کمک مالی موسسه ای در سوئد زندگی بهتری برای خود در آن سوی دنیا بسازد، تماشاگر را سردرگم می کند.

ضربه اصلی از ترسیم همین دیدگاه به فیلم زده شده است. گویی کاراکتر " کسری شایگان" با بازی حسین یاری از آسمان آمده و نه تنها هیچ قوم و خویشی ندارد بلکه از دار دنیا یک دوست نزدیک هم ندارد که با او این معامله عجیب را بررسی کند. بماند که وزیریان با تصویر کاراکتر فروغ که بی اختیار بیننده را به یاد زنان بی دست و پای سریال های تلویزیونی می اندازد که در سکوت و با چشمانی اشکبار تسلیم تصمیم شوهر می شوند ، به نوعی به زنان فرهنگی این دوران نیز تاخته است .در این بین بازی های نه چندان دلچسب حسین یاری و مهراوه شریفی نیا که گویی کم کم به زوج هنری تبدیل شده اند سبب شده است ارتباط تماشاگر با کاراکتر فروغ و کسری کمرنگ تر شود. سکانسی در فیلم وجود داشت که دیدنش برای نگارنده بسیار تعجب آور بود ، بعد از سالها با سکانسی روبرو شدیم که زن و شوهر را بر روی یک تخت خواب نشان می داد .با این حال فیلم موسیقی داشت که چند گام بزرگ از فیلم جلوتر بود و علیرضا کهن دیری ملودی جذابی برا این فیلم نوشته بود.

در مجموع یک سطر واقعیت اگر آنقدر فرهیختگان جامعه را کودن نشان نمی داد و سعی نداشت مرثیه ای باشد بر اعتماد زود هنگام و دل بستن به امیدهای واهی، می توانست حرفی برای گفتن داشته باشد. به شرطی که فیلم نامه اش را دوباره بازنویسی کند. بماند که هنوز باورم نمی شود در زمانه ای که آدم نمی تواند به چشمانش به راحتی اعتماد کند چگونه یکی از فرهیختگان این مملکت بدون هیچ تحقیقی اینقدر عجولانه به یک تماس تلفنی دل می بندد.

نویسنده : سیده مریم مطلب پور