من عابر​بانک نیستم

من ماشین خرید نیستم، من همسر توام، همان که منتظر می‌ماندی تا بهار بیاید، تا ابرهای سرگردان ببارند، تا دوتایی بدون چتر بدویم تا ته باران. آن‌گاه خیسی‌مان را به رخ آفتاب بکشیم و زندگی را به خنده بگیریم.‌

من ماشین خرید نیستم، من همسر توام، همان که منتظر می‌ماندی تا بهار بیاید، تا ابرهای سرگردان ببارند، تا دوتایی بدون چتر بدویم تا ته باران. آن‌گاه خیسی‌مان را به رخ آفتاب بکشیم و زندگی را به خنده بگیریم.‌

من همان مردی هستم که بهار را به خاطرش دوست داشتی و باران را با او می پسندیدی. همان که دست های قنوتش خدا را تا چشم های تو می آورد و در نماز صبحش فرشتگان پرواز می کردند و پریان دریا ندیده از سرانگشتانش قد می کشیدند.

من ماشین خرید نیستم، من عابر بانک سیار نیستم، من سنگفرش کوچه و خیابان هم نیستم، بگذار همسر تو بمانم در کنار تو. بگذار دست های ما در آسمان قد بکشد برود تا دو قدم مانده به خدا. قد بکشد بروند تا حریم کبوترانی که سپیدی بالشان را به رخ برف های دماوند می کشند.

بگذار تا دست های ما بدود برود تا خانه خورشید، تا حوالی مهتاب، تا ستاره چینی صبحگاهی از دامنه های البرز، تا آستانه شهاب سنگ هایی که هر بار می بارند من می شکنم، که خدای من باز شهاب سنگی افتاد، باز کسی که مردن را به شوخی گرفت، باز کسی با زمین خداحافظی کرد.

من ماشین خرید نیستم. من فقط دست ندارم که همیشه پر به خانه بازگردد. من آدمم. من دل دارم، دلی که تردتر از لبخندهای کودکان عشایر، دلی که نازک تر از گلبرگ های رز صورتی، دلی که شکسته تر از شیشه های شهر شماست و این دل روزی هزار بار به پایت می افتد، روزی هزار بار به پایت می شکند، روزی هزار بار عشقش را به یادت می آورد و تو هزار و یک بار مسخره اش می کنی.

ما ازدواج کردیم در سایه بلند پدرمان، در غزلخندهای مادرانه زنی که جانش را به پایمان ریخت و می ریزد. ما ازدواج کردیم در سایه قصیده گون خورشید، در کنار تمام بنفشه هایی که این روزها بنفش نیستند.

من ماشین خرید نیستم. حساب بانکی دل من پر است از لبخندهایی که فقط می توانم نذر تو کنم. صندوق دل من پر است از احساس و عاطفه ای که به نام تو تکثیر می شود.

من همسر توام. همان که در سایه دف و دوتار به خانه هم آمدیم. همان که در میان هلهله زنان و مردانی که حسرت مان را می خوردند روزمان را شروع کردیم. در کنار سفره ای نشستیم و تا دل های هم سفر کردیم.

مرا به یاد بیاور. با همان چشم هایی که در اقلیم تو می دوید، با همان دلی که به قبله نگاه تو نماز می خواند، با همان لبخندهایی که نذر تو شده بود و همان دست هایی که فقط به پای تو دعا می شد.

من ماشین حساب نیستم. من همسر توام. این را باور کن لطفا.

علی بارانی