جهانی نگاه کنیم و جهانی بیندیشم

بدترین حس در زندگی هر کسی، این است که به کار یا حتی به زندگی از دید اجبار نگاه کنی. هر روز صبح با این ندای درونی بیدار بشی که "باز مجبورم این کار رو انجام بدم"، "باز مجبورم اینجوری …

بدترین حس در زندگی هر کسی، این است که به کار یا حتی به زندگی از دید اجبار نگاه کنی. هر روز صبح با این ندای درونی بیدار بشی که "باز مجبورم این کار رو انجام بدم"، "باز مجبورم اینجوری زندگی کنم" و خیلی از اجبارهایی که به خاطر قانون جبر دنیا باید تحمل کنیم. اما گاهی می‌شود این جبر رو به سود خودمان عوض کنیم. کاری سخت اما شدنی.

ما عادت کردیم که هرکسی رو در کاری که هست ببینیم و فکر کنیم، اگر تمام وقتش رو به اون کار اختصاص نده، آدم بی‌نظم و بی‌قیدی هست. ولی به نظر من این طرز نگاه درست نیست.

چرا یک کشاورز نمی‌تواند به اینترنت دسترسی داشته باشد، چرا یک معلم دبستان از همان دوران کودکی دانش آموزان آنها را با مفاهیم اینترنت و آی تی آشنا نمی‌کند؟ چرا مدیران عالی رتبه از جهانی شدن و با علم دنیا پیش رفتند می‌ترسند و هزینه در این زمینه را اتلاف وقت و انرژی می‌دانند؟

چرا نمی‌خواهیم قبول کنیم یک پزشک نه به اندازه یک دانشمند آی تی، بلکه به اندازه‌ای که با علم دنیا آشنا باشد، باید در زمینه آی تی بداند. آی تی به قدری نامحدود و گسترده است که به نظر من کسی نمی‌تواند ادعا کند که در این زمینه به مقام استادی رسیده است!

فرض کنید پزشک معالج شما، مراحل درمان را به صورت آنلاین پیگیری کند، این فرض محال نیست، کاری هست که سال‌ها در دنیا انجام می‌شود، ولی در کشور ما به دلیل نداشتن زیر ساخت مناسب ارتباط آنلاین و ترس مردم از ارتباط اینترنتی هنوز به شیوه سنتی مجبور در نشستن در سالن انتظار مطب هستیم.

بیایید جهانی نگاه کنیم و جهانی بیندیشم تا دنیایی بهتر از دنیای کنونی داشته باشیم.