پرواز به دنیای قلم

بی تردید دنیای قلم دنیایی بزرگ و مقدس است. بزرگ بدین معنا که انسان های بزرگ را در زهدان خود پرورش می دهد. و مقدس به این مفهوم که قرآن به قلم و نوشته های آن قسم می خورد. نون والقم و ما …

بی تردید دنیای قلم دنیایی بزرگ و مقدس است. بزرگ بدین معنا که انسان های بزرگ را در زهدان خود پرورش می دهد. و مقدس به این مفهوم که قرآن به قلم و نوشته های آن قسم می خورد. نون والقم و ما یسطرون. قسم به قلم و آنچه که می نویسد.

اما برخلاف دنیاهای دیگر که ما با افراد فراوانی برخورد می کنیم. شمار افراد در این دنیا بسیار اندک است. به بیانی این دنیا با اینکه برای همه آشناست، ولی شمار افراد آشنا قلیل است. در طول ادوار مختلف اهل قلم سوخته اند تا جامعه ساخته شود و شاید گفت امروزه از این سوختن و ساختن به عنوان یک فرهنگ متداول یاد می نمائیم. نویسنده در هر زمینه ای هنرآفرینی می کند و طبعاً این هنر خدمتی است که به تمدن و فرهنگ یک جامعه صورت می پذیرد.

امروزه در اغلب مجالس رسمی و عمومی از اهل قلم در آن حد که لایق و شایسته‌ی تعریف و تمجید و قدردانی اند ، اقدامی انجام نمی گیرد. بنابراین آنچه که آینه‌ی تاریخ به معرض نمایش گذاشته است قدردانی و تمجیدی می باشد که از آنها بعد از مردن صورت می گیرد. به اصطلاح عموم، اهل قلم را تا زنده اند مرده می پندارند و وقتی می میرند، زنده می دانند.

لذا این نوع نگاه نگاهی است که سالها در بین جامعه وجود دارد و البته در کوتاه مدت نیز در اذهان عموم پاک نخواهد شد. آری اهل قلم باید منتظر خانه‌ی ابدی بمانند و در آنجاست که خاک یک روزی جوانه می زند که «ما» زنده ایم.

ولی با این همه تعابیر باز جایگاه اهل قلم جایگاهی مانا و همیشگی است. چه اینکه هرگز یک نویسنده‌ی واقعی و یا یک نقاش و یا یک شاعر و یا هنرمند در رشته های مختلف نمی میرد، که باز به قول این قلم :

نوشته ها باز می کنند چشم

و چشم ها یادی از آن چشم.

البته هر خدمتی در هر زمینه ای می تواند مانا و ماندگار باشد، ولی چون کار خدمت قلم، انسان سازی و انسان آگاهی است و یا به بیانی کارخانه‌ی تولید شعور و آگاهی انسان هاست، پس بنابراین هرگز از یاد دلها نخواهد رفت. با این حال پرواز به دنیای قلم نیاز به چند ویژگی اساسی دارد که شاید در دیگر دنیا ها پیدا نشود.

ـ نخست تخیل و احساس است.

ـ دوم ذوق وعلاقه‌ی وافر.

ـ سوم مطالعه و مباحثه و تحقیق و تفحص و مشاهده عینی و ذهنی است

ـ چهارم پشتوانه و پشت کار و بهره وری از الطاف بیکران الهی و پنجم عشق و فنا شدن در لذایذ معنوی و رها شدن از دایره حضیض مادی و فاصله گرفتن با خصایص جذاب دنیوی است.

آری تا این شرایط مهیا نباشد، شاید گفت پرواز به دنیای قلم و عجین شدن با نقاط مختلف این دنیا میسر نمی افتد. افزون بر اینکه تنها فرود آمدن در این دنیا نیز کافی نیست، بلکه خود و یکی شدن با آن و به بیانی درآمیختگی و اختلاط با روحیات و ویژگی های بارز آن از اهم این فرود به شمار می رود.

عابدین پاپی