ماخ اولا

ماخ اولا پیکره رود بلند
می‌رود نا معلوم
می‌خروشد هر دم
می‌جهاند تن، از سنگ به سنگ.
چون فراری شده‌ای
که نمی‌جوید راه هموار.
می‌تند سوی نشیب
می‌شتابد به فراز.
می‌رود بی‌سامان
با …

ماخ اولا پیکره رود بلند

می‌رود نا معلوم

می‌خروشد هر دم

می‌جهاند تن، از سنگ به سنگ.

چون فراری شده‌ای

که نمی‌جوید راه هموار.

می‌تند سوی نشیب

می‌شتابد به فراز.

می‌رود بی‌سامان

با شب تیره، چو دیوانه که با دیوانه.

با سراییدن گنگ آب‌اش

ز آشنایی ماخ اولا راست پیام

وز ره مقصده معلوم اش حرف.

می‌رود لیکن او

به هر آن ره که به او می‌گذرد

هم چو بیگانه که بر بیگانه.

‏ نیما یوشیج