سپاس نعمت

تا انسان «نعمت» را نشناسد، به حالتِ «شکر» نمی‌رسد. راه شاکر شدن، شناخت نعمت و صاحب اصلی نعمت است.

تا انسان «نعمت» را نشناسد، به حالتِ «شکر» نمی‌رسد. راه شاکر شدن، شناخت نعمت و صاحب اصلی نعمت است. باید «داشته»ها را با «نداشته»ها سنجید و برخورداریها را با نداشته‌ها مقایسه کرد و به نعمتها آگاه شد و آنها را سپاس گفت. این، اخلاق و تربیت قرآنی و نبوی است. در سراسر قرآن، توجه دادن به نعمتها مشهود است. یاد کردن از اولیای الهی که قدرشناس نعمتهای خدا بوده اند نیز، فراوان در آیات کلام‌الله به چشم می‌خورد. قرآن کریم تصریح دارد که شما قدرت شمارش نعمتهای الهی را ندارید: «وَ اِنْ تَعُدُّوا نِعْمَهٔ اللّهِ لا تُحْصُوها»ولی از سوی دیگر توصیه به یادکرد نعمتها و شکر آنها می‌کند: «اُذْکُرُوا نِعْمتی الَّتی اَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ»به هر حال، شاکر بودن، اخلاق شایسته قرآنی است.

یکی از کلیدهای گشایش «باب شکر» توجه به برتریها و برخورداریهاست. این نیز به مواهب مادی محدود نمی‌شود. تندرستی، جوانی، عقل، مسلمانی، امنیت، فراغت، حافظه، محبت اهل بیت، ولایت، ترک گناه، ذوق هنری، روحیه خدمت رسانی، گویایی زبان، محبوبیت اجتماعی، زیبایی، برخورداری از پدر و مادر خوب، داشتن معلم شایسته و دوستان پاک و ... همه از نعمتهای ارزشمند الهی اند و می‌بینید که اگر قصد شمارش باشد، انسان به ستوه می‌آید و بی شماری نعمتها زبانش را می‌بندد. اما قانون الهی و سنتی که در قرآن به آن تصریح شده، این است که:«لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاَءَزیدَنَّکُمْ» «اگر شکر و سپاس کنید، بر شما می‌افزایم.»برای شکرانه نعمت هم باید از او توفیق خواست، که بی مدد او، از عهده شکر کوچک‌ترین نعمتش هم بر نخواهیم آمد. نمونه‌های اخلاق قرآنی فراوان است. آنچه گفته آمد، تنها نمونه ای از بسیار است. باشد که به خُلق قرآنی آراسته شویم و کتاب خدا را الگوی رفتار خویش سازیم.