محمود عباس در آستانه ورود به ارض موعود فلسطین شک نکند

محمود عباس بدون تردید باید طرح کشور فلسطین را در مجمع عمومی سازمان ملل مطرح کند

محمود عباس بدون تردید باید طرح کشور فلسطین را در مجمع عمومی سازمان ملل مطرح کند. نباید پیش از انجام هر طرح، راهکار بعدی تان را برای طرف مقابل توضیح دهید، چون انان پیشاپیش بدنبال راهکارهایی می روند که مانع شما شوند و آن را با روش های مختلف، از طریق کشورهای غربی میانجی گرفته تا تحریک تندروهای فلسطینی اجرا می کنند. به همین خاطر، پس از این که طرحی را برای طرف مقابل ارائه کردید، با وجود این که سناریوهای موردنظرتان را برنامه ریزی می کنید، اما درخصوص واکنش احتمالی تان نباید هشدار قبلی دهید و قبلاً هم دیدید که آنان اهرم های مختلفی دارند تا با فشار به شما مانع از آن شوند. پس، طرح کشور فلسطین را بدون معطلی در مجمع عمومی ارائه کنید، چون پاسخ پیشنهادات شما را نتانیاهو قبلاً داده است و ارائه بدون انتظار طرح در مجمع می تواند اهرمی باشد برای فشار بیشتر به تندروهای اسرائیلی که راهکارهای آنان برای سنگ پراکنی در راه صلح نه تنها نتیجه نداده است، بلکه کشور فلسطین که باید بر اساس تعهدات اسرائیل، حداکثر ۵ سال بعد قرارداد سلو تشکیل می شد، رسماً تشکیل شده است؛ با تصویب سازمان ملل، تشکیل مجلس و دولت با انتخاباتی آزاد و برنامه هایی مشخص برای بهبود وضع زندگی فلسطین و اگر اسرائیل بدان بپیوندد می تواند در کنار فلسطین به عنوان کشوری مستقل زندگی کند، و گرنه خود را در انزوای بیشتر خواهد یافت. آن می تواند موجب فشار بیشتر کمیته چارجانبه صلح و اتحادیه اروپا به تندروهای اسرائیلی برای انعطاف بیشتر گردد. به یاد داشته باشید که هر شطرنج بازی با آن که رو بازی می کند، اما حرکات احتمالی بعدی اش را برای رقیب توضیح نداده و پیش بینی نمی کند.

فتح و حماس می بایست نقش های دوگانه و مکمل یکدیگر را برای پیشبرد اهداف کشور فلسطینی –البته با در نظر گرفتن حقوق اسرائیلیان- بر عهده گرفته و پیش برند و فقدان درک نقش مکمل شان با تصور یکسان نمودن مواضع شان موجب از دست دادن اهداف و قرار گرفتن در مسیر غلط می شود. نخست این که مذاکرات صلح می بایست ادامه یابد و صلح یک آرمان است، اما توقف آن به سبب عدم التزام اسرائیل به تعهدات سابق اش فعالاً موجب توقف آن شده است. دولت های فلسطینی خواهند آمد با مواضع مختلف، اما روند صلح به سبب دستاوردهایی که برای فلسطینیان دارد و چون نهالی است که اگر خشک شود، تمامی زحمات گذشته ای که برایش کشیده شده، بی حاصل از دست خواهد رفت، می بایست ادامه یابد؛ گاه تند و گاه کند، به فراخور شرایط و انعطاف طرف اسرائیلی. به همین سبب، سازمان آزادی بخش فلسطین باید جدای از سیاست های دولت ها روند صلح با اسرائیل را دنبال کند و تنها گروه هایی از فلسطینی بتوانند عضوش شوند، که قراردادهای پیشین سازمان آزادی بخش با سایر کشورها –از جمله اسرائیل- را به رسمیت بشناسند. ولی همزمان هر گروه، حزب یا دولتی بتواند بدون به رسمیت شناختن اسرائیل در عرصه سیاسی فلسطین فعال شود، تشکیل دولت دهد و غیره (خوب به این نقش متفاوت، اما مکمل تان توجه کنید).

فراموش نکنیم که ما در آستانه ارض موعود فلسطین ایستاده ایم و اینک در بهار عربی، زمان از هر موقع برای برداشتن گام پایانی مناسب است و نباید با تردید، زمان مناسب کنونی را از دست بدهیم.

دکتر کاوه احمدی علی آبادی

عضو هیئت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری

عضو جامعه شناسان بدون مرز