گزارشگران ورزشی را باد نبرد

شاید تصور غالب عموم مردم این باشد که گزارشگران ورزشی نسبت به دیگر خبرنگاران و گزارشگران امنیت بیشتری دارند یا این که بیشتر دیده می شوند

شاید تصور غالب عموم مردم این باشد که گزارشگران ورزشی نسبت به دیگر خبرنگاران و گزارشگران امنیت بیشتری دارند یا این‌که بیشتر دیده می‌شوند.

مثلا یک خبرنگار حوزه سیاسی ممکن است با انواع و اقسام خطرهایی روبه‌رو باشد که گزارشگر ورزشی از آنها در امان است.

با این همه کم نبوده‌اند گزارشگران یا خبرنگاران معروف حوزه ورزش که هنگام انجام مأموریت دچار حادثه‌ای غیرمنتظره شده‌اند.

اتفاقا تفاوت خبرنگاران حوزه ورزش با مثلا گزارشگران سیاسی در همین جا نمود پیدا می‌کند که آنها با خطراتی که ممکن است با آن روبه‌رو شوند آشنا هستند، ولی حوادثی که گزارشگران ورزشی گاهی با آنها روبه‌رو می‌شوند کاملا غیرمنتظره هستند.

وقتی یک خبرنگار یا گزارشگر سیاسی ناگزیر است برای تهیه گزارشی به منطقه‌ای سفر کند که درگیر جنگ و خونریزی است خوب می‌داند در کشور بیگانه درگیر جنگ ممکن است هر اتفاقی برای او بیفتد. حتی احتمال دارد جانش را از دست بدهد، اما کمتر گزارشگر ورزشی است که تصور کند گزارش یک بازی فوتبال می‌تواند او را با حادثه‌ای در حد و اندازه‌های مرگ روبه‌رو کند، آن هم فقط به خاطر باخت تیم مورد علاقه گروهی از تماشاگران.

البته گاهی هم پیش آمده بازیگران عصبانی، خبرنگاران و گزارشگران را مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند مثلا بد نیست بدانید ژوئن ۲۰۰۳ میلادی حین یک بازی ملی بین تیم ملی فوتبال کنگو و لیبی، وقتی داور دروازه‌بان تیم لیبی را از بازی اخراج کرد او نیز عصبانیتش را سر یک خبرنگار عکاس ورزشی خالی و او را از ناحیه صورت مجروح کرد.

آگوست ۲۰۰۵ هم خبرنگار ورزشی گل اسپورتز، تشپو مولوان، از سوی یک بازیکن بابت مطلبی که نوشته بود، مورد هجوم قرار گرفت.

معمولا این‌گونه اتفاقات در مسابقه‌های فوتبال بیشتر روی می‌دهد.

فوتبال به خاطر حاشیه‌هایی که در همه دنیا دارد همواره از سوی اصحاب رسانه مورد توجه ویژه بوده و اتفاقا فاش کردن برخی مسائل پشت پرده هم گاهی باعث شده خبرنگاری تهدید، مجروح یا حتی کشته شود.

برای مثال سال ۲۰۰۳ در اروگوئه، گزارشگر ورزشی، ریکاردو گابیتو آسودو به ضرب گلوله از ناحیه پا مجروح شد.

آن هم به دلیل گزارش‌های فراوانی که درباره فساد در فوتبال تهیه می‌کرد.

ماجرا از این هم که فکرش را می‌کنید، شدیدتر است وقتی باخبر می‌شوید یک گزارشگر ورزشی، محکوم به مرگ یا حبس ابد می‌شود.

جولای ۲۰۰۳ در کشور برمه در کمال ناباوری دبیر ورزشی یک مجله پس از دستگیری و محاکمه به مجازات مرگ محکوم شد.

اگرچه در محاکمه بعدی، او را به دو سال حبس محکوم کردند. دلیل این محکومیت هم چیزی نبود جز انتقاداتی که او در مجله خودش به ورزش برمه کرده بود.

سال ۲۰۰۳، اتفاقات دیگری را هم برای گزارشگران ورزشی رقم زد. مثلا در کلمبیا ویلیام سوتوچنگ، گزارشگر فوتبال را به ضرب گلوله از پا درآوردند. بعدها گفته شد او درباره فساد در فوتبال حرف‌های بوداری زده بود و همین مسأله منجر به مرگش شد.

گزارشگران ورزشی در موارد زیادی با حوادث گوناگون روبه‌رو می‌شوند. گاهی هم این حوادث هیچ ارتباطی به آنها ندارد، ولی درگیر آنها می‌شوند. مثل وقتی طرفداران دو تیم به جان هم می‌افتند و پلیس هم قصد دارد آرامش و نظم را برقرار کند.

در این‌مواقع پلیس‌های محترم فقط به وظیفه حرفه‌ای خود می‌اندیشند و هر مانعی را از سر راه بر‌می‌دارند بی‌توجه به این‌که گزارشگر یا عکاس حاضر در صحنه هم دارد وظیفه حرفه‌ای خود را انجام می‌دهد.

مثال‌هایی از این دست در همه کشورها زیاد و بارها اتفاق افتاده است. برای نمونه می‌توان از خوزه کارلوس یاد کرد که گزارشگری برزیلی بود و پس از مسابقه‌ای چون قصد داشت با تیم بازنده مصاحبه کند با اعتراض پلیس روبه‌رو شد و گلوله‌ای هم به پایش اصابت کرد.

سال ۲۰۰۴ پس از فینال جام آسیایی در ورزشگاه پکن هم پلیس چین به دو عکاس که بیرون از ورزشگاه در حال عکاسی بودند، حمله کرد.

کیمیا خجسته