نیکلاس اوگوست اوتو

مخترع آلمانی بود که در سال ۱۸۷۶ اولین موتور درون‌سوز چهارزمانه را ساخت که الگو و مدلی شد برای صدها میلیون موتور مشابه که از آن زمان تا کنون ساخته شده است. موتور درون‌سوز یک وسیله …

مخترع آلمانی بود که در سال ۱۸۷۶ اولین موتور درون‌سوز چهارزمانه را ساخت که الگو و مدلی شد برای صدها میلیون موتور مشابه که از آن زمان تا کنون ساخته شده است. موتور درون‌سوز یک وسیله گردنده است که در فایف موتوری و موتورسیکلت‌ها کاربرد دارد. علاوه بر موارد استعمال فراوان آن در صنعت، اختراع هواپیما بدون استفاده از آن غیر ممکن بود. امّا مهمترین مورد کاربرد موتورهای درون‌سوز استفاده ازآنان در اتومبیل‌ها است. قبل از آنکه اوتو موتور خود را اختراع کند برای ساخت اتومبیل تلاش‌های فراوانی شده بود. برخی مخترعین نظیر زیگفرید مارکوس (در سال ۱۸۷۵) اتین لنور (در سال ۱۸۶۲) و نیکلاژوزف کنوت (در سال ۱۷۶۹) موفق به ساخت مدل‌هایی شدند که حرکت می‌کرد. اما به علت نبودن موتور مناسبی که هر دو مزیت وزن کم و قدرت زیاد را با هم داشته باشد هیچ کدام از آن مدل‌ها در عمل قابل استفاده نبود. ولی در خلال پانزده سال پس از اختراع موتور چهار زمانه اوتو، دو مخترع آلمانی دیگر، کارل بنز و گوتلمب دایملر، هر یک اتومبیل‌هایی قابل استفاده و قابل فروش ساختند. از آن زمان انواع مختلف از موتورها برای به حرکت درآوردن اتومبیل ساخته شده است.

نیکلاس اوگوست اوتو در سال ۱۸۳۲ در شهر «هولشازن» آلمان به دنیا آمد. هنگامی که طفلی شیرخواره بود پدرش از دنیا رفت. اوتو با اینکه دانش‌آموز درس‌خوان و کوشا بود در شانزده‌ سالگی با هدف یافتن کار و کسب و تجربه در داد و ستد دبیرستان را ترک کرد. مدتی در یک خوار و بار فروشی در شهری کوچک به کار اشتغال داشت و سپس در فرانکفورت کارمند دفتری و بعد از آن فروشنده سیار شد. حدود سال ۱۸۶۰ اوتو مطالبی شنید درباره موتور گازی که به تازگی توسط «اتین لنور» اختراع شده بود و اولین موتور درون‌سوز بود که واقعاً کار می‌کرد. اوتو به درستی تشخیص داد که اگر موتور لنور بتواند با سوخت مایع کار کند موارد استفاده‌ای به مراتب بیشتر خواهد داشت زیرا در آن صورت نیازی نخواهد بود که موتور مزبور همواره به یک خروجی منبع گاز متصل باشد. اوتو به زودی نوعی کاربوراتور اختراع کرد ولی چون وسیله مشابهی قبلاً اختراع شده و به ثبت رسیده بود بنابراین درخواست وی برای ثبت اختراعش رد شد. اوتو بدون دلسردی تمام تلاش خود را وقف بهبود و اصلاح موتور لنور کرد. در سال ۱۸۶۱ موفق به طراحی نوعی موتور گردید که اساساً با مدل لنور که نوع ابتدایی بود و سیکل دوزمانه داشت، متفاوت بود. این موتوری بود که با یک چرخه چهارزمانه کار می‌کرد. در ژانویه ۱۸۶۲ اوتو نمونه‌ای از موتور چهارزمانه خود را ساخت اما با مشکلاتی برای قابل استفاده بودن موتور جدید مواجه شد که این مشکلات بیشتر در سیستم احتراق آن به چشم می‌خورد. اوتو این طرح را کنار گذاشت و به جای آن تلاش خود را معطوف بهتر کردن موتور «اتمفسریک» که خود آن را ساخته بود کرد و نوع اصلاح شده موتور دو زمانه بود که با گاز کار می‌کرد. در سال ۱۸۶۳ این اختراع را به ثبت رساند و به زودی شریکی پیدا کرد «ایوجن لانگن» و از حمایت مالی او برخوردار شد. آنها کارگاه کوچکی تأسیس کردند و به تلاش برای بهتر ساختن موتور خود ادامه دادند. موتور دو زمانه آنها بالا گرفت و شرکتشان سود سرشاری برد. در سال ۱۸۷۲ آنها توانستند گوتلیب دایملر، مهندس برجسته‌ای را که تجربیاتی در اداره‌ کارخانه داشت به استخدام خود در آورند. این امر تولید موتور را در کارخانه آنها افزایش داد. گرچه منابع حاصل از فروش موتور دوزمانه بسیار خوب بود ولی اوتو نمی‌توانست اندیشه ساخت موتور چهارزمانه را که از ابتدا در پی آن بود کنار بگذارد. او متقاعد شده بود موتور چهارزمانه که مخلوط سوخت و هوا قبل از احتراق در آن متراکم شده است کارایی بیشتری از هر نوع اصلاح شده موتور دوزمانه لنور خواهد داشت. در اوایل سال ۱۸۶۷ اوتو سرانجام سیستم احتراق جدیدی اختراع کرد و به این ترتیب موفق شد که سال بعد موتو چهارزمانه قابل استفاده بسازد. اولین نمونه در مه ۱۸۷۶ ساخته شد و سال بعد سی‌هزار دستگاه از این موتور فروخته شد. به دنبال آن تمام اشکال موتور دوزمانه لنور به زودی متروک شده و از رده خارج گردید. قبل از آنکه اوتو در سال ۱۸۷۶ موتور خود را اختراع کند ساخت یک اتومبیل قابل استفاده تقریباً غیرممکن می‌نمود. اما پس از سال ۱۸۷۶ انجام آن دیگر حتمی و مسلم گردید. بنابراین نیکلاس اوگوست اوتو را باید یکی از سازندگان واقعی دنیای نوین دانست.

محمد حسین آهویی