افغانستان زخمی

دره رگبار صدا
هر چه پلنگ افتادند
ماه و فانوس
در اندیشه سنگ افتادند
ماه تابید

دره رگبار صدا

هر چه پلنگ افتادند

ماه و فانوس

در اندیشه سنگ افتادند

ماه تابید

برآبادی و ویرانی‏ها

زنده و مرده

به دنبال تفنگ افتادند

دستهایی که

پر از ظلمت روشن بودند

بر سر پاره‏تن ماه

به جنگ افتادند

صبح

ایوان افق آینه‏بندان می‏شد

پی ویرانیش

با بیل و کلنگ افتادند

خود ندیدند و

به اغیار سپردند افسار

یا که، بازیچه ارباب فرنگ افتادند

چند ارباب

پی مضحکه، کش‏کش کردند

چند سگ

بر سر یک لاشه به جنگ افتادند

زخم‏ها خورده از آن خاک

به غربت رفتند

زن و مردی که

به حلقوم نهنگ افتادند

□□□

ابر سیاه آمد و بر کوه ایستاد

باران گرفت و زوزه ظلمت کشید باد

باران نشست و ماه، مسیحای پاک شد

آنگاه در برابر حکم شب ایستاد

بودا، هزار پاره و بودا هزاره شد

ماه هزار پاره به قعر شب افتاد

صبح آفتاب آمد و یخ زد به روی کوه

خورشید مرد و رفت افق رو به انجماد

شب چند بار پخش شد از ماهواره‏ها

تصویرهای زنده، از افسانه جهاد

□□□

در شب جنگ و جنون

دل، به چه کاری بندم؟

به تفنگی...

به دروغی... به شعاری، بندم

دوست دارم

که در این ظلمت، تسبیحم را

دانه دانه

به سر زلف‏نگاری بندم

به جهان

هر چه که تیغ و دم زهر آراست

سیم سازم

به سراپای سه تاری بندم

کافر و مؤمن اگر

ساقه صلحی شکنند

دست و پاشان را

در چنبر ماری بندم

جای نارنجک

بر سینه دیوانه جنگ

سیب شبنم زده و...

ماه و اناری بندم

بکشم بند زپوتین و...

بشویم از خون

با نخش...

دسته گلی... بر سر یاری بندم

□□□

زنده در گور، در این وحشت یلدا، با تو

مانده‏ام، تا که کنم قسمت، شب را با تو

ای وطن.. کم‏کم نام تو شود گرگستان

چه کند، آهوی رم خورده صحرا، با تو؟

بگریزد به جهانی که در آن جنگی نیست

یا بماند، به همین جنگل رسوا، با تو؟...

□□□

اگر باغ..

بی‏برگ و بی‏بر.. نمی‏شد

دل سبز ما نیز..

پرپر نمی‏شد

سر آشنایان مغرور

چون کوه

اگر سهم انبوه خنجر

نمی‏شد

نمی‏خفت، در خاک سرد

آرزوها

گلوی زمین،

عقده پرور.. نمی‏شد

دل آشنایان..

اگر ساده می‏ماند

و امروز..

دلبسته زر نمی‏شد

بهاری..

پر از حس سبز شکفتن

پس از روزها

خشک و بی‏بر، نمی‏شد

زمین..

عطر پرواز را گم نمی‏کرد

اگر..

آسمان نیز دیگر نمی‏شد.

«محمدشریف سعیدی»