پذیرایی بد

امروز صبح وارد شدیم و از ما پذیرایی خوبی نکردند؛ چون در ساحل هیچ کس نبود جز انبوهی از آدم های مرده یا تکه پاره هایی از آدم های مرده و تانک ها و کامیون های خرد شده. از چپ و راست گلوله …

امروز صبح وارد شدیم و از ما پذیرایی خوبی نکردند؛ چون در ساحل هیچ کس نبود جز انبوهی از آدم های مرده یا تکه پاره هایی از آدم های مرده و تانک ها و کامیون های خرد شده. از چپ و راست گلوله می آمد و من این جور شلوغ پلوغی را اصلا خوش ندارم. پریدم توی آب، ولی آب گودتر از آن بود که نشان می داد و پای من روی یک قوطی کنسرو لیز خورد.

جوانکی که پشت سرم بود نصف بیشتر صورتش را گلوله برد، و من قوطی کنسرو را یادگاری نگه داشتم. تکه های صورتش را جمع کردم و دادم دستش، و او رفت که برود بیمارستان، ولی گمانم راه را عوضی گرفت، چون هی توی آب پایین رفت و رفت تا آب از سرش رد شد و گمان نمی کنم که دیگر آن زیرچشمش آنقدر ببیند که راه را گم نکند.

من راه درست را پیش گرفتم و همین که رسیدم یک لنگ پا صاف آمد وسط صورتم. خواستم یارو را فحش کاری کنم، اما انفجار مین فقط مقداری تکه های به درد نخور باقی گذاشته بود، پس ندید گرفتم و رفتم. ۱۰ متر آن ورتر، رسیدم به سه نفر که پشت یک بلوک سیمانی ایستاده بودند و به یک گوشه دیوار که بالاتر از آنها بود تیراندازی می کردند ... زدم به شانه آن سه نفر که داشتند تیراندازی می کردند و بهشان گفتم؛«بیایید برویم جلوتر». البته آنها را اول فرستادم جلو و چه فکر خوبی کردم، چون اولی و دومی با گلوله آن دوتایی که به ما شلیک می کردند کشته شدند جلو من فقط یک نفر دیگر مانده بود، اما بیچاره بدآورد، تا یکی از آن دو تا را زد آن یکی دیگر دخلش را آورد که خودم را رساندم و حساب تیرانداز را رسیدم.

«مورمور» از «۲۱ داستان از نویسندگان معاصر فرانسه»

بوریس ویان- ترجمه؛ ابوالحسن نجفی