دست لرزان و دانه‌های تسبیح

هنوز یادم هست چادر سفید گلدار سرش می‌کرد. سر سجاده که می‌نشست عطر یاسین و الرحمن فضای خانه را پر می‌کرد. تسبیح عقیق در انگشتانش می‌چرخید و نگاه من با هر چرخش تسبیح، بر انگشتان …

هنوز یادم هست چادر سفید گلدار سرش می‌کرد. سر سجاده که می‌نشست عطر یاسین و الرحمن فضای خانه را پر می‌کرد. تسبیح عقیق در انگشتانش می‌چرخید و نگاه من با هر چرخش تسبیح، بر انگشتان لرزانش می‌لغزید همانجا بود که آرزو می‌کردم کاش دیگر دست‌های مادربزرگ نلرزد تا بتوانم دانه‌های تسبیح را بشمارم...

عاشق رمضان‌هایی بودم که او در خانه ما میهمان بود. سر هر افطار دعای جدیدی می‌خواند و با نمک روزه‌اش را باز می‌کرد. با آنکه ظهرها مادر باقیمانده سحری را به من پنهانی می‌داد و راهی مدرسه‌ام می‌کرد اما افطارها که در کنار مادربزرگ می‌نشستم، با لبخندی اولین خرما را به من تعارف می‌کرد و می‌گفت: بسم‌الله. اول مرا دعا کن... هنوز یادم هست که بیشتر شب‌ها برای آنکه با او سحری بخورم، تا صبح مژه بر هم نمی‌زدم.

اگر شبی خوابم می‌برد صبح مرا در آغوش می‌گرفت و می‌گفت: آدم بزرگ‌ها بدون سحری هم روزه می‌گیرند اما من تا ظهر دوام نمی‌آوردم...

سال‌ها از آن زمان می‌گذرد. امسال دیگر مادربزرگ سر سفره افطار نیست که اولین خرما را به من تعارف کند.

امسال هر بار که بر سر سجاده مادربزرگ می‌نشینم، تسبیح عقیق را در دستانم می‌چرخانم و آرزو می‌کنم که کاش امسال هم نگاهم بر دستان لرزان مادربزرگ می‌لغزید حتی اگر نمی‌توانستم دانه‌های تسبیح را بشمارم...