بر سر عهدت بمان...!

کسی که بخواهد روزه ماه مبارک رمضان را با آن آدابی که از او خواسته‌اند انجام دهد لازم است انقطاع کامل داشته باشد تا بتواند مراسم و آداب مهمانی را بجا آورد و به غیر خداوند توجهی …

کسی که بخواهد روزه ماه مبارک رمضان را با آن آدابی که از او خواسته‌اند انجام دهد لازم است انقطاع کامل داشته باشد تا بتواند مراسم و آداب مهمانی را بجا آورد و به غیر خداوند توجهی نداشته باشد زیرا که تمام صفات وارسته انسانی در انقطاع کامل الی‌الله نهفته است. در این ماه شریف به ضیافت حق تعالی دعوت شده‌ایم؛ لااقل به آداب صوری و ظاهری روزه پایبند باشیم (آداب حقیقی باب دیگری است که به زحمت و مراقبت دائم نیاز دارد).

معنای روزه فقط خودداری و امساک از خوردن و آشامیدن نیست، از معاصی هم باید خودداری کرد که این از آداب اولیه روزه می‌باشد که برای مبتدی‌ها است و آدب روزه برای بندگان الهی که می‌خواهند به معدن عظمت رسند غیر از این می‌باشد. همانطوری که شکم را از خوردن و آشامیدن نگه می‌داریم چشم و گوش و زبان را هم از معاصی بازداریم و از غیبت و تهمت، بدگویی و دروغ نگه داشته کینه، حسد و دیگر صفات زشت را از دل بیرون کنیم و اعمال خود را خالص و بی‌ریا انجام دهیم.

بالا رفتن عمل و مقبولیت آن با صحت شرعی خیلی تفاوت دارد و اگر با پایان یافتن ماه مبارک رمضان در اعمال و کردار ما هیچ‌گونه تغییری پدید نیامد و راه و روش ما باقبل از ماه صیام فرقی نکرد معلوم می‌شود روزه‌ای که از شما خواسته‌اند محقق نشده است. در این ماه شریف که به مهمانسرای الهی دعوت شده‌ایم اگر به حق تعالی معرفت پیدا نکردیم یا معرفت ما زیادتر نشد بدانیم در ضیافهٔ‌الله درست وارد نشده‌ایم و حق ضیافت را بجا نیاورده‌ایم و نباید فراموش کنیم که در این ماه مبارک که شهر  الله می‌باشد و درهای رحمت الهی به روی بندگان باز است و شیاطین و اهریمنان در غل و زنجیر به سر می‌برند تا بتوانیم نفس اماره را تحت مراقبت و کنترل خود درآوریم و هواهای نفسانیه را زیر پا گذاشته علاقه و ارتباط خویش را با دنیا و مادیت قطع کنیم و آگاه باشیم که ریشه تمام اختلافاتی که فاقد هدف مشخص و مقدسی باشد به حب دنیا برمی‌گردد و اگر در میان ما چنین اختلافی وجود دارد برای آنست که حب دنیا را از دل بیرون نکرده‌ایم و از آنجا که منافع دنیا محدود می‌باشد هر یک برای به دست آوردن آن با دیگری به رقابت برمی‌خیزیم. بندگانی که حب دنیا را از دل بیرون کرده هدفی جز خدا ندارند و هیچ‌گاه با هم برخورد نداشته و مصائب و مفاسدی به بار نمی‌آورند. اگر تمام پیامبران الهی امروز در یک شهر گرد آیند هرگز با هم دوئیت و اختلاف نخواهند داشت زیرا هدف و مقصد یکی است و دلها همه متوجه به حق تعالی بوده و از حب دنیا خالی است.

گاهی انسان عاصی و گناهکار بر اثر دوری از حق و کثرت معصیت آنچنان در تاریکی و نادانی فرو می‌رود که دیگر نیازی به وسوسه شیطان ندارد و خود به رنگ شیطان درمی‌آید. در همین شب بی‌نظیر با خدای خود عهد ببندیم که در این دو روزه دنیای فانی از غیبت، تهمت، بدگویی، تعدی به حقوق دیگران حتی در حیطه محیط زیست و قوانین رانندگی نسبت به دیگران خودداری کنیم و سایر اعضا و جوارح را تحت اراده و کنترل خود درآوریم و در محضر حق تعالی به بندگان او اسائه ادب نکنیم. مهمان باید لااقل، میزبان را بشناسد و به مقام او معرفت داشته باشد و به آداب و رسوم مجلس مهمانی آشنا بوده سعی کند عملی برخلاف اخلاق و نزاکت از او سر نزند، مهمان خداوند متعال باید به مقام خداوندی حضرت ذی‌الجلال عارف باشد و خداوند متعال را حاضر و ناظر دانسته و احتمال دهد که برای گفتار و کردار او جزایی باشد و اگر به تکالیف و مسئولیت‌های سنگینی که بر دوش ماست اهمیت نمی‌دهیم، پس بدانیم ایمان، راسخ نشده و کیفر اعمال و کردار خود را باور نداریم.