فرزند اول یا فرزند آخر؟

وقتی سلسله مراتب قدرت در خانواده‌ای به هم بریزد، تبعیض اتفاق می‌افتد. اگر عضوی از اعضای خانواده به ناحق امتیازات بیشتری داشته باشد دیگر هیچ چیز سر جایش نیست.
گاه این امتیاز …

وقتی سلسله مراتب قدرت در خانواده‌ای به هم بریزد، تبعیض اتفاق می‌افتد. اگر عضوی از اعضای خانواده به ناحق امتیازات بیشتری داشته باشد دیگر هیچ چیز سر جایش نیست.

گاه این امتیاز به فرزند اول می‌رسد و گاه فرزند آخر به این شانس دست پیدا می‌کند.

در بسیاری از خانواده‌های سنتی به فرزند اول خانواده توجه بیشتری می‌شود. فرزند اول خانواده عاقل محسوب می‌شود و به همین دلیل بهای بیشتری به او داده می‌شود؛ اما همین مساله نقطه‌ضعف آنهاست.

فرزند ارشد معمولا به دلیل اهمیتش در خانواده در سازگاری و انطباق با محیط اجتماعی دچار مشکل می‌شود. به عبارت دیگر، همیشه نقشی شبیه بزرگ‌ترها ایفا می‌کند.

از چیزی لذت نمی‌برد و بسختی با اتفاقی شاد می‌شود. در حالی که برادر و خواهر کوچک‌تر، راحت‌تر لب‌هایشان به خنده باز می‌شود. آنها در مقابل دیگران بخشش کمتری دارند.

اما در برخی خانواده‌ها نیز سوگلی، فرزند کوچک‌تر است. او نه‌تنها برای پدر و مادر عزیز است، بلکه خواهران و برادران بزرگ‌تر نیز به وی توجه بیشتری نشان می‌دهند.

دلیل اهمیت فرزند آخر، سن کم و ضعیف‌تر بودن اوست. در اینجا نیز اهمیت بیش از حد باعث آسیب‌پذیری می‌شود، زیرا توجه و حمایت بیش از حد والدین باعث وابستگی شدید فرزند به پدر و مادر می‌شود.

توجه والدین به فرزند کوچک‌تر از همان دوران نوزادی آغاز می‌شود، وقتی فرزند جدیدی در خانواده متولد می‌شود ناخود آگاه همه توجه‌ها را به سمت خود معطوف می‌کند. همین امر باعث می‌شود والدین از کودک بزرگ‌تر غافل شوند.

وقتی این اتفاق می‌افتد فرزند بزرگ‌تر نسبت به نوزاد حسادت می‌کند و سعی در خودنمایی و جلب توجه پدر و مادرش دارد. البته حسادت به نوزاد جدید در کودک امری طبیعی است و نباید کودک را به این دلیل تنبیه کرد، زیرا او فکر می‌کند پدر و مادرش را از او گرفته‌اند.

در حالی که والدین باید قبل از به دنیا آمدن نوزاد جدید شرایطی را فراهم بیاورند که فرزندشان احساس فراموش شدن نکند، کودک باید مطمئن باشد که هنوز او را دوست دارند.

به عنوان مثال، پدر می‌تواند زمانی که مادر مشغول مراقبت از نوزاد جدید است با فرزند بزرگ‌ترش بازی کرده و به او توجه کند. همچنین به او اجازه دهند با نوزاد بازی کند.

وقتی مادر، نوزاد را در آغوش گرفته پدر یا دیگران هم کودک را در آغوش بگیرند.

هیچ‌گاه از کودک نخواهید اسباب بازی‌هایش را به فرزند جدید بدهد.

اگر به جای فرزند کوچک‌تر یا ارشد خانواده سلسله مراتب قدرت به ترتیب رعایت شود، آن​گاه تبعیض دیگر رخ نخواهد داد. پدر خانواده می‌تواند در راس هرم قرار بگیرد. این به معنی پدر‌سالاری نیست. پدر خانواده می‌تواند جایگاه هر فردی را تعیین کند بدون آن‌که تبعیض اتفاق بیفتد.