دوستان خیالی کودکان را بشناسید

شاید شما هم دیده باشید گاهی بچه‌ها با کسی حرف می‌زنند، بازی​ می‌کنند، همراه او غذا می‌خورند و اسباب‌بازی‌هایشان را با هم شریک می‌شوند اما این دوست دیده نمی‌شود، حرف نمی‌زند، …

شاید شما هم دیده باشید گاهی بچه‌ها با کسی حرف می‌زنند، بازی​ می‌کنند، همراه او غذا می‌خورند و اسباب‌بازی‌هایشان را با هم شریک می‌شوند اما این دوست دیده نمی‌شود، حرف نمی‌زند، حرکت نمی‌کند و فقط در ذهن و خیال کودک همراه اوست.

پدر و مادر معمولا پس از دیدن چنین صحنه‌ای احساس نگرانی می‌کنند و با ترس از این‌که فرزندشان خیالاتی شده، با پزشکان و کارشناسان مختلف مشورت می‌کنند​ ولی جالب است بدانید دوست‌های خیالی بچه‌ها چندان هم موجودات نگران‌کننده‌ای نیستند و این رفتار در کودکان کاملا طبیعی است.بیشتر کودکانی که در سنین حدود ۳-۲ سال هستند، چند دوست خیالی برای خود دارند که این دوستی‌ها تا حدود ۵-۴ سالگی هم ادامه می‌یابد؛ البته هر چه سن کودک بیشتر می‌شود، شدت این دوستی‌ها کمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق‌ترین دوستی بچه‌ها با دوستان خیالی را در سنین حدود ۳ سالگی می‌بینیم.

متخصصان بر این باورند که این دوستی‌ها تا جایی که کودک خیلی این رابطه را ادامه ندهد، نگران‌کننده نیست؛ به این معنا که اگر کودک نتواند با دوستان واقعی‌اش ارتباط برقرار کند و تنها با خیالپردازی‌هایش سرگرم شود، والدین باید دست به کار شوند تا مهارت برقراری ارتباط در دنیای واقعی را نیز به او بیاموزند و او را به سوی دوستی‌های واقعی راهنمایی کنند.

این موضوع آنگاه مهم‌تر جلوه می‌کند که بدانیم اگر بچه‌ها بتوانند در همان دوران کودکی، روابط دوستانه و دوستی‌های کودکانه را به خوبی و به شیوه صحیح تجربه کنند، بدون شک در آینده هوش اجتماعی‌شان تقویت می‌شود و والدین نیز در دوران نوجوانی چندان نگران انتخاب دوستان او نخواهند بود.

البته والدین گاهی تصور می‌کنند بچه‌های کوچک‌تر نیازی به ایجاد روابط دوستانه ندارند و همین که در خانه و با سایر اعضای خانواده مشغول صحبت و بازی شوند​ برای پرکردن اوقات آنها کافی است؛ در حالی که روان‌شناسان اعتقاد دارند کودکان از زمانی که وارد ۳ سالگی می‌شوند، حتما نیاز دارند با فرد دیگری از گروه همسالان خودشان دوست شوند.

بچه‌ها تا پایان ۲ سالگی با والدین و بخصوص مادرشان ارتباط برقرار می‌کنند و بیشتر در جمع خانواده به دنبال اجتماعی‌شدن هستند. در واقع کودکان در این سال‌ها مفاهیم زیادی را درک نمی‌کنند، مهارت‌های گفتاری لازم را کسب نکرده‌اند و توانایی بازی کردن و مشارکت با سایر افراد همسال خود را ندارند؛ به همین دلیل تا این سنین، ارتباطات خانوادگی می‌تواند برای کودک کافی باشد، اما از ۳ سال به بعد بچه‌ها در جمع همسالان و دوستانشان قرار می‌گیرند و بتدریج از یکدیگر یاد می‌گیرند که چطور برخورد کنند و در موقعیت‌های مختلف چه رفتاری داشته باشند. پس برای این‌که بچه‌ها در این مورد نیز موفق عمل کنند، لازم است پدر و مادر برای آنها از همان سنین خردسالی وقت کافی بگذارند و به آنها ارتباطات جمعی را بیاموزند. البته پدر و مادری می‌توانند چنین رفتاری داشته باشند که خودشان برقراری این نوع روابط را آموزش ببینند. بنابراین نقش مراکز آموزشی ​ در این زمینه بسیار مهم است و مسوولان مربوط​ باید برنامه‌های مدونی در این زمینه داشته باشند. به یقین این یکی از راه‌های رسیدن به جامعه‌ای سالم، فعال و پویاست.