ولایت پذیری, ویژگی بارز حزب الله

قرآن کریم, همه انسانها را به دو حزب و گروه تقسیم می کند حزب الله و حزب شیطان و برای هر یک از آنها ویژگی و خصوصیاتی را بیان می نماید

«و من یتول الله و رسوله و الذین آمنوا فن حزب الله هم الغالبون؛ کسی که خدا و فرستاده او و کسانی را که ایمان آورده اند به ولایت و سرپرستی بپذیرد، (بداند که) بی تردید حزب خدا پیروزند.»(مائده/۵۶)

قرآن کریم، همه انسانها را به دو حزب و گروه تقسیم می کند: حزب الله و حزب شیطان؛ و برای هر یک از آنها ویژگی و خصوصیاتی را بیان می نماید. خدای سبحان در سوره مجادله آیه ۲۲ و سوره مائده آیه ۶۵، ویژگی هایی را بدین شرح برای «حزب الله» بیان کرده است:

۱) ایمان به خدا و روز قیامت: «یومنون بالله و الیوم الآخر»

۲) دوستی نکردن با دشمنان خدا و رسول او؛ هر چند که آن دشمنان، پدران، فرزندان، برادران و عشیره آنان باشند؛ یعنی پیوندهای عاطفی و خانوادگی حزب الله بر پایه ارزش های دینی است: «لا تجد... یوادون من حاد الله و رسوله و لو کانوا آبائهم أو أبنائهم أو خوانهم أو عشیرتهم»

۳) تثبیت و استقرار ایمان در قلوب: «اولئک کتب فی قلوبهم الایمان»

۴) داخل شدن در بهشت و جاودانگی در آن: «و یدخلهم جنات تجری من تحتها الأنهار خالدین فیها»

۵) مقام رضا و خشنودی از تقدیرات الهی و نیز رضایت خداوند از آنان: «رضی الله عنهم و رضوا عنه»

۶) فلاح و رستگاری : «ألا ن حزب الله هم المفلحون»

۷) غلبه و پیروزی نهایی با حزب الله است: « فن حزب الله هم الغالبون»

مطابق آیه صدر بحث، یکی از ویژگی های بارز «حزب الله»، تبعیت از رهبران الهی و ولایت پذیری است. علامه طباطبایی ذیل این آیه بیان می دارد: «تولی به معنای گرفتن ولی است (یعنی پذیرفتن ولایت خدا و رسولش و کسانی که ایمان آورده اند) و «الذین آمنوا» افاده عهد می کند و در آن اشاره است به مومنین معهود، یعنی همان مومنینی که در آیه قبل «نما ولیکم الله و رسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلوه و یوتون الزکاه و هم راکعون» ذکر شده است.»(۱) آیه «نما ولیکم الله ...» به تصدیق مفسرین و علمای شیعه و اهل سنت، درباره امیرالمومنین(ع) وارد شده است. در تفسیر برهان از امام باقر (ع) روایت شده که درباره این آیه فرمودند: طایفه ای از یهود مسلمان شدند و خدمت رسول اکرم(ص) عرض کردند: یا نبی الله، حضرت موسی(ع) وصیت کرد و یوشع بن نون را جانشین خود قرار داد، وصی شما کیست؟ بعد از تو ولی و سرپرست ما کیست؟ در پاسخ این سوال، این آیه نازل شد: «نما ولیکم الله ...» آنگاه رسول خدا فرمود برخیزید، همه برخاسته و به مسجد آمدند، مردی فقیر از مسجد بیرون می آمد، حضرت فرمودند: ای مرد، آیا کسی به تو چیزی داده؟ عرض کرد: آری، این انگشتر را آن مردی که مشغول نماز است در حال رکوع به من داد، حضرت تکبیر گفت. اهل مسجد همه تکبیر گفتند، حضرت رو به آن مردم کرد و فرمود: پس از من علی (ع) ولی شماست، آنان نیز گفتند: ما به خداوندی خدا و به نبوت محمد(ص) و ولایت علی(ع)، خشنودیم، آنگاه این آیه نازل شد: «و من یتول الله و رسوله و الذین آمنوا فن حزب الله هم الغالبون»(۲) مطابق مفاد این آیه، «حزب الله» کسانی هستند که ولایت و سرپرستی خدا و پیامبر اکرم(ص) و امیرالمومنین(ع) را پذیرفته باشند. با توجه به اینکه ویژگی های حزب الله در امیر مومنان علی(ع) و پیروان او و ویژگی های حزب شیطان در دشمنان آن حضرت جمع شده، در برخی روایات، مصداق این دو حزب اینگونه معرفی شده است: «یا علی، ... أنتم حزب الله و أعدائکم حزب الشیطان»(۳) ؛ «حزب علی حزب الله و حزب أعدائه حزب الشیطان»(۴) سلمان فارسی می گوید: «هیچگاه بر رسول خدا وارد نشدم جز آنکه با اشاره به علی(ع) فرمود: هذا و حزبه هم المفلحون»(۵) همچنین از رسول اکرم(ص) روایت شده که: «هر که می خواهد سوار بر کشتی نجات گردد و به عروه الوثقی دست یابد و به ریسمان محکم الهی چنگ زند، پس بعد از من ولایت و سرپرستی علی را بپذیرد و با دشمنش دشمنی کند و به هدایت کنندگان از فرزندانش بپیوندد و از آنها پیروی کند که آنان خلفا و جانشینان و اوصیاء من هستند... حزب آنها، حزب من و حزب من، حزب الله است و حزب دشمنانش، حزب الشیطان است.»(۶) در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: «نحن و شیعتنا حزب الله و حزب الله هم الغالبون؛ ما و شیعیانمان حزب خداییم و حزب خدا پیروز است.»(۷) بنابراین، اگر کسی می خواهد در زمره حزب الله قرار بگیرد، باید ولایت اوصیاء و جانشینان پیامبر را بپذیرد.

«اللهم اجعلنی من جندک فن جندک هم الغالبون واجعلنی من حزبک فن حزبک هم المفلحون؛ خدایا مرا از سپاه خود قرار ده که سپاه تو همیشه فاتح و پیروز است، و مرا از حزب خود قرار ده که حزب تو رستگارند.»(مفاتیح الجنان/ دعای روز سه شنبه)

پی نوشتها:

۱-تفسیر المیزان، ج۶، ص۱۹

۲- همان، ص۲۱

۳- بحارالانوار، ج۲۳، ص۱۴۲

۴- همان، ج۳۸، ص۹۵

۵- همان، ج۲۴، ص۲۱۳ ۶- عیون اخبارالرضا، ج۱، ص۲۹۲

۷- میزان الحکمه، ج۳، ص۱۱۳۰