در حاشیه بیست و چهارمین جشنواره فیلم فجر

وقتی جشنواره شروع شد چنان انرژی داشتم که فکر می کردم وبلاگم پر می شود .ولی هنوز ۴ روز نگذشته بود که اصلا از فیلم دیدن پشیمان شدم. جشنواره امسال بسیار ضعیف بود خیلی از فیلمها اصلا …

وقتی جشنواره شروع شد چنان انرژی داشتم که فکر می کردم وبلاگم پر می شود .ولی هنوز ۴ روز نگذشته بود که اصلا از فیلم دیدن پشیمان شدم. جشنواره امسال بسیار ضعیف بود خیلی از فیلمها اصلا قابلیت حضور در جشنواره را نداشت.

خیلی از افراد بی خود برای فیلمها دست و پا می شکستند. سینماها گاهی بیشتر از ظرفیت ۱۰۰۰ نفری خود تماشاگر می پذیرفت به طوری که عده زیادی مجبور به ایستادن بودند. بگذریم از آنهائی که پشت در سینماها به وسیله مامورین پراکنده می شدند.مسائل حاشیه ای هم که همیشه وجود دارد. سهمیه بندی بلیط ارگانها هم که بسیار جالب و قابل تامل است! اداره آموزش و پرورش وبنیاد شهید و امور جانبازان بیشترین سهمیه را داشتند و جالب اینکه کمترین سهمیه ها نیز مربوط به انجمن های هنرمندی و سینمائی بود. معضل خوردن چیپس و حضور کودکان در سینماها نیز گویا نمی خواهد حل شود .جالب ترین موضوع این بود که کودکی در بین یکی از فیلمها وسط سینما ۶ خانه بازی می کرد!

سینمای ایران هر روز بیشتر به سمت سقوط پیش می رود. انتظار و دید تماشاگران هر روز پائین تر می آید و سینمای ایران از سینمای هند هم عقب تر می رود. و باید دوباره شاهد فیلمهای کاباره ای (فیلمفارسی) باشیم .هر چند هم اکنون نیز با آن فاصله زیادی نداریم.

متاسفانه در حال حاضر مشغله زیادی دارم. سعی می کنم در اولین فرصت نظرم را درباره فیلمهائی که دیدم از جمله خانه روشن. کارگران مشغول کارند. چهارشنبه سوری. سفر به هیدالو و ... بنویسم .