نسل جدید بازوی فضایی

شاید شاتل فضایی بازنشسته شده باشد. اما یکی از بخش‌های آن هنوز هم محکم و استوار به‌کار خود ادامه می‌دهد.

شاید شاتل فضایی بازنشسته شده باشد. اما یکی از بخش‌های آن هنوز هم محکم و استوار به‌کار خود ادامه می‌دهد.

بازوی رباتیک کانادارم توسط کانادایی ها ساخته و برای اولین بار سال ۱۳۶۰ روی شاتل نصب شد. جانشین آن یعنی کانادارم ۲ هنوز هم در ایستگاه فضایی بین المللی در حال کار بوده و در آزمایشات مختلف، حمایت از فضانوردان هنگام پیاده روی و کمک به کشتی های باری بدون سرنشین برای هدایت به لنگرگاه فضایی به کار گرفته می شود.

آژانس فضایی کانادا به رغم همه افتخارات قبلی این ابزار، در حال کار روی نسل بعدی کانادارم (NGC) است. نسل جدید انعطاف پذیرتر و جمع و جورتر از اجداد خود بوده و یکی از پنج مولفه سیستم جدید طراحی شده برای تحقق کامل بازوهای رباتیکی است که امکان کمک کردن به تعمیر و سوختگیری مجدد ماهواره ها را داشته باشند.

پروژه NGC نه تنها باعث بروز تکنولوژی ساخت بازوی رباتیک می شود، بلکه با هدف بهبود بازوی رباتیک و گسترش آن به صورت یک سیستم جدید، بازوی رباتیک را به بخشی از یک روش ارتقا​یافته توسعه تکنیک های مرتبط با هدایت، پهلوگیری، سرویس کردن و خروج فضاپیما از لنگرگاه فضایی به منظور تعمیر و سوختگیری مجدد تبدیل می کند.

نسل بعدی کانادارم بزرگ به عنوان نسخه جمع و جورتر کانادارم ۲ از سوی شرکت های مک دونالد، دِت ویلر و Associates Ltd طراحی شده است. همانند کانادارم ۲ طول این بازو ۱۵ متر بوده و بزرگ ترین مولفه میان پنج مولفه پروژه است. این بازو با شش درجه آزادی و برخورداری از نرم افزار و سخت افزار پیشرفته قادر به اتصال و هدایت فضاپیماهای بزرگ به سمت لنگرگاه فضایی و عملیات مربوط به سوختگیری مجدد آنهاست. این بازو قادر به جمع شدن در فضایی کمتر از پنج مترمکعب بوده، بنابراین می تواند با فضاپیماهای کوچک تر که​ اکنون در حال توسعه هستند، خود را تطبیق دهد.

از این ربات برای انجام آزمایش هنگام تعمیرات ماهواره ها و با استفاده از مجموعه ای از ابزارهای تخصصی استفاده می شود. این امر به ربات اجازه می دهد اجزا را جایگزین کند، پوشش های محافظتی را بردارد، سیم ها را قطع کند و دریچه ها را به صورت مستقل یا تحت کنترل از راه دور باز و بسته کند.

gizmag / مترجم: آتنا حسن آبادی

Share on Google+ ۰ ۰