احساست را نخور، پدرجان!

هنوز این تفکر در جامعه ما غالب است که مرد نباید احساسات خودش را بروز بدهد، نباید گریه کند و خلاصه این که قدرتمند و سرد و خشن باشد. هنوز هم در تربیت پسربچه‌هایمان به آنها یاد می‌دهیم …

هنوز این تفکر در جامعه ما غالب است که مرد نباید احساسات خودش را بروز بدهد، نباید گریه کند و خلاصه این که قدرتمند و سرد و خشن باشد. هنوز هم در تربیت پسربچه‌هایمان به آنها یاد می‌دهیم که: «مرد که گریه نمی‌کنه!» و در نقطه مقابل، الگوی ارایه شده برای زن‌ها در جامعه ما، محبت و ابراز احساسات و عاطفه است. انگار اگر مردی عواطف و احساس خود را بروز دهد، نشانه ضعف اوست. اما آدم‌ها در پی سرکوب احساسات خود، دچار سرخوردگی می‌شوند و معمولا در چنین شرایطی است که خشم به وجود می‌آید...

این مشکل را می‌توانید در رفتار مردانی ببینید که چون می‌ترسند اگر کمی به احساسات‌شان بها بدهند، دیگر کنترل آن از دست‌شان خارج شود، همواره آن را مخفی می‌کنند.

حال تصور کنید با این فرهنگ که در بسیاری از بخش‌های جامعه ما جاری است و با آن الگوی تربیتی که در خیلی از پسربچه‌هایمان دیده می‌شود، وقتی فرداروزی آن پسربچه بزرگ شد و وارد جامعه ‌شد، باید نقش همسری و پدری را بر‌گزیند اما هرگز مجال تمرین ابراز احساسات به او داده نشده است. او با اینکه می‌داند مفهوم محبت و ابراز علاقه تداخلی با جدی بودن و قدرت مردانه‌اش ندارد اما چون این موقع شناسی را در زندگی خودش و برای به کار بردن احساسات خودش تمرین نکرده، نمی‌تواند در اجرای آن موفق شود. نتیجه‌اش را می‌توانید در گله‌مندی همسران و یا در شکاف و فاصله بین بچه‌ها و پدران ببینید. ولی باید بالاخره از جایی شروع کرد و این فاصله را برداشت. مردها هم درست مانند زن‌ها و یا بهتر بگویم پدران نیز همچون مادران سرشار از عاطفه و محبت به فرزند خود هستند و خوب است که بچه‌ها این ابراز علاقه را از آنها دریافت کنند. برعکس تصور رایج، اگر بچه‌ای درک کند که پدرش چه‌قدر او را دوست دارد، قطعا در نوع رفتارها و اجرای قوانین وضع شده در خانواده از سوی پدر و مادر بیشتر می‌کوشد.

از قدیم گفته‌اند که رابطه عاطفی بین پدر و دختر (چه وقتی کوچک‌تر است، چه در بزرگسالی) عمیق است و حتی دخترها بیش از پسرها از مرگ پدر آسیب می‌بینند. جالب اینکه با وجود این علاقه عمیق و متقابل گویا یک توافق نانوشته مانع ابراز عواطف این دو می‌شود و همواره به محض از دست دادن یا فراق یکدیگر (سفر برای تحصیلات دانشگاهی و یا ازدواج) این حس ناراحت‌کننده که چرا آن عواطف را بروز نداده‌اند، سر باز می‌کند. به همه پدران که صد البته سرشار از محبت هستند، توصیه می‌کنم ابراز عواطف را تمرین کنند. هیچ لزومی ندارد که حتما آن را در قالب جملات بگویید. ابتدا بهتر است به طور غیرمستقیم و مثلا با وقت گذاشتن و ابراز علاقه به تصمیم‌ها و کارهای فرزندتان آن را نشان دهید. کم‌کم می‌آموزید که او را در آغوش بگیرید و «دوستت دارم» را بگویید. مطمئن باشید با این کار به آرامش و بهداشت روان خودتان و فرزندتان کمک شایانی خواهید کرد.

دکتر سیدوحید شریعت

روانپزشک