اسفالت

اسفالت در ترکیب با مواد دیگر کاربردهای زیادی دارد؛ به‌خصوص در جاهائی که نیاز به پوشش‌های ضدآب داریم - مثل زنگ‌های پوششی (محافظ) یا عایق‌های باتری - ترکیب مناسبی به‌دست می‌‌دهد. …

اسفالت در ترکیب با مواد دیگر کاربردهای زیادی دارد؛ به‌خصوص در جاهائی که نیاز به پوشش‌های ضدآب داریم - مثل زنگ‌های پوششی (محافظ) یا عایق‌های باتری - ترکیب مناسبی به‌دست می‌‌دهد. این ماده همراه با اسفالت‌های سنگی هم کاربرد دارد.

تا سال ۱۸۷۶، برای اسفالت‌کاری خیابان‌های واشنگتن از اسفالت معادن ترینیداد استفاده می‌شد و برای همین این منطقه تا سال‌ها منبع غنی و مهمی از اسفالت به‌شمار می‌آمد.

بعضی معادن اسفالت طبیعی مثل انهائی که در نزدیکی لوس‌آنجلس قرار دارند، از نظر باستان‌شناسی نیز بسیار با اهمیت هستند. تاکنون در بسیاری از این مناطق، فسیل حیوانات ماقبل تاریخ یافت شده است. بسیاری از چشمه‌های اسفالت نیز در عراق یافت شده‌اند که برخی از آنها بسیار باستانی هستند.

به‌طور کلی بعد از تصفیه اسفالت، آن را با ۳۰ تا ۴۵ درصد اسفالت قطران ترکیب می‌کنند و ترکیب جدیدی به‌نام اسفالت سیمانی به‌وجود می‌آورند. اخیراً از این ماده برای سنگفرش کردن و پوشاندن سطح زمین استفاده می‌کنند. این ماده شن و سنگ را محکم‌تر به‌هم می‌چسباند، از نفوذ آب در پوشش سطحی معابر جلوگیری می‌کند و به‌علت داشتن خاصیت ارتجاعی (لاستیکی)، تحت تأثیر فشار زیاد تغییر شکل می‌دهد و به شکل‌های دلخواه درمی‌آید.

اسفالت به‌دلیل داشتن خاصیت ضدآب، برای پوشش و عایق‌نبدی بام‌ها و مواردی نظیر آن به‌کار می‌رود. به این منظور، نوارهای پهنی از نمد - یا در کشور خودمان گونی - را که با ماسه و اسفالت آغشته شده‌اند، روی بام‌ها یا محل‌های موردنظر می‌کشند (ابتدا لایه نازکی از قیر رقیق روی بام می‌کشند، سپس گونی‌ها را پهن می‌کنند و دوباره مخلوط اسفالت و ماسه را روی آن می‌کشند). این روش در مورد دیوارهای مجاور با منبع آب در ساختمان‌ها، زیرزمین‌ها، سقف تونل‌ها و کف پل‌ها نیز به‌کار برده می‌شود؛ به این طریق این محل‌ها در برابر نفوذ آب و رطوبت مقاوم می‌شوند.

اسفالت صنعتی نیز ترکیبی از قیر و سنگ آهک است که شباهت زیادی به اسفالت صخره‌ای (سنگی) طبیعی دارد. این ماده، هم برای پوشش جاده‌ها و هم برای ضدآب ساختن بام‌ها و پایه‌های ساختمان، برج‌ها و مخزن‌های آب به‌کار می‌رود.

اسفالتی که برای جاده‌سازی به‌کار می‌رود، در حدود یک‌دوازدهم قیر دارد که این مقدار قیر با سنگ‌ها و موادمعدنی خاص مخلوط می‌شود. این مواد جداگانه تحت حرارتی حدود ۳۲۵ تا ۳۵۰ درجه سانتی‌گراد (۶۱۷ تا ۶۶۲ درجه فارنهایت) قرار می‌گیرند و به‌وسیله دستگاه با یکدیگر ترکیب می‌شوند. این ماده به‌ محض ریختن روی جاده - قبل از سرد شدن - با غلتک صاف می‌شود و پس از سرد شدن، جاده مورد بهره‌بردرای قرار می‌گیرد. به این پوشش اسفالت غلتکی می‌گویند. با افزودن بعضی مواد به اسفالت، این ماده به‌صورت چسبناکی - نوع خاصی از اسفالت - درمی‌آید که بعد از ریختن روی سطوح با غلتک‌ها و ابزار چوبی، صاف و یکدست می‌شود.

باید اشاره کرد که روی اسفالت کردن خیابان‌ها و جاده‌ها اولین بار در اوایل سال ۱۸۷۲ در کشور انگلستان انجام شد. امروزه اسفالت کردن سطح خیابان‌ها و معابر عمومی یا مقاومترین مواد، در کمترین مدت انجام می‌گیرد و اخیراً در اثر پیشرفت تکنولوژی و صنعت مواد دیگری به اسفالت افزوده و با جانشین آن شده‌اند که کیفیت اسفالت را بهتر کرده‌اند.