عاشق بمان

مهم این نیست که هستی! آنچه اهمیت دارد این است که همیشه عشق بورزی و آنچه تو را باید شادمان کند این است که روزت را با عشق آغاز کنی و شب هنگام با یاد عشق سر به بالین بنهی.
محبت و صداقت …

مهم این نیست که هستی! آنچه اهمیت دارد این است که همیشه عشق بورزی و آنچه تو را باید شادمان کند این است که روزت را با عشق آغاز کنی و شب هنگام با یاد عشق سر به بالین بنهی.

محبت و صداقت باید هسته مرکزی همه کارهای تو باشد و از درون و برون یکی شوی، مثل نفس کشیدن که همه اعضاء با هم به اتحاد می‌رسند در رسانیدن دم به بازدم.

عشق گوهری است بس زیبا و فریبا و هنرمند واقعی در زندگی کسی است که با تراش محبت و صداقت، آن را چو نگینی بر انگشت عشق روح خود کند.

کسی که موهبت عشق را باور دارد و به خاطر آن به تمنای نفس، پشت می‌کند در واقع خدا را شناخته و با توسل به عشق الهی خود را از هر رویداد ناخوشایندی دور می‌کند.

کسی که به مهر و بخشش، چون پرنده‌ای آزاد و رها می‌نگرد که آسمان سینه دوست را پهنه اوج گرفتن می‌داند، هرگز! رایحه خوش عشق را از خاطر نخواهد برد و همیشه عاشقی مشتاق خواهد بود و اشتیاقی عاشقانه برای بودن در کنار دوست خواهد داشت.

هنوز من و توئی بدون عشق متولد نشده و این حقیقت جاودانه است که عاشق رها می‌کند تا همیشه بمانی و آن کس که تو را در بند می‌کند فقط یک دوست گرسنه و بی‌تجربه است که فوق بین قفس و باغ، و پرواز و نغمه حزن‌انگیز را نمی‌داند.

بزرگترین معجزه عشق این است که سلطه، نفاق، تزویر و ریا را رها کنی و دل به محبت، عفو و ایثار ببخشی.

در گنجینه روزگار رازی با ارزش‌تر از مهرورزی نخواهی یافت و هیچ چیز در دنیا بر مسندی بالاتر از نور محبت بر قلب کسی نمی‌نشیند.

خدا خود مظهر عشق و بخشش است، و فقط با یک زبان باید با او سخن گفت: زبان دل مهربان، زبان دل بخشنده و بی‌کینه...

هیچ به این اندیشیده‌ای که به نام خدا چه کارها را نمی‌توان کرد.

آری تو نمی‌توانی بگوئی به نام خدا اما دل دوست را بشکنی.

تو نمی‌توانی بگوئی به نام خدا اما کینه دوست را به دل بگیری.

تو نمی‌توانی بگوئی به نام خدا اما به وفاداری دوست توجه نکنی.

تو نمی‌توانی بگوئی به نام خدا اما آبروی دوست را بر باد دهی و ویرانش کنی.

دریاب که اگر به نام خدا می‌گوئی یعنی عاشقی و عاشق یعنی:

ع: عطر وجودت روح نوار است.

ا: ایثارت مثال‌زدنی است.

ش: شهره به مهربانی داری و

ق: قناری خوش‌ الحان روضه رضوانی

حالا: بگو چه کم داری؟

مطمئن‌تر از این کشتی چه دیده‌ای که از دریای مهرورزی می‌هراسی؟

قسم به هر چه دل دردمند در این دنیاست عاشق بمان...

به سوز دل عاشق که تنها مرهم زخم دل تنهای دوست توئی..

عاشق بمان، محبت کن و بدون چشمداشت ببخش.

دل را به خدا بسپار، برایش دلبری کن، آری با مهربانی توجه‌اش را به خودت جلب کن، با عفو و رهائی نگاهش را معطوف خود کن، با خیرخواهی درهای رحمتش را به روی خود بگشا و در انوار نورانی حککمت الهی‌اش غرق در سرور شو. این عطر مشام‌انگیز الهی در روح و روان تو به خیر و خوشی باد...