بازی با چشمان بسته

در این بازی، کودک مانند یک فرد نابینا عمل می‌کند. او باید چشم‌هایش را ببندد و راه خود را پیدا کند. در صورت لزوم ، می‌تواند از راهنمایی‌های دیگران استفاده کند. حالا کاملا می‌تواند …

در این بازی، کودک مانند یک فرد نابینا عمل می‌کند. او باید چشم‌هایش را ببندد و راه خود را پیدا کند. در صورت لزوم ، می‌تواند از راهنمایی‌های دیگران استفاده کند. حالا کاملا می‌تواند از راهنمایی‌های مددکار خود استفاده کند. به مددکار می‌توان اعتماد کرد، او در حالی که دست کودک چشم بسته را می‌گیرد، با اطمینان او را هدایت می‌کند. بعد از مدتی نقش‌ها عوض می‌شود.

یک کار سخت‌تر

وقتی مددکار پشت‌سر کودک حرکت می‌کند، بازی دشوارتر می‌شود. او فقط اجازه دارد با راهنمایی از طریق گذاشتن دست روی شانه‌ راست یا چپ کودک، جهت را به او نشان دهد. گذاشتن کف دست‌ها روی سر کودک، به معنی توقف است.

فرشته نگهبان

درست مانند قسمت بالا. البته در این حالت مددکار جلو می‌رود و سعی می‌کند هنگام راه‌ رفتن با کودک از طریق پچ‌پچ و نجوا کردن یا کوبیدن پا به زمین، سر و صدای لازم را ایجاد کند تا فرد مورد نظر جهت درست و مناسب را بیابد.

بندبازی روی اقیانوس

یک طناب حتی‌الامکان بلند، روی زمین بگذارید. هر چه طناب ضخیم‌تر باشد، کار راحت‌تر است. حتی می‌توانید از یک بند رخت ساده استفاده کنید. همه کودکان کفش و جوراب خود را در می‌آورند و یکی پس از دیگری باید در حین راه رفتن روی طناب تا انتها، تعادل خود را حفظ کنند. هر کس سقوط کند، داخل اقیانوس عمیق می‌افتد و باید دوباره تا ابتدای طناب شنا کند.

با طناب از میان جنگل:

راه باریک پریان

راه پریان، نام یک بازی است که شما می‌توانید آن را هنگام پیاده روی یا رفتن به پیک نیک در جنگل با کودک خود انجام دهید. حداقل پنجاه متر نخ را (از جنس پشم یا نخ بسته‌بندی) درخت به درخت تا خط پایان می‌بندید. حالا کودک چشمانش را می‌بندد و نخ را می‌گیرد و کورمال کورمال در امتداد نخ رفته تا به خط پایان برسد.

بازی چراغ قوه:

نورهای کاذب

این‌ بازی برای کودکان کمی بزرگ‌تر مناسب است، زیرا بهتر است در شب و در فضای باز انجام شود. در این بازی از چراغ‌قوه‌های کوچکی استفاده می‌شود که مخروط بزرگی ندارند. یک لامپ، سفید می‌ماند و بقیه لامپ‌ها با زرورق‌های شفاف قرمزی (یا آبی) پوشیده می‌شوند.

هر نفر یک چراغ‌قوه به دست می‌گیرد و آن را روشن می‌کند. فرد انتخاب شده وسط می‌‌ایستد و بقیه شرکت‌کننده‌ها با فاصله حدود پنجاه قدم دایره‌وار دور او می‌ایستند. کودکی که در وسط قرار دارد، چشمانش را می‌بندد و وقتی که دوباره آنها را باز می‌کند، باید نور سفید را پیدا کند، با وجودی که نورهای قرمز قصد گمراهی او را دارند. کسانی که چراغ‌قوه به دست دارند، می‌توانند حداکثر ده قدم از جای خود فاصله بگیرند.