امروز گاهی شجاعت آدم‌های شجاع به پای توقعمان نمی‌رسد

همه چیز در جهان نسبی است، شجاعت هم نسبی است و قطعی نیست. اینکه بگوییم فلانی آدم شجاعی است، مدتی بعد این اعتقادمان را از دست می‌دهیم.
در زندگی به قهرمان‌های زیادی برخورد کرده‌ام …

همه چیز در جهان نسبی است، شجاعت هم نسبی است و قطعی نیست. اینکه بگوییم فلانی آدم شجاعی است، مدتی بعد این اعتقادمان را از دست می‌دهیم.

در زندگی به قهرمان‌های زیادی برخورد کرده‌ام که وقتی کودک بودم بیشتر از دیدن آن‌ها لذت می‌بردم، چون: آن روزها...هر کس زتاریکی نمی‌ترسید، در چشمهایم قهرمانی بود...

اما در دنیای بزرگسالی، که با احساسات تصمیم نمی‌گیریم و عقلمان هم می‌رسد و همه چیز را می‌فهمیم، مثل دوران کودکی زودباور نیستیم و از قهرمانی آن قدرها لذت نمی‌بریم. گاهی هم شجاعت آدم‌های شجاع، به پای توقعمان نمی‌رسد، درست مثل قضیه آن قهرمان کشتی که از سفر با هواپیما می‌ترسید. یا آن اسطوره بازیگری، که در عرصه خودش قهرمانی بود، اما معتاد به مواد مخدر بود، یا آن کارگردان معروف سینمای جهان، که در فیلم‌هایش درس اخلاق می‌داد، اما حقوق بازیگرانش را دیر می‌داد یا اصلا نمی‌داد. کافی است که درمورد یک قهرمان چنین چیزی بشنوی، دیگر باورش نداری.

اما بعد فکر کردم، قهرمان‌ها از دور، دوست داشتنی هستند. چون هرگز در درچشمانت نمی‌شکنند و تو را ناامید نمی‌کنند. درس شجاعت می‌دهند و تو را با قدرت انسان آشنا می‌کنند. اما آیا از نزدیک هم همین طورند؟ بعید می‌دانم، هیچ انسانی به قدرت مطلق دست پیدا کند و راز یگانگی خداوند همین است.

قهرمان‌ها را تحسین می‌کنم و خداوند را می‌پرستم که چنین مخلوقات متفاوتی را به ما ارزانی کرد. ازطرفی بازهم بعید می‌دانم خدا، بندگان پیشرو، جسور، کنجکاو و کسانی را که از استعدادهای خود به نحو مطلوب در راه علم یا امید استفاده می‌کنند دوست نداشته باشد.

احترامی‌که ما به آن‌ها می‌گذاریم، پاداش خداوند به آن‌هاست، حتی اگر عیب‌هایی بزرگ داشته باشند. ای کاش، این را بدانند و در راه مهربانی و معرفت و انسانیت هم، به همان اندازه تلاش کنند...