من حاجی فیروزم

«ارباب خودم سامبولی بلیکم/ ارباب خودم سر تو بالا کن / ارباب خودم بز بز قندی/ ارباب خودم چرا نمی‌خندی؟/ حاجی فیروزم/ سالی یه روزم.» کلاس اولی‌های یک دبستان در شهر تهران از شنیدن این …

«ارباب خودم سامبولی بلیکم/ ارباب خودم سر تو بالا کن / ارباب خودم بز بز قندی/ ارباب خودم چرا نمی‌خندی؟/ حاجی فیروزم/ سالی یه روزم.» کلاس اولی‌های یک دبستان در شهر تهران از شنیدن این اشعار لذت می‌برند.

شادی آنها وقتی بیشتر می‌شود که در می‌یابند این بچه ها همکلاسی‌های آنان هستند که لباس حاجی فیروزها را پوشیده و صورت‌های خود را سیاه کرده‌اند و روی صحنه حرکات ویژه آنها را انجام می‌دهند.

حاجی فیروز با آن لباس قرمز و صورت سیاهش، پیام‌آور سال نو و بهار است که در طول قرون متمادی، در نقاط مختلف ایران زمین با نام‌های گوناگون شناخته شده است. با این حال، فرزندان امروز جامعه ما جز در خیابان‌های شهرهای بزرگ، کمتر حاجی فیروز را دیده و یا فلسفه حضور و وجود او را شناخته‌اند. در چنین شرایطی، توجه برخی مدارس به این سنت و آیین دیرینه نه تنها به دوام و بقای آن در جامعه کمک می‌کند، بلکه نوباوگان ما را نیز با سنت‌های دیرپای ایرانی و فرهنگ و تاریخ خود بیشتر آشنا می‌سازد. دانش‌آموزان مدرسه شهید بهشتی در جریان جشن زیبای خود نه تنها در نقش حاجی فیروز ظاهر شدند بلکه هر یک در هیئت یکی از سین‌های هفتگانه سفره نوروزی درآمده و در حالی که لباس‌های سنتی ایرانیان را پوشیده بودند، دعای تحویل سال را به صورت دسته جمعی قرائت کردند. این جشن با برنامه‌های جانبی آن به همت مسوولان مدرسه و خانواده‌ها برپا شد، اما چه خوب است چنین اقداماتی با همت وزارت آموزش و پرورش، سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و شهرداری‌ها و فرمانداری‌ها در همه مدارس کشور برگزار شود تا نه تنها فرصتی مغتنم برای آموزش فرهنگ و هنر ایرانی و اسلامی به‌دست آید بلکه همه کودکان و نوجوانان ما در فضایی شاد و خاطره انگیز به استقبال سال نو بروند.

محمدرضا نادری گیسور