راه دشوار به سوی ارض موعود فلسطین

ما چنان که موسی, قوم یهود را بر کرانه رود اردن رساند, فلسطینی را بر آستانه ارض موعود رسانده ایم, بدون جنگ, بدون دروغ, بدون ریا, بدون عدم التزام به تعهدات و حتی بدون توسل به زور, در حالی که تندروهای اسرائیل از همه نوع زور, زر و تزویر سود جستند

خوب به دستاوردهایمان نگاه کنیم. ما با دستانی خالی و در حالی که حتی حمایت فلسطینیان تندرو را نیز همچون دولت های قدرتمند حامی اسرائیل نداشتیم و تنها ترکیه است که رویش توانسته ایم حساب کنیم، چقدر دستاوردهای مثبت، آن هم با روش های کاملاً صلح طلبانه و بدون این که از دماغ کسی یک قطره خون بریزد، بدست آورده ایم. ما چنان که موسی، قوم یهود را بر کرانه رود اردن رساند، فلسطینی را بر آستانه ارض موعود رسانده ایم، بدون جنگ، بدون دروغ، بدون ریا، بدون عدم التزام به تعهدات و حتی بدون توسل به زور، در حالی که تندروهای اسرائیل از همه نوع زور، زر و تزویر سود جستند، و تروریست ها نیز ولی به نتیجه نرسیدند.

همین حالا حتی اگر چه در شورای امنیت و چه در مجمع عمومی سازمان ملل نیز طرح کشور مستقل فلسطین رأی نیاورد، حداقل دستاوردتان این بوده که طرح صلحی که تاکنون متوقف شده بود و آمریکا و غرب از فشار به اسرائیل نیز ناامید شده بودند، اینک طرح های صلحی عملی با مدت زمان حداکثر شش ماه را جلوی میز گذاشته اند؛ این بدان معناست که برخلاف ادعای آمریکا و متحدان اسرائیلی، طرح تشکیل فلسطینی تاکنون بسیار موجب پیشرفت و بازگشت اسرائیل بر سر میز مذاکره شده است.

این یعنی ما پس از بیش از ۶۰ سال، اینک تنها به اندازه شش ماه با ارض موعود فلسطین فاصله داریم. آن هم بدون ضایع کردن حقوق هیچ انسانی و با توسل به راه های آشتی جویانه. این یک بازی تمام برد، بدون کوچکترین تاوان تاکنون برای ما بوده است.

محمود عباس باید هیچ نوع تضمینی را از اسرائیل نپذیرد و تنها و تنها تضمین های کتبی و نه شفاعی از اتحادیه اروپا و آمریکا را با نهایت شش ماه ضرب الاجل با آنان امضاء کند که در غیر این صورت مکانیسمی را در قراداد تعبیه کنند، که پرونده فلسطینی به شورای امنیت رفته و با رأی مثبت شان، رسماً کشور فلسطینی تشکیل شود. مشکل آمریکا در خصوص تقابل با جهان عرب و بهار عربی، استفاده رسمی از حق وتو نیست که بتواند با منصرف کردن سایرین نیاز به استفاده از حق وتو نداشته باشد که از این طریق حساسیت های اعراب از او برداشته شود، بلکه این چند روز همه کشورها و ملت های عربی از طریق رسانه های بین المللی در جریان رایزنی های آمریکا برای مانع تراشی جلوی اقدام فلسطینی قرار گرفته اند و عملاً آمریکا را مسئول اصلی می دانند و اتفاقاً اگر به جای اعمال نفوذ از طریقی به جز همان یک رأیی که دارد، دیگران را منصرف سازد، افکار عمومی جهان عرب بیشتر بر علیه آمریکا می شود و همگی قدرت آمریکا را مانع اصلی می بینند و حتی جنایت های اسرائیل را نیز به پای آمریکا می نویسند.

در صورتی که بدون هر گونه تضمین یا قرارداد کتبی، امریکا و اتحادیه اروپا بخواهند مانع از رفتن درخواست فلسطین به مجمع عمومی شوند، محمود عباس باید برایشان روشن سازد که به محض این اقدام، چنان که پیش از این نیز گفته، استعفا می دهد و گفتگوی تشکیلات خودگردان با حماس و سایر گروه های فلسطینی جهت انتخاباتی زودرس در دستور کار فلسطینی ها قرار می گیرد و با مانع تراشی شورای امنیت در راه صلح، همه خوب می دانیم که نتیجه اش چه خواهد بود. برایشان روش خواهید ساخت که این یک تهدید نیست، بلکه تنها پیش بینی است و چون مذاکرات صلح عملاً بی نتیجه مانده و آمریکا مدام حتی زیر وعده های خود می زند، پس توافق صلح با اسرائیل نیز وقتی عملی نشود، چه ارزشی دارد و فلسطینیان کرانه باختری نیز طبیعی است که دنبال همان راهی بروند که باریکه غزه رفته است و لااقل آنان استقلال دارند و اشغالگران در خاک شان حضور ندارند و اگر تندروهای اسرائیل دوست دارند که چون غزه در سایر مناطق فلسطینی نیز نفرت و حسرت بکارند، آزادند، اما بدانند که تنها نفرت و خشونت متقابل درو خواهند کرد.

آمریکا با همین رایزنی هایی که کرده تاکنون افکار عمومی جهان عرب را باخته است و اقدامات دوگانه اش در لیبی و سوریه و بحرین به اندازه کافی برای خود دشمن تراشی کرده و این تیر خلاص اوباما به محبوبیت آمریکا در جهان عرب است که دیگر نه می تواند با حمله نظامی به کشوری دیگر، نقش منجی را بازی کند و نه دیگر حمایت های چند ساله اش از دیکتاتورهای منطقه امکان چنان خوش بینی را حتی برای نسل جدیدی که کمتر سوابق آمریکا را در منطقه می دانند، جایی خواهند گذاشت. محمود عباس باید برای آمریکا و اتحادیه اروپا روشن سازد که رأی منفی آن ها، تأخیر در راه صلح نیست، بلکه خداحافظی با صلح در منطقه حداقل به فاصله یک نسل است. سنگی که اینک آنان از زیر پای تشکیلات خودگردان می کنند، با فروریزی روند مذاکرات صلح همراه است؛چون برخلاف تصورشان، ما در ابتدای یک راه قرار نداریم، ما در انتهای یک راه، حق گزینش داریم و اگر باور ندارند می توانند خودشان نتیجه اش را ببینند. از آنجایی که ما نه در شعار، که در عمل صلح طلبیم و برای انسان و انسانیت ارزش غائل ایم و حاضر نیستیم که به خاطر اهداف مان انسانیت را زیر پا بگذاریم و وجدانمان را نادیده بگیریم و آن گاه خواهید دید که خشونت طلبان هر دو طرف چگونه به جان هم خواهند افتاد و زندگی را برای همدیگر به دوزخ بدل خواهند ساخت.

اوباما تصمیم اش را برای وتوی طرح گرفته است، اما چیزی را که نمی داند این است که این اشتباه او، نه تنها بزرگترین اشتباه زندگی سیاسی اش که آخرین اشتباه اش خواهد بود و یهودیان از هم اینک، خود را آماده خداحافظی با او می سازند و شما خواهید دید که چگونه با تظاهر به حمایت از اوباما، پشت وی را خالی می کنند و برای جنگی دیگر به منطقه روی جمهوری خواهان سرمایه گذاری کرده اند و اوباما نیز تنها پس از گذشت سال هاست که چون بسیاری از رئیس جمهوری های آمریکا، اعتراف خواهد کرد که آن موقع، دیدی درست به قضیه نداشته و گرنه هرگز آن اشتباه را مرتکب نمی شده اند و البته آن موقع دیگر خیلی دیر است که معنای سخنان وزیر دفاع مستعفی اش را بفهمد که گفت، دولتمردان اسرائیلی خیلی نمک نشناس هستند. این اقدام محمود عباس با دستی خالی و راهکارهای انسانی در تاریخ ماندگار است و آنانی که مقابلش ایستادند، تنها از خود بدنامان تاریخ خواهند ساخت و همان گونه که اینک برده داری در دهه پنجاه و شصت را محکوم می کنند و از آن منزجرند، فردا حتی نمی توانند جلوی نوه هایشان از کرده خود دفاع کنند، چنان که اینک تندروهای اسرائیل نمی توانند پاسخگوی یهودیان سرزمین شان باشند و این نحوه پاداش و جزا، رسم تاریخ است.

محمود عباس باید بداند که تلاش او در راه صلح در دنیا و آخرت با ارزش است، زیرا هرگز از تروریست ها حمایت نکرد، هرگز از اهداف، روش و منش غیرانسانی سود نجست و هرگز دچار ریا نشد و در پیمان با حتی دشمنان اش به عهدهایش وفادار بود و بدون این که کلمه ای از اسلام نام ببرد، اسلامی ترین و انسانی ترین رفتارهای را در دشوارترین شرایط دنبال کرد که تنها در نزد پرهیزگاران می توان جست، و این ها همه یک رهبر بزرگ معنوی را در تاریخ یک ملت معرفی می کند؛ ولی اگر جنگ تصمیمی است یک طرفه، ولی صلح تصمیمی است دو یا چند طرفه و کافی نیست که تنها یک طرف مصمم به صلح باشد و طرف مقابل با تظاهر به صلح زیر عهدهای بسته شده سابق اش بزند و تازه اصرار داشته باشد که عهدهای جدید نیز ببندند! به هر روی آنچه به وقوع می پیوندند، تنها در دستان خداست و ما هر یک تنها قادر خواهیم بود که نقش انسانی و وجدانی خود را بازی کنیم و دستاوردها همواره ورای بسیاری از پیش بینی های ماست.

دکتر کاوه احمدی علی آبادی

عضو هیئت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری

عضو جامعه شناسن بدون مرز