تیم ملی خون تازه می خواهد

والیبالیست های ایرانی كه به دلیل حضور در مسابقه های جهانی ژاپن از دور مقدماتی بازی های آسیایی دوحه معاف شدند در مرحله یك چهارم نهایی برابر كره جنوبی, قهرمان دوره قبل و همین دوره تن به باخت ۳ ۱ دادند, پس از آن بحرین را سه بر یك بردند و برای كسب عنوان پنجم بازی را ۲ ۳ به ژاپن واگذار كردند

بعد از درخشش در رقابت های قهرمانی مردان جهان، همگان از تیم ملی والیبال ایران انتظار كسب یكی از سكوهای بازی های آسیایی دوحه را داشتند اما در عمل تیم كشورمان نه تنها به این موفقیت نرسید كه تا رده ششم سقوط كرد. والیبالیست های ایرانی كه به دلیل حضور در مسابقه های جهانی ژاپن از دور مقدماتی بازی های آسیایی دوحه معاف شدند در مرحله یك چهارم نهایی برابر كره جنوبی، قهرمان دوره قبل و همین دوره تن به باخت ۳-۱ دادند، پس از آن بحرین را سه بر یك بردند و برای كسب عنوان پنجم بازی را ۲-۳ به ژاپن واگذار كردند. تیم ایران در حالی به این رده اكتفا كرد كه در بازی های آسیایی۲۰۰۲ پوسان نایب قهرمان شده بود. درباره ناكامی والیبال كشورمان اظهارنظرهای متفاوتی وجود دارد. تردیدی نیست كه نزدیكی مسابقه های جهانی و آسیا كه با فاصله كوتاهی برگزار شدند در افت ناگهانی بازیكنان ایران تأثیرگذار بوده است. تیم ایران هم از نظر بدنی و هم از نظر مهارت های فردی و گروهی برابر كره جنوبی بسیار پایین تر از حد معمول ظاهر شد. ازماه ها قبل كارشناسان نسبت به اردوهای طولانی مدت و متوالی تیم ملی و چگونگی حضور در هر دوجبهه هشدار داده بودند، اما كادر فنی كه پیش بینی كرده بود در دوحه بازیكنان را به اوج آمادگی می رساند در محاسباتش اشتباهات زیادی داشت .

از اتمام بازی های آسیایی چند روزی بیش نمی گذرد. دیگر نه كیاچ به عنوان سرمربی بزرگسالان ایران فعالیت می كند و نه بازیكنان تورنمنت بین المللی دیگری در پیش دارند. اوضاع رو به عادی شدن است. در چنین وضعی راحت تر می توان از تیم ملی، علت ناكامی اش در دوحه و آینده این تیم حرف زد. كارشناسان والیبال در این باره ما را یاری داده اند.

● اظهارات یدالله كارگر پیشه

اگر بخواهیم در والیبال و اتفاقاتی كه در دوحه رخ داد حرف بزنیم من این طور شروع می كنم كه چه انتظاری از تیم ملی داشتم؟ اجازه بدهید به چند هفته قبل برگردیم. در رقابت های جهانی همه گفتند خیلی خوب بودیم، ولی به نظرم كار خارق العاده ای انجام ندادیم. هم اكنون كه امتیازات به صورت رالی شده، هر تیمی می تواند ۲۲ یا ۲۳ امتیاز بگیرد، اما ما تلاش كردیم تیم خودمان را خیلی بزرگ جلوه دهیم در حالی كه در آن اندازه ها نیست! بی دلیل سر خودمان را كلاه نگذاریم و سطح توقعات را خیلی بالا نبریم. ما یك بار در پوسان دوم شدیم و آن در شرایطی بود كه به غیر از كره دیگر مدعیان، تیم های دوم خود را به بازی های آسیایی فرستاده بودند. باید واقعیت ها را بپذیریم. قبول كنیم محمودی دیگر، نمی تواند در تیم ملی كارایی گذشته را داشته باشد یا تركاشوند كه بالای ۳۰ سال سن دارد آن كارایی گذشته را ندارد. چرا كسی به این اشكالات اعتراف نمی كند؟ منظمی كه خداحافظی كرده بود را چرا به زور برگرداندیم؟

معتقدم با همه این تفاسیر در دوحه خیلی پایین تر از توانمان ظاهر شدیم. تیم ما خسته بود. انرژی بازیكنان در رقابت های جهانی تخلیه شد. از طرفی مشكلات فنی هم داشتیم، اما در كل نتایج عادی بود. یا تا به حال فقط یك بار كره را برده ایم و در همان دفعه هم حریف تیم چندم خود را به مصاف ایران فرستاد. این كه با ژاپن پنج گیمه كردیم نیز منطقی بوده است.

حال چه باید كرد؟ كار دوارزنی بسیار سخت شده است. باید به جوان ها و نوجوان ها روی بیاوریم. فدراسیون قبلی خیلی زحمت كشید، كلی مقام آورد اما همه اش با صغر سنی! ؟ داورزنی چاره ای ندارد جز این كه روی جوان های واقعی سرمایه گذاری كند. فدراسیون باید در استان ها والیبال را فعال كند. هم اكنون چند تا استان والیبالی داریم؟ مشهد، تبریز، شیراز، ساری و... كجا هستند؟ والیبال ایران تقریباً خوابیده است. این ها واقعیت های ما هستند. دست كم نیاز به ۲۰ استان فعال داریم در آن صورت است كه تیم های ما بی پشتوانه نمی مانند. یك نكته دیگر را هم بگویم. فدراسیون همیشه می گوید بازیكن را برای باشگاه آماده می كند. اصلاً این طور نیست. آنها فقط ۲۰نفر را جمع می كنند كه ۱۹ نفرشان صغرسنی هستند. آیا والیبال باشگاهی ما فقط همین تعداد هستند؟ مگر با تعطیلی لیگ تیم ملی افت نكرد؟ پس این باشگاه ها هستند كه بازیكن را آماده نگه می دارند.

● ناصر شهنازی: نتیجه گرایی را كنار بگذاریم

به نظر من كسب عنوان ششم دلیل افت والیبال ما نیست. اگر باختیم به كره باختیم نه به یك تیم كوچك. كره و ژاپن قدرت های آسیا هستند با این همه، پتانسیل پیروزی بر حریفان را داشتیم. باید بگردیم و عوامل را پیدا كنیم كه هم اكنون این شكست ها پتكی روی سر والیبال نشود. تغییرات صورت گرفته و نیاز به زمان است. این ها یك طرف قضیه هستند، اما در بعد دیگرماجرا ، من یكی از عوامل افت تیم ملی در دوحه را در اردوهای طولانی مدت دیدم. متأسفانه تیم كشورمان در بازی های آسیایی شاداب نبود. از اول سال صحبت این بود كه لیگ تعطیل شود و بازی های جهانی تداركی برای دوحه باشد. آن هم برای یك مسابقه! این موضوع خود فشار روانی زیادی روی بازیكنان وارد كرده در صورتی كه می توانستیم دور رفت لیگ برتر را مانند بسكتبال برگزار كرده و بازیكنان را از دل بازی ها انتخاب كنیم. من صدبار هم اعلام كردم تعطیلی لیگ اشتباه است. این كه هشت ماه تمام بازیكن ها را در اردو و تمرین نگه داشت جواب خوبی نمی دهد، دیگر عامل شكست تیم كشورمان نزدیكی بازی های آسیایی وجهانی بود. كلاً خواستیم با یك تیم در رقابت های جهانی شركت كنیم و با همان تیم هم به آسیا برویم این برنامه ریزی اشتباه بود. از سویی بازیكن حاضر در مسابقه های جهانی را هم خط زدیم. من منكر توانایی های سلیمانی نیستم، اما بازارگرد بازی به بازی در ژاپن بهتر شد و می توانست در دوحه ما را در حمله و دفاع كمك كند. در ثانی اگر قرار بود از توپگیرها استفاده نكنیم پس چرا لیبروی دیگری نبردیم؟ مشخص بود اصلاً شناختی نسبت به كره نداشتیم یا اگر هم داشتیم با توجه به شناخت آنها از تیم ما در جریان بازی نتوانستیم با تغییر رویه حریف كنار بیاییم. احساس می كنم از نظر تاكتیكی همچون گذشته نبود. متأسفانه در آنالیز حریف اشكالات زیادی داشتیم در حالی كه كره هر لحظه برنامه ای داشت. واقعیت این است در چنین شرایطی حمله كردن به مربی شكست خورده راحت ترین كار است، ولی این نظر كلی من است كه مربیان اروپای شرقی به كار ما نمی آیند. ما اگر می خواهیم در جهان مطرح بشویم نباید سراغ مربیان حرف گوش كن برویم! دست كم كسی را بیاوریم كه من مربی ایرانی احساس كنم چیزی از مربی تیم ملی یاد می گیرم. بهتر است از این پس نتیجه گرایی را مقداری كنار بگذاریم.

به هر حال یك نسل والیبال كه خیلی هم زحمت كشیدند و به طرز خوبی باید از آنها تقدیر كرد كنار می روند و ما در محل گذر قرار داریم. در چنین شرایطی نیاز به یك مربی خوب و برنامه ۲ ساله داریم و البته دست كم در این ۲ سال نتیجه گرایی را از فكرمان پاك كنیم، اما اگر قرار است فدراسیون مربی درجه یك دنیا نیاورد، مربی داخلی كارایی بیشتری دارد. پیشنهاد می كنم فدراسیون والیبال تمرینات و تاكتیك های همه رده ها را همسان كند. هم اكنون مانده ایم كه مثل اروپای غربی باشیم، اروپای شرقی را موردنظر قرار بدهیم یا برویم سراغ شرق آسیا؟ این قدرت را در داورزنی وهمكارانش می بینم كه بتوانند راه اصولی را پیشه كنند.

● جمشید حمیدی: ملاحظات را كنار بگذاریم

در بررسی شرایط تیم ملی به نظر می رسد مشكلات جسمانی در درجه اول بیش ازهر چیز دیگری در دوحه نمود پیدا كرد. پیش از اعزام تیم به ژاپن و دوحه نیز اعتقاد بیشتر كارشناسان بر این بود كه دو تیم مجزا را به این دو تورنمنت بسیار سنگین ارسال كنیم. خودم بر این باور بودم تیم اصلی به رقابت های جهانی برود و تیم امید را روانه بازی های آسیایی كنیم، ولی متأسفانه مسئولان قبلی فدراسیون طوری برنامه ریزی كردند كه یك تیم به هر دو رقابت اعزام شود. از نظر بدنی هم پیش بینی ها اشتباه از آب درآمد. اوج آمادگی بازیكنان تیم كشورمان در بازی با ایتالیا بود و هرچه به پایان رقابت های جهانی رسیدیم توان بچه ها كمتر شد این در حالی بود كه مربی بدنساز تیم ملی می گفت در دوحه به اوج می رسیم. بازی با كره هم گواه ادعای ماست. وقتی بدن بازیكنان آماده نباشد تیم شاداب نیست. البته كره هم خسته بود، ژاپن و قزاقستان نیز همین طور. ولی آنها با تاكتیك مارا بردند. در واقع این مربی كره بود كه ما را برد. آقای «كیم» سرمربی كره كه سابقه مربیگری در ایتالیا را دارد می دانست با حضور نادی در دفاع میانی خوب هستیم تاكتیك خود را قدرتی كرد و بازی را به كنار آنتن كشاند، اما راه مقابله با آن را بلد نبودیم.

بعضی ها سن بازیكنان را ملاك قرار داده اند ولی من مخالف این عقیده ام. كره ۳ بازیكن قدرتی بالای ۳۰ سال داشت، معدل سنی هر دو تیم هم ۲۶‎/۴ بود. پس این بهانه پذیرفتنی نیست. البته قرعه كشی را هم نادیده نگیریم كه ایران و ژاپن را قربانی كرد.

علی رضایی

---