دسته بندی شخصیت انسانها

آدمها را برحسب خصوصیات اخلا قی شان دسته بندهای گوناگونی کرده اند ولی یک دسته بندی جالب هم می تواند بر حسب ظاهر و باطن آنها باشد براین اساس و پایه آدمها در چهار دسته قرار می گیرند:
۱) …

آدمها را برحسب خصوصیات اخلا قی شان دسته بندهای گوناگونی کرده اند ولی یک دسته بندی جالب هم می تواند بر حسب ظاهر و باطن آنها باشد براین اساس و پایه آدمها در چهار دسته قرار می گیرند:

۱) آدمهای خوش ظاهر و خوش باطن:

این دسته از آدمها مصداق بارز ضرب المثل« رنگ رخساره گواهی دهد از سر ضمیر» قرار می گیرند و صورت ظاهر آنها با سر درونی شان هماهنگ و همخوان است. چنین آدمهایی هم از دنیا خیر می بینند هم از آخرت. محبوب عالمند و مقبول خاص وهر چند پیچیدگی دنیای ماشینی معاصر می رود که از آدمهای مزبور وجودی رویایی و غیر واقعی بسازد که چون«دیوژن» فیلسوف باید در روز روشن با چراغ دنبالشان جست که:

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

تشخیص افتراقی اینگونه افراد از دسته ای که متعاقبا اعلا م خواهد شد همواره به سهولت امکان پذیر نیست.

۲) آدمهای خوش ظاهر و بد باطن:

اینگونه افراد را به القاب عدیده ای موصوف کرده اند چون:«مار خوش خط و خال» و « افسونگر ظاهر فریب». عامه مردم از این جور آدمها بیزارند و عقیده دارندکه آراستگی ظاهری آنها رنگ و لعابی ریاکارانه دارد و نه تنها خصلتی نیکو به شمار نمی آید که بسیار هم نکوهیده و زشت است. به زعمی، عدم آن به از وجود، چنین افرادی متاسفانه به طور فزاینده ای در جامعه کنونی ما مدارج عالیه ترقی را طی می کنند و در بسیاری از مواضع و موقعیت ها رخنه می نمایند اما هر مکانی را اشغال کنند هرگز در قلب ها جایی نخواهند داشت.

۳) آدم های بد ظاهر و خوش باطن:

اینها افرادی پاک سرشت و خوش فطرتند ولی گوشت تلخ و بدن زبان و تند خو و کژ رفتار. همواره چوب زبان خود را می خورند نه اهل و عیال در خانه از دست این آدم ها در آسایشند و نه در جامعه. از سر و همسایه و رفیق و نارفیق همه را از خود می رانند. با این وجود جامعه به خاطر همان طینت خوبشان آنها را تحمل می کند و در جایی هم اگر سو» تفاهمی پیش آید خواهند گفت: بر وی ببخشایید. ظاهرش را نگاه نکنید قلب او چون آئینه است! این قبیل افراد گر چه برعکس آدم های خوش ظاهر و بد باطن که کامیاب و کامروایند در اجتماع شکست خورده و از هر سو رانده شده اند ولی عامه مردم همین آدم های بد ظاهر و خوش باطن را از آدم های خوش ظاهر و بد باطن بهتر می دانند.

۴) آدم های بد ظاهر و بد باطن:

این افراد هر چند باز بهتر از خوش ظاهر و بد باطند ولی چون از آن وجاهت (گر چه گول زننده) بی بهره اند به معنای واقعی «ابلیس» به شمار می آیند! در حقیقت درونشان خود آنها را می خورد، بیرونشان مردم را! هم خودشان بدبختند و هم اطرافیان او از دست وی آسایشی ندارند. اینجا نیز ضرب المثل «رنگ رخساره گواهی دهد از سر ضمیر» مصداق واقعی خود را پیدا کرده است منتها در جهت منفی. بگذاریم این شیشه خرده ها را از وجود خود زایل کنیم و درکسوت انسان های پاک نهاد و خوش رفتار که همانا دسته اول یعنی خوش ظاهر و خوش باطن هستند در آییم.

هر چند مولا نا در ادامه بیت بالا فرموده است:

گفت یافت می نشود گشته ایم ما

گفت آن که یافت می نشود آنم آرزوست

نویسنده : دکتر عبدالحمید حسین نیا