متن کامل قرار اتهامی علیه قذافی و مسئولین لیبی برای ربودن امام موسی صدر

متن کامل قرار اتهامی علیه قذافی و مسئولین لیبی به جرم تحریک و تشویق و مشارکت در ربودن در امام موسی صدر و دو همراهش منتشر شد

متن کامل قرار اتهامی علیه قذافی و مسئولین لیبی به جرم تحریک و تشویق و مشارکت در ربودن در امام موسی صدر و دو همراهش منتشر شد.

قاضی تحقیق دادگاه عالی لبنان، سمیح الحاج، در قضیه ربودن امام موسی صدر و دو همراهش، شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین قرار اتهامی صادر کرد که براساس آن، اتهامات را متوجه معمر قذافی، و هفده تن از مسئولین لیبی به جرم تحریک و تشویق و مشارکت در ربودن امام و دو همراهش کرده است.

متن کامل قرار صادره به شرح زیر است. این قرار در تاریخ ۲۰۰۸.۸.۲۱ صادر شده و متن آن اکنون منتشر می شود:

قرار شماره ۱/۲۰۰۸- دادگاه عالی

اینجانب سمیح الحاج، قاضی تحقیق دادگاه؛

پس از بررسی‌های صورت گرفته:

- بنا بر حکم شماره ۳۷۹۴ مورخ ۴/۲/۱۹۸۱ دایر بر احاله قضیه «اقدام علیه امنیت ملی» که در نتیجه ربودن امام موسی صدر و دو همراهش، شیخ محمد یعقوب و روزنامه نگار، عباس بدرالدین در دادگاه عالی صادر شده؛

- و بنا بر دستور وزیر محترم دادگستری به شماره ۷۲ مورخ ۶/۲/۱۹۸۲ مبنی بر تعیین قاضی طربیه رحمه به عنوان قاضی تحقیق در این قضیه؛

- و بنا بر قرار صادره از قاضی تحقیق، طربیه رحمه، به تاریخ ۱۸/۱۱/۸۶ ۱۹که بر اساس بررسی دادستان کل در تاریخ ۶/۱۱/۸۶ ۱۹دستگاه قضایی لبنان را در این قضیه صالح دانسته و صدور دستور مفتوح ماندن پرونده برای شناسایی عاملین، محرکین و شرکای جرم در جنایت موضوع دعوی؛

- و بنابر درخواست دادستان کل از قاضی تحقیق در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۴ مبنی بر لغو دستور بایگانی صادره در تاریخ ۱۸/۱۱/۱۹۸۶ و صدور دستور تحقیق مجدد که در تاریخ ۱۴/۹/۲۰۰۶ مجدداً از سوی دادستان کل بر آن تاکید شد؛

- و بنا بر درخواست استعفای صادره از قاضی تحقیق، طربیه رحمه، به تاریخ ۳/۸/۲۰۰۴؛

ـ و بنا بر دستور وزیر محترم دادگستری به شماره ۸۱۲ به تاریخ ۳۱/۸/۲۰۰۴ مبنی بر تعیین قاضی سهیل عبدالصد به عنوان قاضی تحقیق در این قضیه به جای قاضی طربیه رحمه؛

ـ و بنابر درخواست استعفای قاضی سهیل عبدالصمد به تاریخ ۳/۴/۲۰۰۶؛

ـ و بنابر دستور وزیر محترم دادگستری به شماره ۶۲۵ به تاریخ ۳/۷/۲۰۰۶ مبنی بر تعیین اینجانب (سمیح الحاج) به عنوان قاضی تحقیق در این قضیه؛

ـ و بنا بر گزارش سفر هیئت امنیتی لبنان به رم در تاریخ ۳۱/۱۰/۱۹۷۸؛

ـ و بنابر گزارش سفر هیئتی از سوی حکومت لبنان به ایتالیا در تاریخ ۲۴/۸/۲۰۰۶ برای پیگیری قضیه ربودن امام صدر و دو همراهش؛

ـ و بنابر گزارش کمیته کارشناسان که از سوی اینجانب تشکیل شد و آقایان میشل جدعون، محمد علی مراد و محمود الفقیه اعضای آن بودند؛

ـ و بنابر قرار صادره از سوی اینجانب به تاریخ ۲۸/۸/۲۰۰۷؛

ـ و بنابر دادخواست شماره ۱ به تاریخ ۲۱/۲/۱۹۸۱ و بنابر توضیح صادره از دادستانی کل به تاریخ ۲۱/۱۰/۱۹۸۶ و بنابر ادعانامه دادستانی کل به تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷ و همچنین بنابر همه اوراق و تحقیقات؛

روشن شد که اتهام متوجه مدعی علیهم زیر است:

۱) سرهنگ معمر بن محمد ابومنیار القذافی، نام مادر: عایشه، متولد شهر سرت در تاریخ ۱۹۴۳، تابعیت لیبی، در تاریخ ۲۳/۴/۲۰۰۸،حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۲) المرغنی مسعود التومی، راننده اداره تشریفات وزارت امور خارجه، نام مادر: فایزه، متولد شهر جنزور در تاریخ ۱۹۴۸، تابعیت لیبی، در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷ حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۳) احمد محمد الحطاب، کارمند دبیرخانه کنگره خلق در طرابلس، نام مادر: فاطمه، متولد ۱۹۴۶، تابعیت لیبی در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷ حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۴) الهادی ابراهیم مصطفی السعداوی، مشاور مدیر آلیتالیا در فرودگاه طرابلس و مسئول مراقبت پرواز هواپیما، نام مادر: عایشه متولد ۱۹۴۶، تابعیت لیبی در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷، حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۵) عبدالرحمن محمد غویله، ستوان یکم اداره کل اتباع خارجی و پلیس گذرنامه، مأمور در بخش خروجی فرودگاه، نام مادر: لطیفه، متولد ۱۹۵۰، تابعیت لیبی در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷، حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۶) محمد خلیفه سحیون، مدیر اداره نیروی انسانی در شرکت اکسید ناتال طرابلس، نام مادر: عنایه، متولد ۱۹۳۱ شهر عزیزیه، تابعیت لیبی در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷، حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۷) عیسی مسعود عبدالله المنصوری، کارمند مؤسسه توسعه برق که هم اکنون افسر وظیفه است، نام مادر: حوریه، متولد ۱۹۴۹، تابعیت لیبی در تاریخ ۲/۸/۲۰۰۷ حکم جلب وی صادر شده و همچنان متواری است.

۸) محمود محمد بن کوره، کاردار سفارت لیبی در لبنان در سال ۱۹۷۸، تابعیت لیبی فاقد سایر اطلاعات.

۹) احمد الاطرش، نماینده وزارت خارجه لیبی در سال ۱۹۷۸، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۰) عبدالسلام جلود، نخست وزیر لیبی در سال ۱۹۷۸، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۱) عیسی البعباع، نماینده وزارت خارجه لیبی در سال ۱۹۷۸، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۲) عاشور الفرطاس، رئیس اداره سیاسی وزارت خارجه لیبی، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۳) علی عبدالسلام التریکی، مشاور قذافی، وزارت خارجه لیبی، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۴) احمد شحاته، رئیس دفتر روابط خارجی در دبیرخانه کنگره خلق در سال ۱۹۷۸، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۵) احمد مسعود صالح ترهون، کارشناس اداره مهاجرت و گذرنامه در فرودگاه طرابلس از ۲ فوریه ۱۹۷۸ تا ۲۴/۳/۷۹ ۱۹در اداره کل، متولد ۱۹۴۶، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۶) ابراهیم خلیفه عمر، ستوان یکم در بخش امنیت فرودگاه، متولد ۱۹۳۳ تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۷) محمد علی الرحیبی، سرگرد در پلیس آگاهی لیبی، تابعیت لیبی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۸) محمد ولد دادا، سفیر موریتانی در لیبی در سال ۱۹۷۸، تابعیت موریتانی، فاقد سایر اطلاعات.

۱۹) هر شخص دیگری که در تحقیقات متهم شناخته شود.

افراد نامبرده بالا در خارج از خاکهای لبنان و در تاریخی که شامل مرور زمان نشده است، اقدام به ربودن و سلب آزادی امام موسی صدر و دو همراهش شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین، روزنامه نگار، کرده‌اند. که در نتیجه آن اقدام لبنان در معرض فتنه و آشوبهای مذهبی و نزاع میان طوایف قرار گرفت.

جرائمی که از آنها نام برده شد در آیین نامه شماره ۲۷ مصوب تاریخ ۵/۳/۱۹۵۹ و مواد ۵۶۹، ۴۵۰، ۴۵۹/ ۴۵۴، ۳۹۲، ۴۰۸، ۲۱۳، ۲۱۷، ۲۱۸، ۲۱۹، ۳۰۸، ۳۰۷ قانون مجازات لبنان برای آنها مجازات تعیین شده است.

در نتیجه تحقیقات روشن شد که:

الف) درباره وقایع و اتفاقات:

امام موسی صدر شخصیت بارز و معروفی در سطح جهان عرب و اسلام است. خاصه که او عالم دینی برجسته و روشنی است که مجلس اعلای شیعیان را تأسیس و رهبری کرد و مقاومت لبنانی را ضد دشمن اسرائیلی بنیان نهاد. هر کس او را می‌شناخت به سبب ویژگی‌های شخصی‌اش به او احترام می‌گذاشت. در مساجد و کلیساها و انجمنها حاضر می‌شد و سخنرانی می‌کرد. منادی عدالت در مسایل ملی لبنان و نیز برای انسان بود؛ انسان در هر کجا که باشد.

از جنبه توانایی‌ها، امام موسی صدر فارغ التحصیل رشته حقوق است؛ وی لحظه‌ای برای مطالبات شخصی خود تلاش نکرد. ایشان با دو همراهش دچار بدترین سرنوشتی شدند که برای انسان امکان دارد؛ ربوده شدن اجباری، با گذشت بیش از سی سال بدون هیچ اطلاعی از ایشان یا کشف سرنوشت شان. اتفاقی که برای خانواده و دوستداران آنها رنجی دردناک است که تا به امروز استمرار دارد.

از آغاز بحران لبنان در سال ۱۹۷۵ امام موسی صدر دغدغه وحدت و یکپارچگی لبنان را داشت؛ یکپارچگی سرزمین و ملت و نهادها را. ایشان از هر راهی برای اقناع طرفهای درگیر از کشتار و ویرانی بیشتر کشور خود فروگذار نکرد. حتی گفت: «اگر از من خواسته شود خویش را قربانی کنم تا لبنان باقی بماند، لحظه‌ای درنگ نخواهم کرد.» هنگامی که تلاشهای ایشان به نتیجه نرسید، به سفر رفت و با هر کس که در او توانی برای کمک به پایان دادن وضع ناگواری که کشور به آن دچار شده بود می‌دید، گفتگو کرد.نتیجه آن گفتگوها برپایی اجلاس سران در ریاض و قاهره بود.

امام صدر احساس می‌کرد توطئه‌ای برای تجزیه لبنان و ایجاد دولتی اسلامی وجود دارد؛ سرهنگ معمر قذافی از طرفداران و حامیان این تفکر بود. در حالی که موضع امام روشن و قاطع مخالف تفکر ایجاد این دولت بود. امام صدر اصرار داشت که لبنان میهن نهایی همه شهروندان مسیحی است، همانطور که میهن مسلمانان است. این اختلاف عقیده به تیرگی روابط میان امام و رژیم لیبی انجامید که به هنگام دیدار امام با معمر قذافی در سال ۱۹۷۵ به هنگام بازدید از لیبی به وضوح آشکار شد.

امام موسی صدر به هنگام دیدار از الجزایر و دیدار با رئیس جمهور آن کشور، هواری بومدین با درخواست وی برای سفر به لیبی و دیدار با سرهنگ قذافی مواجه شد. بنابراین امام به رغم میل خود و به درخواست رئیس بومدین که از یکی از معاونانش خواست فوراً مقدمات سفر امام را به لیبی مهیا کند، به آن کشور سفر کرد؛ حتی رئیس بومدین در نوشته‌های خود گفته است که اخلاقاً مسئول قضیه ربودن امام و دو همراهش است.

پس از بازگشت امام از الجزایر در تاریخ ۲۸/۷/۱۹۷۸، کاردار لیبی در لبنان، مدعی علیه، محمود بن‌کوره دعوت رسمی را برای دیدار از لیبی به امام موسی صدر تقدیم کرد. خرج سفر نیز بر عهده سفارت لیبی بود، (نامه سفارت لیبی به تاریخ ۲۴/۸/۱۹۷۸ در شرکت هوایی الشرق الاوسط موجود است.)

در تاریخ ۲۰/۸/۱۹۷۸ امام به کاردار لیبی اعلام کرد که مایل است سفر در تاریخ ۲۵/۸/۱۹۷۸ صورت پذیرد و اعلام کرد ناگزیر است لیبی را پیش از ۱/۹/۱۹۷۸ ترک کند، چرا که همسرش بیمار و در فرانسه تحت درمان است. نیز باید برای پیگیری کارهای مهم به لبنان بازگردد. همچنین اسامی اعضای هیئت همراه اعلام شد.

در تاریخ ۲۵/۸/۱۹۷۸ امام و دو همراهش با پرواز شرکت هواپیمایی الشرق الاوسط به لیبی رفتند. در شمار بدرقه کنندگان در فرودگاه بیروت، مدعی علیه، کاردار لیبی در لبنان، محمد بن کوره، حضور داشت و در فرودگاه طرابلس نیز از سوی مدعی علیه، احمد شحاته، رئیس دفتر روابط خارجی کنگره خلق، مورد استقبال قرار گرفتند. امام و دو همراهش در هتل الشاطیء طرابلس به عنوان میهمانان رسمی حکومت لیبی اقامت گزیدند.

هدف از دیدار امام صدر و دو همراهش از لیبی که با آغاز آماده سازی برای جشنهای انقلاب لیبی، در ابتدای ماه سپتامبر، مصادف شده بود، صرفاً دیدار با سرهنگ قذافی و مسئولین لیبی و گفتگو درباره مسائل لبنان بوده است. پس از آن امام قصد داشت به فرانسه سفر کند تا از سلامتی همسرش که تحت معالجه بود، اطمینان یابد. این مسئله همچنین از متن نامه‌ای که امام در بعدازظهر ۳۰/۸/۱۹۷۸ توسط آقای نزار علی برای خانواده‌ خود فرستاد، مشخص می‌شود. در آن نامه آمده است که امام روز شنبه یا یکشنبه یعنی دوم یا سوم سپتامبر به پاریس می‌رسد. ضمناً می دانیم که امام ویزای مکرر فرانسه را از سفارت فرانسه در بیروت در تاریخ ۲۵ ژوئیه ۱۹۷۸ گرفته بود که تا ماه دسامبر همان سال اعتبار داشته است. همچنین شیخ محمد یعقوب نیز که قصد داشت به همراه امام به فرانسه برود، ویزای فرانسه را از سفارت آن کشور در بیروت گرفته بود. اما عباس بدرالدین، روزنامه نگار، چنین ویزایی نداشت.

زمانی که امام و همراهانش در هتل الشاطیء اقامت داشتند، اتفاقاً شخصیتهای لبنانی از جمله آقایان: طلال سلمان، منح الصلح، بشاره مرهج، اسعد المقدم، محمدقبانی و بلال الحسن نیز حضور داشتند، که برای شرکت در جشنهای انقلاب لیبی در اول ماه سپتامبر به آن کشور سفر کرده بودند.

● قطع تماسهای تلفنی

از زمان رسیدن امام و دو همراهش به لیبی تا ربوده شدنشان، بر خلاف عادت امام در سفرهای خود، ایشان هیچ تماس تلفنی با مجلس اعلای شیعیان یا خانواده و یا دوستان خود نگرفته است. وضعیت دو همراه ایشان نیز به همین صورت است. با اینکه آقای عباس بدرالدین برای پوشش خبری این سفر در خبرگزاری خود، با امام همراه شده بود.

همچنین روزنامه‌های لیبیایی و رسانه‌های آن کشور هم این سفر را نادیده گرفتند و هیچ اشاره‌ای حتی گذرا به آن نکردند، علی رغم آنکه سفر، رسمی بود. تا بدانجا که حتی کاردار سفارت لبنان در لیبی و شاهد پرونده، آقای نزار فرحات، تا سه روز پس از رسیدن امام و دو همراهش از حضور ایشان خبر نداشت. کاردار لبنان در تاریخ ۲۸/۸/۱۹۷۸ و پس از تماس آقای عباس بدرالدین با او و تمایل به حضور در سفارت و دیدار با وی از حضور آنها خبردار شد.

پس از این تماس استاد بدرالدین به همراه آقایان منح الصلح و بشاره مرهج به سفارت رفتند و با کاردار دیدار کردند. کاردار لبنان پس از این ملاقات دریافت که آنان پس از طرابلس به پاریس خواهند رفت. بنابراین متوجه شد که نیازمند اخذ روادید سفر برای ورود به فرانسه هستند. بدرالدین، منح الصلح و مرهج از کاردار خواستند، با ارسال نامه‌هایی برای آنان از سفارت فرانسه در طرابلس روادید اخذ کند. کاردار سفارت لبنان یکی از کارمندان محلی سفارت به نام عایشه رحمه را مأمور کرد که این مسئله را پیگیری و نامه‌های لازم را آماده کند. کارمند محلی سفارت از آنان می‌خواهد عکسهای خود را به او بدهند تا به درخواست الصاق کند. در این هنگام آقایان الصلح و مرهج برای آوردن عکس سفارت را ترک می‌کنند و آقای عباس بدرالدین می‌ماند. آقای فرحات از آقای بدرالدین می‌پرسد که چه تاریخی به طرابلس رسیده‌اند و پس از آن تلفنی با امام موسی صدر تماس می‌گیرد. عباس بدرالدین نیز گذرنامه و عکسهای خود را به کارمند محلی سفارت می‌دهد تا برای او ویزای فرانسه بگیرد و بعد سفارت را ترک می‌کند.

حوالی ساعت هشت و نیم شب ۲۸/۸/۱۹۷۸ آقای فرحات، کاردار سفارت، به محل اقامت امام در هتل الشاطیء می‌رود و با ایشان دیدار می‌کند. در این دیدار امام به آقای فرحات تأکید می‌کند که ماندنش در لیبی منوط به مشخص شدن زمان دیدارها است؛ اگر زود انجام شود یا حتی اگر گفته شود ملاقاتی انجام نمی‌شود، لیبی را ترک می‌کند و به فرانسه خواهد رفت. در این دیدار کاردار سفارت لبنان تأکید کرد که روادید ورود امام و شیخ محمد یعقوب به فرانسه معتبر است.

غروب ۲۹/۸/۱۹۷۸جلسه‌ای درباره کتاب سبز برگزار شد که مدعی علیه، معمر قذافی و آقایان: منح الصلح، محمد قبانی، بلال الحسن، اسعد المقدم و بشاره مرهج در آن حضور داشتند که جلسه تا نیمه شب ادامه یافت.می‌دانیم که این هیئت پس از امام و دو همراهش یعنی در تاریخ ۲۶/۸/۱۹۷۸ به طرابلس رسیده بودند.

پس از پایان جلسه و بازگشت هیئت مذکور به هتل، به هنگام سحر آقای عباس بدرالدین را دیدند و از او شنیدند امام سحری را میل کرد‌ه‌اند. آنها نزد امام رفتند و از ایشان شنیدند که همان شب زمان دیدار با سرهنگ معمر قذافی بوده اما نیمه شب تماس گرفته‌اند که: قرار لغو شده و به وقت دیگری موکول شده است.

غروب ۳۰/۸/۱۹۷۸ کاردار لبنان، آقای نزار فرحات، ضیافت افطاری به مناسبت حضور امام برپا کرد که شیخ محمد یعقوب و آقای عباس بدرالدین، منح الصلح و هیئت لبنانی دعوت شده به جشنهای لیبی و آقای سفیر، ژوزف سلامه، در آن حضور داشتند. پس از افطار امام اجازه خواست تا ضیافت را ترک کند. امام به انتظار ماشین تشریفات نماند و با تاکسی به هتل بازگشت چرا که منتظر تلفن یا دعوت برای دیدارهای رسمی بود که گفته بودند ممکن است در هر لحظه‌ای انجام شود.

● دیدار با قذافی

عادت سرهنگ قذافی بر این است که به هنگام دیدار با هر شخصیتی به مشاورین خود می‌گوید از آن شخصیت بخواهند در هتل یا مکانی که به راحتی بتوان با او تماس گرفت، منتظر بماند تا زمان ملاقات را که معمولاً بلافاصله پس از تماس است، به وی اعلام کنند. بنابراین امام ناراحت و معذب بود چرا که پنج روز از حضورش در هتل می‌گذشت اما هنوز با سرهنگ قذافی دیدار نکرده بود.

صبح روز ۳۱/۸/۱۹۷۸ امام صدر به شاهد پرونده، اسعد المقدم، خبرنگار گفت به لبنان بازخواهد گشت چرا که هنوز زمانی برای دیدار با قذافی مشخص نشده، ضمن آنکه آقای اسعد المقدم، امام صدر و دو همراهش را حوالی ساعت یک ظهر دیده که هتل را ترک می‌کنند. او از صحبت کوتاه با آقای عباس بدرالدین دریافت. که آنان برای دیدار با قذافی می‌روند. این آخرین باری بود که امام و دو همراهش مشاهده شده‌اند.

امام و دو همراهش بعدازظهر ۳۱/۸/۱۹۷۸، عملاً با سرهنگ قذافی دیدار کرده‌اند و ملاقات نیز نه تنها دوستانه نبوده، بلکه بسیار طوفانی بوده. علت آن هم اختلاف عقیده سیاسی و دینی با قذافی بوده است. امری که منجر شد قذافی به اطرافیانش بگوید: «اینها را بگیرید» و از آن لحظه تاکنون هیچ اثری از امام و دو همراهش نیست.

شاهد پرونده، آقای نزار فرحات، تاکید می‌کند که بعدازظهر ۳۱/۸/۱۹۷۸ به هتل الشاطیء رفته اما امام و دو همراهش را ندیده. وی گذرنامه‌های آقایان عباس بدرالدین و منح الصلح را به آقای بشاره مرهج می‌دهد. آقای نزار فرحات غروب همان روز به هتل باز می‌گردد و تلاش می‌کند با اتاق‌های امام صدر و دو همراهش تماس بگیرد، اما نتیجه‌ای نمی‌گیرد. سپس کارمندان هتل به او خبر دادند امام و همراهانش اکنون در هتل نیستند. صبح روز بعد دوباره تلاش کرد با امام یا یکی از همراهانش تماس بگیرد اما یکی از کارمندان هتل به او گفت امام و دو همراهش هتل را ترک کرده‌اند.

همانطور که گفته شد امام صدر عادت داشت هنگام سفر هر روز با مجلس اعلای شیعیان لبنان و خانواده‌اش تماس بگیرد، اما سپری شدن چند روز بدون تماس، همه را نگران، مضطرب و ترسان کرده بود. بنابراین از سوی مجلس اعلای شیعیان با رئیس جمهور وقت، مرحوم الیاس سرکیس، و جناب نخست وزیر، دکتر سلیم الحص، تماس گرفتند که آنان را از مسئله باخبر سازند. جناب رئیس جمهور، سرکیس، چندین بار کوشید تا تلفنی با سرهنگ قذافی صحبت کند، اما نتوانست. بنابراین دستور داد دبیرکل هیئت دولت لبنان، دکتر عمر مسیکه، به همراه دو افسر از اداره دوم ارتش، سرگرد نبیه فرحات و سروان نصوح مرعب به لیبی بروند. کادار سفارت لیبی در لبنان، مدعی علیه، محمود بن کوره، در ابتدا در صدور ویزای لیبی کار شکنی می‌کرد و آن را کش می‌داد، بالاخره پس از تماسهایی تنها به دبیر کل کابینه، ویزا داد و برای دو افسر نامبرده ویزا صادر نکرد.

نخست وزیر لیبی، مدعی علیه، سرگرد عبدالسلام جلود نیز برای مشخص کردن زمان ملاقات بسیار معطل کرد اما در نتیجه تهدید دکتر عمر مسیکه بر ترک لیبی و انعکاس مسئله در لبنان و در موضع رسمی دولت، برای دیدار با سرگرد جلود وقت ملاقاتی مشخص شد. وی در ابتدای دیدار اقدام به ربودن امام صدر را عجیب می‌شمرد. وی وعده داد برای پایان دادن به این وضعیت از هیچ کوششی فروگذار نخواهد کرد. سرگرد جلود به دکتر مسیکه اطلاع داد که امام صدر و همراهانش با هواپیمای شرکت آلیتالیا به شماره ۸۸۱ به ایتالیا رفته‌اند. وی گفت این سفر ساعت هشت و نیم شب ۳۱/۸/۱۹۷۸ انجام شده و آنان ناگهانی و بدون اطلاع مراجع رسمی در لیبی سفر کرده‌اند. باید اشاره کرد که هیئت امنیتی متشکل از افسران، فرحات و مرعب، برای بررسی تحقیقات ایتالیا به رم رفتند و نتوانستند وارد خاک لیبی شوند.

ناپدید شدن امام موسی صدر تنها سبب نگرانی بسیار در مجلس اعلای شیعیان و خانواده و دوستان امام نبود، بلکه دستگاههای رسمی لبنان از طریق کانالهای دیپلماتیک از مقامات ایتالیایی خواستند در این باره تحقیق کنند. دادستانی کل ایتالیا در رم عملاً در دو مرحله اقدام به تحقیق کرد. مرحله اول در تاریخ ۲۴/۹/۱۹۷۸ و مرحله دوم در تاریخ ۲۳/۹/۱۹۸۱ بود. این دادستانی در تاریخ ۲۰/۱۲/۱۹۸۱ از قاضی تحقیق در رم درخواست کرد پرونده را بایگانی کند. چرا که برای دادستانی محرز شده بود امام موسی صدر و دو همراهش به رم نیامده‌اند؛ و افرادی که وارد خاک ایتالیا شده‌اند، خود را به جای آنان جا زده‌ و نام و هویت امام و دو همراهش را به دروغ بر خود گذاشته‌اند. بنابراین در نهایت در تاریخ ۲۸/۱/۱۹۸۲ قاضی تحقیق در شهر رم تصمیم گرفت به همین دلایل، پرونده را بایگانی کند.

بیروت - ۲۱/۸/۲۰۰۸

سمیح الحاج، قاضی پرونده

ترجمه: علیرضا محمودی

---