سازمان ملل یادبود هولوکاست , بی اعتنایی به حقایق

سال گذشته مجمع عمومی سازمان ملل, قطعنامه ای را تصویب کرد که بر اساس آن ۲۷ ژانویه را روز جهانی هولوکاست نام گذاری کرد

سال گذشته مجمع عمومی سازمان ملل، قطعنامه ای را تصویب کرد که بر اساس آن ۲۷ ژانویه را روز جهانی هولوکاست نام گذاری کرد. این قطعنامه که روز سه شنبه اول نوامبر سال ۲۰۰۵ از سوی مجمع عمومی و با لابی گری اسرائیل ، "جان داندروف" سفیر اسبق آمریکا در سازمان ملل و"تام لنتوس" سناتور یهودی آمریکایی و همچنین گروههای یهودی به اتفاق آرا به تصویب رسید از پشتیبانی ۱۰۴ کشور برخوردار بود.

این قطعنامه هرگونه تجدید نظر در این موضوع را که از آن به انکار هولوکاست یاد می کنند رد می کند و کشورها را تشویق می کند تا برنامه های آموزشی در باره هولوکاست را توسعه دهند.

کامل قطعنامه مذکور به شرح زیر است:

●قطعنامه پذیرفته شده از سوی مجمع عمومی

[بدون ارجاع به کمیته اصلی (A/۶۰/l/۱۲Add.l)]

۷۰/۶۰ یادبود هولوکاست

●مجمع عمومی:

با تائید مجدد اعلامیه جهانی حقوق بشر که بیان می دارد هر کسی ، بدون هیچ نوع تمایزی نظیر نژاد ، مذهب یا دیگر وضعیت مستحق داشتن حقوق و آزادی های موضوعه در آن می باشد.

یادآوری آوری می شود که ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر برای هر کسی حق حیات، آزادی و امنیت شخصی دارد قایل است.

همچنین یاد آور می شود که ماده ۱۸ میثاق بین المللی حقوق سیاسی و مدنی، که نیزبرای هرکسی داشتن آزادی عقیده ، وجدان و مذهب قائل است ، و یادآور می شود که تاسیس اصول منشور سازمان ملل ،« برای نجات موفقیت آمیز نسل بعدی از شلاق جنگ» شاهدی بر ارتباط ماندگار( پاک نشدنی) بین سازمان ملل و تراژدی منحصر بفرد جنگ جهانی دوم است.

همچنین یادآوری می شود که توافق در خصوص ممانعت از نسل کسی و تنبیه جنایت نسل کشی برای این منظور صورت می گیرد که از تکرار چنین اعمالی نظیر آنچه که توسط رژیم نازی صورت داد، پرهیز شود.

همچنین با یادآوری مقدمه اعلامیه جهانی حقوق بشر که بیان می دارد عدم رعایت حقوق بشر به تحقیر این حقوق با اعمال وحشیانه منجر می شود که وجدان بشری را جریحه دارد می کند.

با یادآوری این حقیقت که نشست شصتمین سال شکست رژیم نازی برگزار خواهد شد.

با یاد آوری بیست و هشتمین نشست ویژه مجمع عمومی ، یک واقعه منحصر به فرد ، که به مناسبت شستمین سالگرد آزادی بازداشتگاه های اسرای جنگی نازی برگزار شد، با افتخار به شجاعت و فداکاری سربازانی که آن بازداشتگاه را آزاد کردند، با تائید اینکه هولوکاست که منجر به کشتار یک سوم از یهودیان به همراه تعداد بی شماری از دیگر اقلیت ها شد، برای همیشه یک هشدار به تمامی مردم نسبت به خطرات ، تنفر، تعصب، نژاد پرستی و غرض ورزی خواهد بود.

۱) سازمان ملل تصمیم دارد روز ۲۷ ژانویه را به عنوان روز جهانی قربانیان هولوکاست تعیین کند.

۲) مصراً از دولت ها می خواهد که برنامه های آموزشی نظیر درس هولوکاست را تدوین نمایند تا بتوانند از تکرار چنین فاجعه ای در آینده ممانعت بعمل آورند و در این زمینه گروه کاری بین المللی در خصوص آموزش ، یادبود و تحقیقات مربوط به هولوکاست را مورد تمجید قرار می دهد.

۳) هر نوع انکار هولوکاست را به عنوان واقعه ای تاریخی ، چه به صورت کامل و چه به صورت جزئی قابل پذیرش نیست.

۴) آن دسته از دولت ها را که فعالانه نسبت به نگهداری مکان هایی کرده اند که به عنوان اردوگاه های مرگ، بازداشت گاههای اسرای جنگی ، اردوگا ههای کار اجباری زندانیان زمان هولوکاست درخدمت نازی ها بود،مورد ستایش قرار می دهد.

۵) بدون هیچ ملاحظه ای تمام اشکال عدم تحمل مذهبی، تحریک ، اذیت یا خشونت علیه اشخاص یا جوامع، بر اساس قومیت ، یا عقاید مذهبی، هر موقع که اتفاق بیفتد محکوم می نماید.

۶) از دبیرکل سازمان ملل در خواست می کند تا برنامه ای را برای کمک به موضوع "هولوکاست و سازمان ملل" تدوین نموده؛ و همچنین تدابیری را برای بسیج جامعه مدنی در راستای آموزش و یادبود هولوکاست، اتخاذ کند تا بتواند در آینده از بروز چنین اقدامات نسل کشی جلوگیری کند؛دبیر کل از زمان تصویب این قطعنامه شش ماه فرصا دارد تا به مجمع عمومی در باره وضعیت آن گزارش دهد و پس از آن در خصوص اجرای آن برنامه در شصت و سومین نشست (مجمع عمومی) گزارشی ارائه کند.

●چهل و دومین نشست عمومی ۱ نوامبر ۲۰۰۵ سازمان ملل و بی اعتنایی به حقایق:

تصویب این قطعنامه در حالی در سازمان ملل صورت گرفت که بسیاری از مورخینی که ابعاد مختلف این واقعه را زیر سؤال برده بودند در زندان به سر می بردند و شنیدن این خبر از سوی روشنفکران جهان و کسانی را که به آزادی تحقیق و تفحص، اعتقادی راسخ داشتند مایوس ساخت.

صرف‌نظر از بسیاری از ادعاها درمورد هولوکاست تجدیدنظرطلبان خاطرنشان می‌سازند که داستان هولوکاست کاملاً تغییرکرده و بسیاری از ادعاها درخصوص کشتار (یهودیان) ارزش و اعتبار خود را ازدست داده است. به عنوان مثال، زمانی گفته می‌شد که آلمانها یهودیان اردوگاه داخائو، بوخنوالد وسایر اردوگاه‌های کاراجباری را در آلمان با گاز مسموم کرده‌اند، اما ثابت شد که این بخش از داستان کشتار (یهودیان) آنقدر بی‌اساس است که ۳۰ سال پیش نیز از بررسی آن صرف‌نظر شد.

در حال حاضر هیچ یک از مورخان برجسته، داستان‌های مربوط به وجود «اردوگاههای مرگ» در دولت گذشته آلمان رایش را تأیید نمی‌کنند. حتی مرکز سایمون ویزنتال که مامور کشف هویت افسران متحدین می باشد نیز این مطلب را تصدیق نموده که: «هیچ ‌اردوگاه مرگی درکشور آلمان وجود نداشته‌ است».

در محاکمه استثنایی دادگاه نورنبرگ در سال‌های ۱۹۴۶ ـ ۱۹۴۵ و طی دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم اردوگاه آشویتس (بخصوص آشویتس بیرکنائو و مجدانک (لوبلین) عموماً بعنوان مهمترین «اردوگاه‌های مرگ» قلمداد شد و متفقین درنورنبرگ ادعا کردند آلمان‌ها ۴ میلیون را در آشویتس و ۵/۱ میلیون دیگر را در مجدانک به قتل رسانده‌اند. اما هم اکنون هیچ مورخ معروفی این آمار و ارقام را قبول ندارد.

به علاوه، طی سال‌های اخیر، مدارک بسیار چشمگیری در دسترس قرار گرفته‌اند که براساس آنها نمی‌توان ـ اتهامات مربوط به کشتار توده یهودیان دراین اردوگاه‌ها را به سادگی پذیرفت. بعنوان مثال،‌ در عکس‌های مفصلی که به طور تصادفی در سال ۱۹۴۴ (بنابر ادعاها اوج دوران انقراض و نابودی) توسط هواپیماهای شناسایی از اردوگاه آشویتس ـ بیرکنائو گرفته شده، هیچ اثری از انبوه اجساد، دود ناشی از سوختن اجساد و یا توده یهودیان در انتظارمرگ مشاهده نمی‌شود. در صورتی که بنابر اظهارات ، اگر آشویتس مرکز یک کشتار عظیم بود باید در این عکس‌ها به طور واضح مشاهده می‌ شد.

ضمناً در حال حاضر همه ما می‌دانیم که اعترافات پس از جنگ "رودلف‌هس" فرمانده آشویتس بعنوان بخش مهمی از داستان کشتار هولوکاست، زیر شکنجه صورت گرفته‌ است. اعترافاتی که شش میلیون رقم نامقدس از آن نشات گرفته است.